Douchedrama en peuterzwemmen

We doen er alles aan om Boefke zich fijner in de douche of het bad te laten voelen. Eerst laten we hem een speeltje uitkiezen. Dan gaan we samen de douche of het bad in. Daar blijven we net zo lang in knuffelen tot Boefke zich ontspant en proberen af te sluiten met een goed gevoel. Voor de zekerheid vragen we ook advies aan de senso-motorische fysiotherapeut. In haar ogen doen we alles goed. Boefke moet op den duur zelf de klik weer weten te maken.

Dan besluiten we een zijstap te maken, want het afwachten tot het beter wordt geeft ons alleen maar meer spanning. Sinds mijn zwangerschap hebben we het gehad over babyzwemmen. Helaas kon en mocht dat niet. Zowel de Corona maatregelen als het advies van het ziekenhuis lieten deze droom uit elkaar spatten. Vorig jaar hadden we een half jaar na transplantatie gevraagd of we het al mochten proberen en kregen we een OK van het UMCG. Alleen werd Boefke elke keer ziek als we eindelijk de zwemtas durfden te pakken. Nu is Boefke al een tijdje stabiel en durven we langzaam te hopen of peuterzwemmen.

Vol goede moed stap ik maandagochtend met Boefke het zwembad binnen. Om ons heen lopen een paar andere kinderen en ik zie Boefke nieuwsgierig om zich heen kijken. Wie weet helpt het samen met leeftijdgenootjes zwemmen ook bij het douchen en spelen in bad. Al kletsend ga ik met Boefke naar de kleedkamer. Een behulpzame moeder wijst mij op een grote kleedkamer. Tijdens het omkleden vertel ik Boefke wat ik allemaal doe. Boefke drentelt vrolijk om me heen tot we aankomen bij het zwembad. Bij het zien van de douches wil hij direct omdraaien. Terug de kleedkamer in. Snel til ik hem op en neem hem pratend mee het zwembad in. Ik leg uit dat we eerst even nat worden onder de douche en dan mogen spelen in het peuterbadje.

Tijdens het douchen jammert Boefke even door. Met het schaamrood op mijn kaken probeer ik Boefke te vertellen wat ik allemaal zie en probeer ik zo vrolijk mogelijk te klinken. Al zou ik het allerliefst door de grond heen willen zakken. Wat zouden al die andere mama’s wel niet denken van ons? Straks vinden ze mij een slechte mama, omdat ik doorga terwijl mijn kind brult. Het liefst wil ik omdraaien en opgeven, maar daar help ik Boefke niet mee. Als ik door mijn wimpers om mij heen kijk, zie ik alle mama’s en papa’s druk zijn met hun eigen kind en bekenden.

Ik probeer vrolijk te blijven kletsen tegen Boefke en samen stappen we het water in. Ik voel aan alles in zijn lijfje de spanning en angst. Hij heeft geen idee wat hij meemaakt en moet doen. Ik moedig Boefke aan om te gaan lopen in het water en dan ziet hij een bootje drijven. Net zo eentje als in zijn eigen bad. Voor ik het door heb, wandelt Boefke het hele bad door op jacht naar speelgoed. Ook de glijbaan is interessant, maar nog veel te spannend om vanaf te gaan.

Dan worden we naar de zwemles geleid. Boefke vindt het leuk, spannend en interessant te gelijk. De opdrachten volgen elkaar snel op. Net als alle emoties van Boefke. Het lopen is leuk, springen is gaaf, maar het drijven doodeng. Het liedjes zingen in het diepe is leuk en spannend te gelijk. Helikopter eindigt met een schaterlach tot Boefke weer in mijn armen hangt en merkt dat er geen grond onder zijn voeten is.

De komende tijd zetten we door bij de zwemles en we merken elke keer vooruitgang. Het wisselen in de emoties blijft wel, maar elke keer durft Boefke net ietsjes meer. Ook het douchen is geen probleem meer. Zowel thuis als in het zwembad. Plan geslaagd! 

Nu willen we vooral doorgaan voor ons plezier, want Boefke vraagt thuis zelfs naar het zwemmen. Zodra hij zijn tas ziet, haalt hij de zwembandjes eruit en doet ze om. Waag het dan niet om ze af te pakken, want dan breekt er een serieuze peuterpuberbui uit…