De volgende magische fase is aangebroken

De magische fase waarin mevrouw zelf wel even beslist welke jas ze aan wil. En oh wee als het de verkeerde jas is. Dramatisch stort ze zichzelf ter aarde, met een heuse huilbui alsof ze net 5 tanden door haar lip heeft gehad, want ze weet: met deze jas aan, zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Het is over, wat heeft het nog voor zin om door te gaan? Ook sokken zijn vre-se-lijk! Nee, correctie, sokken zijn prachtig speelgoed, om aan en uit te trekken wanneer het mevrouwtje blieft. Maar in combinatie met schoenen? Hoe dúrf ik!? Het is óf sokken, óf schoenen. DUH!

Prima hoor vrouwtje, geen sokken; maar die jas heb je niks over te vertellen; ik heb geen tijd om je andere jas te zoeken, dus je doet het maar mooi met deze! Ik zet je op mijn heup en we vertrekken richting de fiets, maar nee, die jas KAN ECHT NIET, dus wring je je in allerlei bochten. Ok, ik verplaats je van mijn heup naar onder mijn arm tot we bij de fiets zijn. Aangekomen op de crèche, -je bent inmiddels gekalmeerd, de jas mag immers nu ook uit, hoera!-, voltrekt zich een nieuw drama: schoenen uit? Ben je gek geworden!? De schoenen gaan uit en ze stort zich weer ter aarde, terwijl ze -als een uitgedroogde, die maanden door de woestijn banjeren zijn eerste waterbron ontdekt- zich huilend over de grond sleept naar haar schoenen toe. Ik breng haar naar binnen en pas als de leidster haar meeneemt naar een andere ruimte hoor ik dat ze stil is (echt, die dames zijn superhelden!). Ik doe de overdracht met de andere leidster en maak me uit de voeten. Tot straks vrouwtje, veel plezier vandaag, mama houdt van jou! ❤️