Picknicken bij de Spartelvijver en hulp van de Security

Spartelvijver

Als de zon achter de bomen verdwijnt is het opeens fris in het park. Dunya staat naast me uit te druipen na het spelen in de Spartelvijver. Dat wordt nooit saai. Ook al is ze al zo groot, ze geniet er nog steeds van. De Spartelvijver is een lange strook met water waar kinderen in kunnen spelen in de zomer. Hij is vanwege werkzaamheden langer dicht gebleven dan normaal, maar nu is ie open. En het is warm. Dus Dunya wil er naar toe, spelen in het water. We nemen de gewonnen picknickmand mee.

Gesprek

Vorige week was ik in een serieus gesprek op school en ging mijn telefoon. De eerste keer druk ik het gesprek weg. Als ie daarna direct weer gaat denk ik dat er onderweg iets met Dunya is gebeurd dus neem ik snel op. “Ik mag u van harte feliciteren omdat u de gelukkige winnaar bent van de picknickmand” zegt de supermarktmanager. “Oh bedankt, wat leuk! Maar ik ben in gesprek. Ik neem later contact op!” zeg ik. De mensen om mij heen kijken me verwachtingsvol aan. “Picknickmand gewonnen” leg ik uit. Om mij heen is de serieuze stemming even verdwenen en wordt er gelachen. Daarna gaan we over tot de orde van het gesprek.

Picknickmand

Dunya is helemaal gelukkig met de picknickmand. Ik vermoed dat er wel een beetje meer dan alleen geluk bij is komen kijken. De lieve caissière had namelijk ook een kopie bon uitgeprint zodat we dubbel kans maakten. Dat heeft gewerkt en Dunya is haar eeuwig dankbaar. Dit is een prima kans om de mand in gebruik te nemen. We gaan picknicken bij de Spartelvijver in het park. Al sinds ze heel klein was, komen we in het Westerpark waar Dunya in het water speelt. Vroeger was het alleen maar stress voor mij, want Dunya rende weg en luisterde niet. Ik werd er wanhopig van. Hoe kwam het toch dat ze totaal geen notie had van gevaar? Het gevaarlijkste was niet eens in de Spartelvijver, want ze zat al vanaf haar eerste jaar op zwemles. Als ze viel kon ze zelf opstaan, zonder problemen. Maar ze kon ook zelf op de kant klimmen en rende het fietspad op, ook al kwam er een scooter aan. Het is een wonder dat ik nog geen grijze haren heb, want wat vond ik het eng om met haar op stap te gaan. Ik dacht ook altijd dat het aan mij lag, maar inmiddels weten we beter.

Rechtvaardigheidsgevoel

Nu is ze negen en een meisje met ADD. Bijna tien zelfs. Ze heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel en kan, net als ik trouwens, moeilijk loslaten als ze voelt dat het niet klopt. Verontwaardigd vertelt ze voor de zoveelste keer dat die kinderen daar de Hello Kitty beker van een meisje hebben afgepakt. Ze geven hem niet terug. Ook moeder is erbij geweest, maar ze zeggen steeds: “Wij hebben hem niet!”Dat is onzin. Ik zie ook dat ze ermee spelen en ik hou ze in de gaten.

Verontwaardiging

Het meisje is verdrietig. Samen met een vriendin die vlakbij ons woont gaat Dunya erop af. “Geef gewoon terug. Ze is nog maar zes jaar, dan ga je toch niets afpakken?” Niks helpt. Moeder heeft het opgegeven. De ouders van de kinderen zijn nergens te bekennen. Wat kun je nog meer doen? Dunya barst bijna van verontwaardiging. Als ze terugkomt van de zoveelste keer dat ze de kinderen de les heeft gelezen in de Spartelvijver zeg ik dat ze ermee moet ophouden. Dit werkt niet en hoe meer aandacht, hoe leuker het is. “We gaan weg en dan kun je als je thuis aangekleed bent even terugfietsen om te kijken of ze ‘m ergens hebben achtergelaten. Dat zou me niks verbazen. Als niemand de strijd aangaat, is de lol eraf!”

Security

Als ik haar afdroog lopen er ineens twee mannen door het park met het woord security op hun pak. Ik stoot Dunya aan. Ze kijkt om zich heen en stapt erop af. Dat had ik echt niet verwacht. Wat ik ook niet had verwacht is dat de mannen met haar meelopen. Ik pak mijn telefoon en ga filmen. Dit is hilarisch! Haar vriendin en het kleine meisje voegen zich bij de groep. “Juffrouw, waar is die Kitty-beker?” vraagt één van de mannen. “Wij hebben hem niet, hij ligt ergens daar!” zegt het meisje vaag. “Ga ‘m even halen dan!” zegt ie slim. Dan staat het meisje op, rent een stukje de Spartelvijver in en komt terug met de beker. Ze geeft hem aan het kleine meisje en wil zich omdraaien. Ik zie dat ze wordt teruggeroepen en dat ze vervolgens alle meiden een hand geeft. Ik stop met filmen.

Uniform

Triomfantelijk komt Dunya weer aangerend. “Ik ben hartstikke trots op jou!” zeg ik. “Wat heb je dit goed opgelost!” Dat vindt ze zelf ook. Ze is heel tevreden. Alleen vindt ze het wel raar dat ze ‘m nu ineens wel teruggeven. “Zo werkt dat nu eenmaal, een uniform maakt meer indruk” zeg ik. Ze knikt. Snel een jurkje over haar badpak en dan op de fiets naar huis. Ze loopt even met haar vriendin mee om haar broertjes naar huis te brengen en belooft meteen terug te komen. Ik heb zoveel spullen dat ik een plastic tas even van mijn stuur haal en bij het fietsenrek neerzet. Stom, Dunya is weg en ik vergeet het omdat ik mijn handen zo vol heb. Een uurtje later is de tas verdwenen. Twee dagen later horen we dat haar vriendin de tas gevonden heeft en in de container heeft gegooid. Waarom? Geen idee. Weg is haar enige short en leuke hemdje en badhanddoek. Weg waterfles die toch al stuk was. Balen, want ik ben vooral boos op mijzelf.

Zomer

Kortom het was een bijzondere middag in het park. Mede dankzij de beveiligingsmedewerkers die toevallig langsliepen en een probleempje snel en vriendelijk hebben opgelost. Het filmpje blijft binnenskamers. De kinderen zijn herkenbaar en die gooi ik niet zomaar op internet. Het meisje heeft haar tranen gedroogd toen ze haar beker terugkreeg en Dunya maakt een triomfantelijke aftocht. Ze lacht de meisjes nog even toe en gaat mee naar huis. De picknickmand is ingewijd. De Spartelvijver is weer open. We zijn klaar voor de zomer!