Haar eerste aanval

Het is een gewone zomeravond in 2016. Onze dochter ligt rustig te slapen, wanneer ik naar bed ga. Op mijn nachtkastje staat onze beeldbabyfoon. Ik lig er net een half uur in als ik een gek bonkend geluid hoor. Het komt van de beeldbabyfoon. Op het beeld zie ik Sophia, haar hoofd bonkt tegen de bedrand. Het lijkt een epileptische aanval. Ik spring uit bed, gil naar mijn man dat Sophia een epileptische aanval heeft en ren naar haar kamer. 

In haar kamer zie ik Sophia liggen. Even sta ik stil. Haar ogen zijn weggedraaid, ze schokt en maakt een zacht stikkend geluid. Inmiddels staat mijn man naast me. Ik besef dat ik iets moet doen en wil Sophia op haar zij leggen. Op dat moment wordt ze blauw, ik gil dat mijn man 112 moet bellen en terwijl hij naar zijn telefoon zoekt, zie ik dat Sophia stopt met ademen. Ze is blauw en ze ademt niet meer. Mijn lieve mooie meisje ademt niet meer. Ik ga haar nu verliezen. 

Ik denk nu niet meer aan een aanval. Ik ben er van overtuigd dat ze is gestikt in iets. Geen idee in wat, want er ligt niets in haar bedje en ze is toch al bijna twee. Ik til haar levenloze lijfje op en hang haar ondersteboven over mijn arm. Ik moet dat wat haar adem blokkeert er uit krijgen. Ik kan nergens zitten. In paniek loop ik met haar als een pop over mijn armen naar mijn kamer en ga op het bed zitten. Mijn man komt er bij. Hij vertelt de medewerker van 112 dat Sophia een epileptische aanval heeft. Ik gil er doorheen dat dit niet klopt. Ze is gestikt en ik weet niet in wat. In deze chaos is Sophia weer bijgekomen en is ze gaan huilen. De medewerker van de ambulance hoort het via de telefoon en vraagt wie er huilt. Dan komt het besef: als ze huilt, dan ademt ze. Sophia hangt nog steeds ondersteboven op mijn knie. Snel pak ik haar op en houd haar stevig vast, terwijl ik meehuil. 

De ambulance is er snel en we moeten mee. Op dat moment gaan de artsen nog uit van een koortsstuip, Sophia krijgt pas een jaar later de diagnose epilepsie. Ik kan eerst gewoon niet geloven dat het een stuip is geweest. Ondanks mijn eigen voorgeschiedenis met epilepsie en mijn werkervaring in de zorg, heb ik nooit eerder echt beseft dat je tijdens een stuip kan stoppen met ademen. Vol angst gaan we terug naar huis. Wat als het weer gebeurt en we merken het niet omdat we slapen? De arts probeert ons gerust te stellen. Stuipen komen zelden twee keer voor binnen een griep episode. Wij kunnen ondanks dat niet meer slapen en waken omstebeurt bij de beeldbabyfoon. Die nacht blijft het rustig, maar helaas blijkt de volgende middag dat zelden niet nooit is...