Dat 'tel tot 10'-momentje

Laat ik beginnen met het feit dat ik 2 vrij makkelijke en relaxte meisjes heb. Onze oudste die in oktober 4 word heeft nog nooit, nee echt nooit, een driftbui gehad. Een dramaqueen is ze dan heel soms weer wel maar keihard huilen en stennis schoppen op een parkerplaats, winkelvloer of in keidrukke winkelstraat? Ik heb werkelijk waar geen idee hoe dat is. Dus toen ik zwanger raakte van nummer 2 waren de waarschuwingen overduidelijk ;-) Heel veel mensen om ons heen riepen gekscherend 'wacht maar, die 2e ga je je handen vol aan krijgen!' En stiekem ging ik daar zelf ook wel vanuit uiteindelijk. En ja ze is een wildebras. Met haar bijna 2 jaar ondertussen kan ik wel stellen dat er meer pit in zit dan in haar grote zus. Ik noem haar dan ook niet voor niets onze kleine worstelaar. Want als ze even de kans krijgt zit ze bovenop haar zus. Ze is echt een kleine rouwdouwer. Gelukkig vind Abby dat wel oké en is het op een enkele kopstoot na altijd dikke lol. Maar het is een ruwe tante hoor die Meagan. Maar ze zijn vooral heel makkelijk in het sociale wereldje en in de omgang. 

Dus nee, wij hebben eigenlijk niet echt veel te klagen. Want hun karaktertjes zijn echt zo leuk. Waar Abby rustig is en Meagan een spring in het veld zijn ze allebei ook echte clowntjes. Daarin zijn ze onmiskenbaar zusjes en komen de genen van papa, die vroeger ook altijd de clown uithing, sterk naar voren. De dames willen altijd iedereen aan het lachen maken. En dat lukt ze aardig.

So far so good dus. Maar nu...to the point. Want hey, het zijn een -nu nog- dreumes en peuter en geloof mij...heel soms zijn de rollen behang ook hier in huis niet aan te slepen. En mijn lontje is niet altijd even lang. Er zijn weken geweest waarin die gewoon echt te kort was. Dat durf ik zo toe te geven. Als ik niet lekker in mijn vel zit dan heb je mij zo bovenop een kast gejaagd. Dan is tot 3 tellen al moeilijk voordat ik heel erg boos word en way to snel mijn stem buitenproportioneel verhef. Dat zijn van die momenten dat ik een stad verderop nog te horen ben volgens mij. Meer dan hun naam, om mijn boosheid te tonen, komt er dan niet uit. Schelden doe ik niet. Maar toch...zodra je je stem verheft heb je nog geen miliseconde nodig om te realiseren dat dat gewoon niet hoort. Het is een moment van onmacht. Een moment dat je emmertje al zo vol is dat rationeel nadenken even niet lukt en dat je in een impuls reageert. Tegenwoordig probeer ik mij dus iets meer bewust te zijn van mijzelf wanneer ik boos word. Want een schreeuwende moeder...wat leer je daar nou van? Helemaal niks. En die moeder wil ik ook niet zijn. Onze oudste zit nu in een nieuwe fase waarin ze alles terugkaatst wat wij zeggen. Als we haar vragen om op te ruimen zegt ze 'nee JIJ moet opruimen!' Dan leg ik uit dat zij ermee gespeeld heeft en dat zij het op moet ruimen. 'Nee JIJ ruimt dat NU op mama' En als ik dan reageer met 'niet zo brutaal doen hoor, dat is niet netjes' volgt steevast 'NEE jij moet niet zo brutaal doen'. Als ik vervolgens zeg dat als ze zo doorgaat dat ze dan boven even mag gaan nadenken dan heeft ze voordat ik mijn zin af heb al gezegd dat ze mij wel even naar boven zal brengen. (Diepe zucht...wat een leeftijd) en soms he...ben ik dan even zo uitgeluld. Sta ik dan met mijn mond vol tanden en een hoofd vol gedachtes. Tot 10 tellen en mij bedenken hoe ik hier in hemelsnaam op moet reageren. Meestal eindigt dit in niks meer zeggen, haar oppakken, naar boven lopen en op haar kamer zetten. Kort uitleggen waarom en weglopen. Dit alles uiteraard onder luid protest en de eerder genoemde dramaqueen tranen. 5 Minuten wachten, weer terug en zij zegt precies waarom ze naar boven moest. Knuffel, kus en het is weer goed. Ze is weer even in de 'reset' en de gezelligheid is terug. Maar herhaalt zich ook zo nog enkele keren op dezelfde dag. Is deze fase herkenbaar voor deze leeftijd? En hoe reageren andere moeders op deze toch wel brutale papegaai aka echo fase? Is negeren inderdaad het beste? Het moment gewoon afkappen. Of zijn er toch nog wel de juiste woorden te vinden om het te doorbreken en daarmee de situatie te 'redden' zonder straf/time out? Ervaringen? Ik ben benieuwd. :-)