‘Mama, mama kijk! Dikke popo!’

‘Mama, mama, kijk! Dikke popo.’ En dan wijst hij uiteraard ook nog even uitbundig met zijn vingertje zodat hij er zeker van is dat ik precies weet wie hij bedoelt.

Wanneer ik zeg dat ik me schaamde is dit een understatement, maar jullie begrijpen wat ik bedoel, toch? Het liefst zakte ik door de grond (ja echt, zó ongemakkelijk voelde ik me op dat moment 🫠) En dat door een ‘onschuldige’ opmerking van mijn tweejarige..

Het was niet de eerste keer dat ik in zo’n situatie belandde. Ik ben gezegend met twee heel oplettende kinderen die gewoon lekker kind zijn en zeggen wat ze zien en vooral geen blad voor de mond nemen. Maar soms — en in mijn geval regelmatig, zorgt dit wel voor héél ongemakkelijke situaties.

Soms zit ik in een wachtkamer en roept mijn dochtertje even leuk hardop dat de vrouw naast haar geen hand heeft, of ze zegt ‘die is oud he, gaat die binnenkort dood?’ wanneer ze een oud vrouwtje moeilijk vooruit ziet komen. Of ik sta in de rij bij de kassa en mijn zoontje vraagt waarom de meneer achter ons ‘zwart’ is.

Yup, daar sta je dan met je mond vol tanden. 

Soms doen de mensen alsof ze het niet gehoord hebben of ze lachen het weg, maar boze blikken krijg ik ook genoeg te zien. Tsja, wat doe je dan als moeder in zo’n situatie?

Ik verontschuldig me regelmatig of zeg dat mijn kind het niet verkeerd bedoelde, maar eerlijk is eerlijk, ze zeggen alleen maar wat ze zien en hier is niks verkeerds aan, toch?

Wat voor mijn kinderen helpt is ze uitleggen dat iedereen anders is en dat we geen commentaar leveren op hoe andere mensen uit zien, en niet in het openbaar hierover praten omdat het hun gevoelens kan kwetsen. Mijn dochtertje van vier heb ik uitgelegd dat als ze vragen heeft over iets wat ze ziet, zoals een andere huidskleur, ontbrekende ledematen etc, ze mij deze privé kan stellen maar niet hardop en niet in het openbaar. Meestal helpt dit, maar nog lang niet altijd.

Herkennen jullie dit? En wat doen jullie in zulke situaties? Help deze mama uit haha 💓