Het geluk staat even niet aan onze kant

Op 18 november herdenken wij het overlijden van Kyan. Het is namelijk exact een maand geleden dat hij stilgeboren werd (lees mijn andere blogs). Wat een tragedie. Wat een pijn en verdriet. We herleven alles weer. We blijven erover praten en schrijven het van ons af, zodat we het misschien ergens toch een plekje kunnen geven. Maar oh, wat is ons huis (en hart) leeg.

Rond 22u ben ik klaar met deze dag en kan ik niet wachten om het af te sluiten. Ik neem een lekkere warme douche en maak me klaar om te gaan slapen. Maar dan hoor ik Danny ineens hysterisch huilen! Hij is helemaal in paniek.

Ik ren zijn kamer binnen en ik zie hem in paniek op z'n bedje zitten met een heel rood en bezweet hoofd. Hij kan moeilijk ademhalen. Dit heeft hij nog nooit gehad.

Ik til hem op en neem hem mee naar beneden. Daar probeer ik hem even rustig te krijgen en geef hem wat te drinken. Dat helpt gelukkig en hij gaat lekker tegen mij aanliggen. Maar ik zie hem vechten voor zijn ademhaling. Het gaat erg moeilijk.

Het is zaterdagavond en ik weet dus niet zo goed wat ik moet doen. Ik bel mijn zus en mijn moeder op en vraag wat het beste is om te doen. En ze zeiden beiden dat ik direct de huisartsenpost moet bellen. 

Zo gezegd, zo gedaan. We moeten binnen een uur aanwezig zijn. Ik pak vlug zijn tasje in (want ik heb geen idee hoe lang we moeten blijven) en we rijden gelijk die kant op.

Toen we geholpen werden, hoefde ik eigenlijk niet eens mijn verhaal te doen. De dokter zag al genoeg. Danny was in ademnood en deed érg veel moeite om adem te halen.

De tranen springen in mijn ogen en ik houd het even niet meer. Precies een maand geleden was ik in dit ziekenhuis met mijn geliefde Kyan. Hij was die dag stilgeboren. We namen hier afscheid van hem. En nu zit ik hier met Danny die in ademnood is. Wie verzint nou zoiets? Mijn hoofd kan dit even allemaal niet verwerken.

De dokter is hartstikke lief en begrijpt ons trauma en verdriet. We krijgen een aparte kamer toegewezen, zodat we niet in de wachtkamer hoeven te wachten meer. We moeten namelijk wachten tot de kinderarts tijd heeft. Die kan Danny vernevelen (een zuurstofmaskertje geven) en zijn longen verder controleren.

Gelukkig hoeven we daar niet lang te wachten en krijgt Danny al snel extra zuurstof met medicatie toegediend. Zijn longen reageren hier gelukkig erg goed op en hij voelt zich direct stukken beter.

Na wat onderzoek kwam de kinderarts met de conclusie dat Danny een astma aanval heeft gehad. Helaas heb ikzelf (en mijn vader) ook astma, dus het is verklaarbaar waarom Danny dit nu ook heeft.

We krijgen puffers (medicatie) mee naar huis met een heel schema. En om half 3 's nachts zijn we dan eindelijk weer thuis. En we kunnen Danny weer naar bed brengen met genoeg zuurstof.

Poe poe, dat was weer een avondje zeg. Gelukkig is het makkelijk opgelost en hoefden we niet te overnachten in het ziekenhuis. Het was heel pijnlijk om weer naar het ziekenhuis te gaan, maar voor je kind doe je alles! 

Gelukkig mogen we Danny nog bij ons houden ❤

Ik heb goede hoop voor 2024. We gaan niet bij de pakken neerzitten. We beginnen met een schone lei en ik weet zeker dat betere dingen ons pad opkomen.

Ja, 2023 wat een rot jaar. We hebben onze zoon verloren. Onze dromen zijn in duigen gevallen, maar ik ga mijn leven leiden vanuit hoop en niet vanuit pijn. Later zal ik hier een blog over schrijven.

Liefs x

Ps. Mocht je het leuk vinden om mij te volgen of wil je contact met mij om onze verhalen uit te wisselen? Volg mij dan op instagram @vivianalnidawi