Een jaarlijks vriendenfeest

Wij willen als gezin samen naar deze nieuwe traditie toe te gaan. In de vakantie heb ik al de nodige uitdagingen overwonnen en dit kan ik ook. Mijn vriend heeft er heel veel zin in, maar ik merk dat de alarmbellen in mijn achterhoofd al afgaan. Wat als Boefke ziek wordt? Wat als het druk is? Wat als? Wat als? Mijn hoofd tolt van alle vragen. Mijn vriend probeert mij gerust te stellen, maar zo komt het niet over. Het voelt voor mij alsof hij zijn zin wil doordrammen. Het samen uitgaan met zijn gezin ondanks alles. Natuurlijk weet ik dat het niet zo is. Hij houdt enorm veel rekening met Boefke en mij.

Vooraf bespreek ik het allemaal met mijn psycholoog en de medisch maatschappelijk werkster vanuit het ziekenhuis. Beide geven aan dat ik ook mijn rustmomenten op zo’n dag mag zoeken. Wie weet kan ik mij even terugtrekken om de dag zo vol te houden. Een bekend advies. Alleen is dat voor mij een enorme uitdaging. Waar moet ik dan heen? Is het niet gek als ik in ene ergens anders heen ga? Wat moeten alle vrienden van mij denken als ik mij zo afzonder? Aan alles merk ik dat ik het wel nodig heb, maar het geeft ook extra spanning.

Vol spanning stap ik in de auto. Door alle stress durf ik zelfs niet meer te rijden en spreek af dat mijn vriend de BOB is vandaag. Wat had ik dit graag anders willen doen. Een gedachte die aan mij vreet en mij alleen nog maar meer spanning geeft. Het is ook nooit goed… Mijn hoofd strijdt door en ineens verdwijn ik van de wereld. Er is geen contact met mij te maken, merk ik als mijn vriend een paar keer onverstaanbaar hoor praten en later de hoorbare vraag hoor: ‘Gaat het?’ ‘Euh… jawel.’ Mijn vriend geeft een licht kneepje in mijn bovenbeen. Het liefst wil ik zijn hand wegslaan. Geen idee waarom, maar alles irriteert mij nu al.

Het wegvallen heb ik de laatste tijd steeds vaker. Vooral wanneer de spanning oploopt. Erg vervelend, want zo mis ik steeds allerlei momenten. Ik hoop dan ook van harte dat het niet gebeurd bij de barbecue. Wat zouden mijn vriend zijn vrienden ervan vinden als ik in ene onbereikbaar ben?

We zijn als eerste op de locatie, waardoor ik even een soort van kan landen. Dan ontdek ik dat er wel heel veel feesten tegelijk op de locatie zijn. Mijn spanning loopt gelijk nog een stapje verder op. Alsof dat nog mogelijk was. Gelukkig komen er al snel een paar vrienden aan en heb ik wat afleiding. Het eerste drankje komt op tafel en kletsen we rustig over het weer, het feest en werk. Tot het moment dat er iemand aan ons vraagt of er BHV-ers zijn. Braaf loop ik met nog drie mensen mee, maar zie al snel er twee van ons verpleegkundigen zijn. Dus doe ik snel een stap naar achteren. Het is nu even verstandig om het over te laten aan de professionals en mijzelf te beschermen.

Een beetje onwennig loop ik terug naar de tafel en probeer het kletsen weer wat op te pakken. Al snel merk ik dat ik enorm moe ben. Het liefst zou ik nu even gaan liggen of zelfs naar huis toe gaan. Mijn vriend bekommert zich om Boefke om mij wat te ontlasten, maar ik blijf alles vanuit mijn ooghoeken volgen. Dan ontstaat er een gesprek over de NIPT test en dat het toch altijd een verrassing is of het goed is/blijft gaan. Volgens de een kunnen ze alles al aardig zien op de echo’s en volgens de ander… Ik haak af en verdwijn in mijn hoofd. Ik hoor gemompel in de verte en weet niet waar ze het nu over hebben. Het lukt mij niet meer om alles bij te benen. Dus probeer ik mij te focussen op het eten, maar zelfs dat lukt mij niet. ‘Shit, dit is juist wat ik niet wilde hebben vandaag. Ik wil zo graag van alles kunnen genieten en nu is het mij weer gebeurd.’ Uit pure wanhoop focus ik mij weer op Boefke en probeer constant achter hem aan te rennen. Ook dat lukt mij niet goed en mijn vriend neemt het weer van mij over. Om wat rust op te zoeken, ga ik even op de wc zitten. Alleen merk ik dat dit niet het gewenste effect heeft. Ja, ik kan even ademen. Het voelt alleen zo vreemd om zo lang op een vreemd toilet te blijven zitten. Hierdoor neemt mijn spanning weer toe. Ik probeer mezelf niet de put in te praten, maar ook deze poging mislukt. Ergens vind ik het knap dat ik even de rust opzoek. Aan de andere kant baal ik als een stekker en spreek ik mezelf streng toe.

Voor de vorm ga ik weer bij een groepje zitten en probeer een beetje het gesprek te volgen. Om de spanning wat te verminderen, probeer ik iets liever te zijn voor mezelf. Het is niet erg als ik niet alles volg. Zij praten hun eigen taal en het is al knap dat ik zoveel kan volgen als Nederlands meisje. Ondertussen is mijn vriend samen met Boefke naar het strand gegaan en ik weet niet hoe ik bij ze kan komen. Dus blijf ik braaf zitten.

Wat niet meewerkt, is dat ik niet als een wanhopige mijn vriend wil zoeken en al helemaal niet opgehaald wil worden. Nee, daar ben ik veel te trots voor! Ik wil een zelfstandige vrouw zien, die zichzelf ook zonder het handje van mijn vriend kan vermaken. Een kwaliteit die mij nu in de weg staat.

Een half uur later komt mijn vriend toch naar mij toe. Het is tijd om naar huis te gaan, want Boefke begint om te vallen. Ergens ben ik enorm opgelucht dat het opzitten, lachen en vriendelijk doen klaar is. Ik hoef mezelf niet meer groot en goed te houden. Ik kan mijzelf straks in de auto helemaal laten gaan. Even nog volhouden tot we in de auto zijn. Het helpt dat mijn vriend de leiding overneemt en veel kletst. Hij is zo blij om weer even gezellig met zijn gezin bij vrienden te zijn.

In de auto vraag ik hem om te stoppen met praten, want ik trek het niet meer. Ik kan niet meer en ben zo moe. Het is alsof ik leeg ben. Compleet opgeslokt en tegelijk baal ik als een stekker. Het enige wat ik niet wilde, is juist wel gebeurd. Hier wil ik zo graag vanaf, want ik enige wat ik het liefst wil is genieten. Iets wat mij vandaag niet gelukt is.

Kun je ook lezen: 4 jaar en dan ben je ziek