Kinderlogica

Al vanaf zijn derde jaar wilde ons zoontje dolgraag naar de basisschool, net als zijn grote zus. Hij zat wel op de peuterspeelzaal, maar de "grote" school dat leek hem wel wat. Helemaal toen steeds meer vriendjes van de peuterspeelzaal ook naar de basisschool mochten.

En toen was het bijna zo ver. Een week voor zijn verjaardag mocht hij twee keer komen wennen in groep 1. Hij vond het maar niks dat dat moest en maakte er thuis een drama van. Daar keken wij natuurlijk erg van op, maar goed, misschien vond hij het toch erg spannend worden. Maar hij bleef zeggen dat hij niet naar school gaat en gewoon weg zou lopen. We zagen er al helemaal een beetje tegen op en verwachtten dat hij erg zou gaan huilen. De juf van groep 1 al ingelicht hoe hij er op dit moment over dacht. En zij zei nog "och, dan beginnen we gewoon rustig aan en als het niet gaat dan gaan we het heel rustig opbouwen."

De avond voordat hij zou gaan wennen kwam het hoge woord er uit. "Maar mama, ik ben toch nog maar drie en de peuterspeelzaal dan? Ik heb nog geen afscheid genomen en toch moet ik al naar de basisschool. Als ik vier ben dan ga ik heus wel naar school."

Wat bleek? Hij begreep niet dat hij al naar school moest terwijl hij geen gedag op de peuterspeelzaal had gezegd, hij had ook nog geen cadeautje uitgezocht uit de grote mand en niet uitgedeeld. Nooit bij stil gestaan dat hij niet zou begrijpen dat hij moest wennen en ook nog naar de peuterspeelzaal mocht.

Dus alles uitgelegd en hij ging braaf zonder mopperen naar school. Het afscheid ging prima. Hij kwam met een grote glimlach uit school en had het erg leuk gehad.

Achteraf gezien was het eigenlijk hartstikke logisch en vond ik het niet zo slim van mezelf dat ik niet even verder had doorgedacht, dan hadden we een week lang huilen en slecht slapen zeker kunnen voorkomen...