Ons dappere hartekind

Vandaag is het drie weken geleden dat we naar het ziekenhuis vertrokken, waar jij de volgende dag geopereerd zou worden. Je vond het ontzettend spannend en eng, maar je was ook zo dapper.

In de auto zei je: "Ik zeg steeds tegen mezelf, ik ben een bikkel en ik kan dit."

En een bikkel ben je. En je kon het zeker, al viel het niet mee. Ons lieve dappere meisje, ons o zo moedige hartekind aan allerlei toeters en bellen. Pijn die we niet weg konden nemen, zorgen waar ik letterlijk ziek van werd. En jij die het allemaal moest ondergaan, terwijl wij machteloos toe keken.

Maar wat waren we, en zijn we, trots op je. Hoe jij op dag twee al dapper zelf naar de wc ging, en de verpleegkundige achter je aan moest vliegen om je bij te houden met de infuuspaal. Hoe ze vol bewondering zei dat menig volwassen nog een voorbeeld aan je kon nemen. Een uitspraak die ik daarna nog vaker heb gehoord, o.a bij het verwijderen van je hechtingen.

Bijna drie weken na je operatie en we zien al een wereld van verschil. Je kan en mag nog niet alles, maar wel veel. Je hebt veel profijt en plezier van je nieuwe pacemaker. Je ervaart dingen die voor jou totaal nieuw zijn ("mama, als ik schrik gaat mijn hart ineens zo omhoog").

En je hebt weer tijd en ruimte voor je dwarse pre-puberbuien, waardoor we soms ontzettend botsen. Maar ik denk lieverd, dat het goed is dat het weer 'normaal' is. Dat we weer in rustiger vaarwater zitten. Maar ik hoop dat je weet dat ik van je hou. Zo ontzettend veel. En dat ik trots ben dat ik jouw mama ben. Want dat dappere, sterke meisje, dat is toevallig wel MIJN dochter.