Mijn hart stroomt over van geluk

Inmiddels hebben we de tweede verjaardag van Stan en Lars bescheiden gevierd, want groot feest zat er weer niet in. En de afgelopen kerst vierden we voor het eerst met mijn familie erbij. Ondanks dat ik geen kerstfan ben, vond ik dit toch een heel fijn moment. De eerste kerst als gezin was in het ziekenhuis, onder lichte dwang heb ik toen nog aan de gourmettafel gezeten bij m'n schoonmoeder. Wat voelde dat ellendig, ik wilde alleen maar bij onze mannetjes zijn. Vorig jaar hebben we niks gedaan met de feestdagen nadat we op sinterklaasavond (met schoonfam.) op de spoedeisende hulp eindigden met een stikbenauwde Stan. Zijn onderontwikkelde longen door de vroeggeboorte zijn gevoeliger dan die van z'n broer en dat in combinatie met een verkoudheid en zwaar overprikkeld raken door hysterisch cadeautjes uitpakken door de fam. zorgden ervoor dat z'n luchtwegen steeds vernauwder raakten. Gelukkig reageert hij goed op Salbutamolpufjes en zijn het tot op heden korte periodes van gebruik tijdens de verkoudheden die hem er doorheen helpen. Volgende maand gaan we weer naar de VU voor de neo-follow up. Ik heb al wat ervaringen gehoord van andere preemiemama's. 1,5 uur testjes doen en dan verwachten dat ze nog steeds vrolijk door de gang huppelen....en dan nog met de arts en fysio bijpraten. We gaan het zien. Wij vinden in ieder geval dat ze zich normaal ontwikkelen en zien geen gekke dingen. Dus ik verwacht ook geen rare conclusies. Deze kleine mannen krijgen steeds meer een eigen wil en het is soms best uitdagend, maar wat stroomt mijn hart elke dag over van jullie geluk!