Omdenken in een levensles

Gisteren was hier gras. En toen begon het te regenen. De hele nacht. Die regen ging over in onweersbuien. Dat werd weer stortregen. En wat er toen kwam is denk ik wat ze een "enorme wolkbreuk" noemen.

Niet te vergelijken natuurlijk met de heftige beelden uit België en Limburg. Maar hier viel ook zóveel water. Alsof een enorme emmer zo over ons heen werd leeggekieperd. Ons huis bleef droog. De garage en schuur vol water. En ons erf is veranderd in een meer. Hier en daar nog een uitstekende boom ter herkenning. De dag ervoor hadden we urenlang gewerkt op dit erf. Vlakgemaakt en ingezaaid. Klaar om te groeien.

We nemen die ochtend de schade op met grote kaplaarzen aan. Lachen om het absurde uitzicht. Maar het voelt niet zwaar eigenlijk. We bespreken hoe we het straks gaan herstellen. Realiseren ons dat we nu niet zoveel kunnen doen. Trekken tevergeefs nog wat spullen uit het water en gaan dankbaar koffiedrinken in een gelukkig droog huis.

Een paar uren na die koffie maakten we deze foto. En nu de avond valt zie ik ineens waarom ik deze foto zó geweldig vind. Het beeld precies een levensles uit, die ik onze dochter zo graag hoop mee te geven:

"𝗛𝗲𝘁 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗶𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗺𝗼𝗲𝗱𝗲𝗹𝗼𝗼𝘀 𝘄𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗻 𝘁𝗼𝘁 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗼𝗿𝗺 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗴𝗮𝗮𝘁. 𝗛𝗲𝘁 𝗶𝘀 𝗹𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗱𝗮𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗿𝗲𝗴𝗲𝗻."

Wij wonen nu tijdelijk aan een groot meer. En met een bootje is dat ineens nog hartstikke leuk ook!! 🌦🍀