Gelukkig op haar plekje

Sinds mijn dochter niet meer op de peuterspeelzaal welkom was, is ze een paar weken later begonnen op de vroegbehandelgroep van Kentalis, speciaal voor kinderen met een taalontwikkelingstoornis. 

Daar staat ze dan. Klaar met haar tasje om richting haar nieuwe 'school' te gaan. Ik voel tranen opkomen. Mijn kleine meisje. Dat meisje waar ik al maanden voor aan het vechten ben als een leeuwin om haar op de goede plek te krijgen met goede hulp. Nu is het moment daar. Ik moet erop vertrouwen dat het helemaal goed komt.  Dat mijn kleine meisje dit allemaal prima aankan. Daar gaan we dan. Eerst brengen we mijn zoontje naar school. Nadat we hem hebben uitgezwaaid en een dikke kus hebben gegeven is het tijd om verder te gaan richting Kentalis. Nadat ik haar heb afgezet en de nodige instructies heb gekregen is het tijd voor mij om te vertrekken. Half snikkend in mijn auto  vertrek ik weer richting huis. Via de vroegbehandelgroep komt er ook ouderbegeleiding. Die geeft mij tips hoe ik thuis bepaalde dingen aan kan pakken. Zij zou voor mij pictogrammen regelen zodat de ochtenden wat soepeler verlopen. 

Thuis kan ik niet ontspannen. Ik bleef maar malen hoe het met mijn dochter gaat. Dan na 5 lange lange uren is het tijd om mijn kleine meid weer op te gaan halen. Zenuwachtig sta ik voor de deur. Daar komen ze. Zingend en hand in hand lopen ze onze kant op. Wat kijkt ze blij! En wat is ze ontspannen! Een heerlijk moment en het voelt voor mij alsof er een last van mijn schouders afvalt. Vrolijk vertelt ze me allemaal verhalen die ik niet helemaal begrijp en de leidsters vertellen mij dat het hartstikke goed ging met haar. 

Er worden in de loop der tijd allemaal testen afgenomen. Grace blijkt een geweldig hoge intelligentie te hebben (is dat nodig om te vermelden? Vast niet maar ik ben er gewoon heel trots op :P Hier thuis wordt van tijd tot tijd gediscussieerd van wie ze da in godsnaam heeft. Mijn vader geeft het verlossende antwoord; van hem uiteraard :P ) Uit de test blijkt dat ze steeds meer vooruitgang boekt. ik merk het ook aan haar. Ze verteld dat ze het ijskoud heeft en praat steeds meer in hele zinnen. Grammaticaal misschien niet correct maar het zijn in ieder geval al zinnen.

Elke maandag is er een ouder bijeenkomst. Daar leggen ze uit wat het thema is en welke woorden ze daarbij gebruiken. Het is de bedoeling dat je die thuis op een speelse manier ook introduceert. Dat lukt wel. Ze vertellen ook wat er precies gebeurd in de hersenen. Als ik bijvoorbeeld een gele spons zeg, koppelen de meeste van jullie daar automatisch andere woorden bij zoals nat, ramen zemen, auto wassen, water, emmer en ga zo maar door. Dat gebeurt bij haar dus niet zo vanzelfsprekend en daarom wordt dat daar getraind. We hebben ook elke week een ander woordweb of afbeelding aan de koelkast hangen met de woorden waar ze op dat moment mee bezig zijn. Het is heel belangrijk dat je zo concreet mogelijk bent. Daar zit voor mij gelijk mijn leermoment. Dat ben ik dus niet. Ik stel 3 vragen in 1 zin of geef veel te veel informatie in 1 keer waardoor mijn dochter afhaakt. Vooral in de ochtend. Ik begin met; : " Goedemorgen Graceje, heb je lekker geslapen? Kom gaan we je tanden poetsen en dan aankleden en dan lekker eten. " Dat zorgt bij haar voor kortsluiting waardoor we in de ochtend nog wel eens problemen hadden. Nu gaat dat gelukkig stukken beter. 

Nu is ze in januari 4 jaar geworden en dat betekend dus dat ze naar een school moet. Wij hadden zelf graag gezien dat ze nog even naar speciaal onderwijs kon zodat de overstap niet zo gigantisch voor haar zou worden. Helaas is ze geobserveerd en zijn ze tot de conclusie gekomen dat ze daar echt te goed voor is. Uiteraard goed nieuws maard at betekend wel dat ze nu in een klas van om en nabij de 30 leerlingen terecht komt en ze wel speciale begeleiding nodig heeft. Dit wordt gelukkig ook geboden via Auris of Kentalis. Concreet houd dit in dat er iemand van buitenaf komt om even met haar apart te zitten en met haar de lesstof en alles door gaat nemen. 

Ondanks alles heb ik er wel vertrouwen in. Ik zie een vrolijk, meelevend meisje die weer zin heeft in school en niet kan wachten totdat ze naar de grote school gaat. Ze moet alleen nog leren om te uiten als ze iets niet fijn vind. Waar ze eerst ging bijten of slaan gaat ze daar nu huilen. Nog niet ideaal maar al een hele verbetering. Bijten en slaan heeft ze daar nooit gedaan. Huilen en gillen wel. We zijn er thuis mee bezig en ook op de groep werken ze er samen met haar aan. 

Ik zie nu hoe ze altijd al was en wat weggevaagd was toen ze niet op haar plek zat. Ik zie nu haar potentie en haar groei en wat een geweldig lief meisje we hebben. Zij komt er wel. Is het niet linksom, dan maar rechtsom.