Onze wijsneus

Net 6 jaar. Na de vakantie ging hij naar groep 4. Hij stond te springen. Waarom duurde de vakantie zo lang? Hij heeft een meester. Nou zijn geluk kon niet op toen hij het hoorde: dit zal een fantastisch schooljaar worden! 

Wij hopen het ook. Maar we zien ook de kantlijn. Meneertje gaat snel... Hij leest op groep 6 niveau. Hij rekent als een malle. Vorig jaar mocht hij al mee doen met de plusklas en krijgt hij allerlei extra werkjes. Maar nog lijkt de uitdaging niet genoeg.

School is saai, school is makkelijk, ik verveel me. Het mannetje wil gelukkig nog wel naar school. Niet voor de les of om wat te leren. Niet voor de meester of lezen, schrijven en rekenen. Nee, voor het voetballen in de pauze...

We werden al gewaarschuwd door moeders met een soortgelijke situatie. Alleen een oplossing blijft uit. Na veel vragen, praten en uitzoeken zijn er eindelijk onderzoeken gedaan. De schoolarts heeft ons hierin fantastisch geadviseerd, veel geluisterd en ons bijgestaan. 

Nog even wachten en dan komt er een uitslag van een dag lang onderzoeken... Eentje met een stempel... Eindelijk een stempel. Nooit gedacht dat ik daar zo over zou denken.

Ik vind altijd een kind is een kind en dus uniek. Iedereen heeft zijn eigen behoeftes, zijn eigen eigenaardigheden. Natuurlijk zag ik in bepaalde situaties de noodzaak van een stempel wel. Om bepaalde deuren te openen, hulpverlening te krijgen. Maar een stempel op mijn eigen kind, dat had ik me niet bedacht.

Lieve kleine man, met je koppie dat niet stil staat... Ik hoop dat we je een stempeltje kunnen geven, om je verder te helpen. Om deuren te openen, wegen te kunnen bewandelen en oplossingen te kunnen bieden. Om je koppie rust te geven. Maar vooral een stempel dat jou helpt maar voor anderen niet zicht zal zijn...