Spijt van de slaapcoaching

2 jaar geleden schreef ik een blog over de slaapcoaching die wij hebben ingezet toen Vesper 6 maanden oud was. Toen dachten we dat dat de enige oplossing was voor de moeilijkheden die wij ervaarden. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat het volledig tegen mijn intuïtie indruist. What was I thinking?! Bovendien waren de korte dutjes die zij deed ook heel normaal voor haar leeftijd.

Vesper viel in slaap in onze armen, wiegend op een bal. En dat brak ons vooral op. Dit hadden we op een andere manier kunnen oplossen. Door bijvoorbeeld te kijken naar een andere manier, bijvoorbeeld samen op bed gaan liggen en haar op die manier nabijheid tonen en troosten als het voor haar toch moeilijk zou zijn. 

Het was normaal babygedrag en het is normaal dat kindjes hulp nodig hebben. Dit kan een aantal jaar duren. Nabijheid geeft ze een veilig gevoel. Ik weet nu dat emotionele beschikbaarheid bij het slapen een positieve invloed heeft op slaap. Er was emotionele beschikbaarheid tijdens de slaapcoaching, maar we mochten haar niet zomaar oppakken, terwijl mijn intuïtie schreeuwde om dat wel te doen. Uit onderzoek is gebleken dat kindjes die beperkt lichamelijk contact hebben tijdens het in slaap vallen, terwijl ze dit wel nodig hebben, er langer over deden om in een herstellende slaapfase te komen en dat zij een hartslagritme hadden dat gekoppeld wordt aan hogere stressresponsen. Het hormoon cortisol (stresshormoon) schiet omhoog, waardoor een kindje in een staat van alertheid verkeert. Gebeurt dit structureel, dan heeft dit een negatief effect op de hersenontwikkeling.

Ik wil niet zeggen dat dit bij onze dochter is gebeurd. We hebben haar niet laten huilen. Maar we hebben haar, naar mijn gevoel, niet in alle behoeften voorzien. Ik heb bij slaapprogressies later toch ervoor gekozen om haar te troosten en nabijheid te bieden op een manier die fijn en veilig voelde voor haar en mij. En ik heb daar geen spijt van.

We zijn nu 2 jaar verder. Ik kan zeggen dat er in haar slaapgedrag veel variatie heeft gezeten en dat ik op dit moment bij haar op haar kamer zit als ze in bed ligt. Ze heeft sinds begin november een peuterbed en dat is een overgang waarbij zij het fijn vindt als ik nog even blijf. Het geeft haar een veilig gevoel. En voor mij voelt dit ook goed. Ik ben niet bang dat dit nog jaren zo nodig is. Maar nu even wel. En dat is oké. Slaapcoaching zou ik dus echt niemand aanraden, tenzij het gentle slaapcoaching is waarbij er juist wordt gekeken naar de noden van een kindje en waarbij deze niet als negatief worden gezien. 

Leestip: Moeder zijn: een liefde waarvan ik niet wist dat het bestond