Als je naar het hartje kijkt..

Vanmorgen was het dan zo ver, de wekker ging om 6:30 uur. De hele nacht heb ik liggen draaien en stond ik op met een baksteen in mijn maag. Het voelde als of ik elk moment kon gaan overgeven. Al weken keek ik er tegen op en nu is het zover. De emoties die ik voel zijn zo dubbel. Ook al weet ik dat S al weken uitkijkt naar dit moment en ze er 100% aan toe is. Ik weet niet wat het is, maar ik kan haar zo moeilijk loslaten. Voor we de deur uitgingen, tekende ik een hartje op S haar hand en op die van mijzelf. Ik vertelde haar dat als ze mama mist ze alleen maar naar het hartje hoeft te kijken. Wanneer ze naar het hartje kijkt ze weet dat mama aan haar denk. Hebben jullie dit ook gedaan?

Daar ging ze dan zonder enige moeite liep S de klas binnen. We hingen haar tasje op en zochten haar stoeltje. Ze zag deze zelf al en ging er gelijk op af, ze nam plaats aan de aangewezen tafel/stoel. Samen met nog 4 andere kindjes deelt ze haar plekje. Voor haar lag een kleurplaat en ze begon meteen lekker te kleuren. Vanaf dat moment zat ze helemaal in haar eigen bubbel. Ze straalt en had zichtbaar zin in deze dag.

Ik moest wel een paar keer goed slikken, wanneer is ons meisje opeens zo groot geworden? Onderweg naar huis werd ik alleen maar misselijker. Bij thuiskomst voelde het huis zo leeg zonder S om mij heen, terwijl ze wel vaker een dagje niet thuis is. Dit voelde gewoon zo anders. Ik voelde alleen maar onrust. Wat als ze me nodig heeft? Wat als ze naar de wc moet? Dit was namelijk de laatste tijd echt weer een dingetje. Steeds vaker had ze ongelukjes, waarschijnlijk door de groei die ze doormaakte en onbewuste spanning voor school? Daar in tegen vond G het heerlijk om even het huis voor haar alleen te hebben. Zonder dat haar grote zus alles van haar af pakt omdat het van haar is en niet van G

Terwijl ik weet dat S zich makkelijk red zonder mij, maakte ik mij zoveel zorgen. Je wilt niet weten hoevaak ik naar mijn hand heb gekeken met het hartje erop.. De tijd kroop voorbij, eindelijk was het 13:50 en kon ik haar weer ophalen. Ik sta op het schoolplein en de deur van haar klas gaat open, S komt met een BIG BIG smile aanrennen. Ze heeft amper oog voor mij want wilt weer spelen met de kindjes uit haar klas.

Ergens valt er een last van mijn schouder, ze heeft blijkbaar een onwijs leuke dag gehad. Wat een opluchting! Ze wilde al meteen met iemand samen spelen, wat ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Ik heb aangegeven hier nog niet aan toe te zijn en we de eerste paar weken geen playdates doen.

Het onrustige gevoel, ik word er gek van. Waarschijnlijk omdat het me onbewust trigger en terug brengt naar mijn eigen basisschool/school tijd. De angst dat wat ik heb mee gemaakt zij ook zou mee maken?

Ik probeer dit zoveel mogelijk te filteren maar vind het best lastig… Hoe gaan jullie hiermee om?