Onze dochter: een thuiszitter

De eerste dag na de zomervakantie ging ze vol goede moed naar school. Net als zoveel andere kinderen. Alleen kwam ze niet blij thuis. Uitgeput. Hele dag misselijk geweest. De volgende dag sloot ze zich op in de badkamer. Schoolangst. Ik wist niet dat het bestond. 

We leven niet in een perfecte wereld en ieder huisje heeft zijn kruisje. Onze zoon met TOS, autisme en ADHD heeft een behoorlijk rugzakje maar is gebaat bij de goede ondersteuning en begeleiding op speciaal onderwijs. Onze dochter van 11, daar maken we ons grote zorgen over. Ze was altijd al angstig. Vooral in grote groepen. De overgang van crèche naar peuterspeelzaal was al een grote en de kleuterschool was soms ook een drama met wegbrengen en verlatingsangst. Het leek beter te gaan, ook op de nieuwe school 3 jaar geleden in Amersfoort. 

Toen kwam corona en was het leven niet meer voorspelbaar. De structuur viel weg en Felicia raakte ontregeld. De persconferenties kwamen ongefilterd binnen en ze ontwikkelde angsten. De lockdown kwam ze redelijk goed door al had ze weinig motivatie voor haar schoolwerk en dat werd een dagelijkse strijd. 

Daarna gingen de scholen open. Halve klassen vond ze fijn, toen hele groepen. En corona was niet voorbij. Ze durfde niet naar de wc en begreep niet dat ze wel met 30 kinderen in een lokaal kon zitten. 

Toen was ze jarig, ze moest trakteren én het was juffendag en ze kon het niet overzien. Dat was de eerste paniekaanval. De angst in haar ogen als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. Ze wilde wegrennen, we pakten haar vast, ze maakte zich los en liep weg. Ze liep gelukkig naar huis deze keer. Dit is vaker gebeurd en we zijn haar weleens langer dan een uur kwijt geweest in een blinde paniekaanval. Of de keren dat als ze naar school moest zich opsloot op de badkamer of het toilet. Drama. Of verstoppen. Een keer waren we haar 's ochtends kwijt en had ze niet in haar bed geslapen. Toen vonden we haar na een half uur zoeken onder het bed van haar broertje.

Het was hel. Elke dag strijd. We willen haar helpen, maar soms hebben we haar onder druk gezet. Je gaat gewoon naar school. De ene keer lukte het en leek het even goed te gaan en dan weer weken niet. Extreme faalangst bij een toets of boekbespreking. Voor corona haalde ze negens en tienen (een acht is in haar ogen onvoldoende, ze legde de lat altijd hoog). En nu heeft ze liever geen cijfer uit angst voor een onvoldoende. 

Vorige week ging ze naar school. De eerste maandag en het ging alweer mis. Bij de liefste juf die ze kon wensen, de vorige juf van haar broertje. We banen ons weer een weg door de zorg en hulpverleners. Gesprekken met IB'er, leerkracht, wijkteam, gezinshulp, huisarts, kinderpsycholoog, kinderpsychiater, ergotherapeut en samenwerkingsverband. Het houdt niet op, maar we komen niet verder. Oh en de leerplichtambtenaar, die hebben we ook gesproken. Twee jaar verder en we lopen vast. We weten het niet meer. 

Het is een taboe, en mensen die dicht bij ons staan weten wat er aan de hand is en kennen het gevoel van onmacht. Gister brak ik (weer). De IB'er van school belde me om 16.30u op mijn werk. We hadden net een presentatie gehad en gingen borrelen. Toen Het Gesprek. Over dat ze geen oplossing meer ziet, we zijn door de opties heen. Ze gaat weer in overleg met leerplichtambtenaar hoe ze als school hiermee om moeten gaan en heeft het over overplaatsing, maar naar welke school. Ik rij ontredderd en in tranen naar huis. Wat nu? Wat is de oplossing? Hoe nu verder?

's Avonds sleep ik me naar de ouderavond. Ik veegde de tranen weg. Confrontatie was pijnlijk over alle bijzondere activiteiten in groep 8, van kamp tot musical. Ik zie niet dat onze dochter dit gaat meemaken.  Het maakt me zo verdrietig. Het enige wat je wil, is dat je dochter gelukkig is. Ze wordt diepongelukkig op school en de angst is groter dan zijzelf. School is in haar ogen de ergste plek in de wereld. Sinds de eerste schooldag heeft ze nachtmerries dat ze door de haaien wordt opgegeten of zelfmoord pleegt. Afschuwelijk om je kind zo te zien lijden. 

Ik heb besloten om ons verhaal te delen, omdat ik hoop dat iemand een oplossing weet. Als je er middenin zit, weet je het soms niet meer.