Aangekomen bij de kinderarts ging het snel: dit was duidelijk niet goed.

Na de start van het schooljaar begon ons op te vallen dat Sanne-Sophie niet zichzelf was. Van een druk, vrolijk buitenkind naar een kind dat steeds meer binnen zat.  En ze kreeg geleidelijk aan ook steeds meer klachten. Ze was moe, kreeg oorontstekingen en ze werd steeds witter.

Eerst dachten we nog dat ze weer moest wennen aan school en zwemles. Maar ze gaf steeds vaker aan naar bed te willen en dit past absoluut niet bij haar . Als we na de zoveelste oorontsteking en een vreselijk slechte gehoortest weer bij de huisarts zijn, stuurt hij ons door voor nieuwe buisjes in de oren . In de hoop dat ze dan over de oorontsteking heen zou komen en dit het op zou lossen.

Maar mijn gevoel zei al langer dat het niet goed was en dit werd steeds erger. Daarom zat  ik een week later weer bij de huisarts. Ditmaal een andere huisarts die Sanne-Sophie niet kende en na Sanne-Sophie te hebben onderzocht (waar niks uitkwam) en mijn verhaal te hebben aangehoord, besloot ze toch om ons door te sturen naar de kinderarts in het ziekenhuis.

Die afspraak zou door corona plaatsvinden op 15 februari. Dit vond ik natuurlijk te lang duren een heb hem meerdere keren geprobeerd te vervroegen maar er was simpelweg geen plek.

Nu kregen we halverwege januari ineens telefoon dat er voor de buisjes toch een plekje was vrijgekomen op 26 januari. Deze heb ik meteen gepland zodat ze nu wel hopelijk van die oorontsteking af is.

Maar daar aangekomen, werd er toch ook door de dokters en verpleegkundigen opgemerkt dat ze inmiddels wel heel wit was . Ze werd gelukkig wel geholpen en dit liep echt voorspoedig. Binnen een uur na de operatie stonden we alweer buiten.

Maar die maandag erop 31 januari was ze nog witter en ik voelde dat ik die afspraak moest vervroegen. Dus weer bellen en na even zoeken onder de verschillende artsen was er net een afspraak afgezegd en konden we die woensdag 2 februari terecht.

Ze zou eigenlijk gewoon naar school gaan, maar ze werd wakker met koorts dus dit kon niet. Ik heb haar getest op corona (gelukkig negatief) en toen toch maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen ging ze hard achteruit ze kon niet meer op haar benen staan en heb ik haar maar in de buggy gezet. 

Aangekomen bij de kinderarts ging het snel. Het was duidelijk dat het niet goed was. Maar niet waarom precies, want de controles waren gewoon goed. Er werd bloed geprikt. Hier uit kwam naar voren dat haar bloedwaardes niet goed waren en er werd een infuus geprikt en nog meer bloed afgenomen. Zelf was ik natuurlijk al compleet in paniek, want het eerste waar ik aan dacht was leukemie. Maar de artsen en verpleegkundigen vertelden dat er nog veel meer oorzaken konden zijn waardoor de waardes zo laag waren en ergens wil je dat ook geloven.

Haar bloedwaardes waren zo laag dat ze ’s nachts om 2 uur een bloedtransfusie kreeg met als gevolg dat ik ’s morgens de oude Sanne-Sophie terug zag. De vrolijke, drukke clown met rode wangen.

Ze heeft die donderdag een echo gehad en een foto van de longen deze waren goed.

Het Prinses Maxima centrum was ondertussen ook ingeschakeld en er werd besloten dat Sanne-Sophie daar naar toe moest. Maar omdat ze zo goed reageerde op de bloedtransfusie was de ernstige spoed er gelukkig van af en mochten we eind van de middag naar huis. Maar we moesten ons de volgende dag 4 februari om 8uur melden in Utrecht.

Hier werd er weer opnieuw bloed geprikt en inmiddels was wel duidelijk dat ze te weinig rode bloedcellen en rode bloedplaatjes had, maar hoe dit kon wisten ze niet. Hierop werd besloten dat ze een beenmergpunctie kreeg en om 11 uur ging ze onder narcose. En na weer een hele middag wachten, hoefden we niet te blijven en mochten we gelukkig naar huis.

Nu hadden we dinsdag 8 februari weer een afspraak en kreeg ze weer een bloedtransfusie en hoopten we op meer duidelijkheid, maar er was nog weinig bekend. De arts dacht zelf dat ze geen leukemie had. We zouden nog 3 weken moeten wachten op de uitslag.

Sanne-Sophie beseft dan zelf nog niet wat er allemaal gaande is en heeft toen ook niet gevraagd waar het allemaal voor was. Wel heb ik haar toen uitgelegd dat haar bloed ziek is en dat we dat beter moeten maken. Meer wisten we op dat moment ook nog niet en dat is misschien wel net zo erg als wel weten wat ze heeft.

Nu zo achteraf het vertellen is makkelijker dan toen. Je belandt in een vreselijke nachtmerrie, hebt slapeloze nachten, bent voornamelijk aan het huilen je voelt je bang in paniek en machteloos. En dan wou ik zelf er het liefst vandoor rennen en had ik het idee dat het niet aankon. Maar dan kijk je naar dat kleine meisje die alles maar zo over zich heen laat komen en geen moment klaagt. En denk je: verman jezelf.