Toch naar de psycholoog

Datgene wat ik al die tijd heb tegengehouden omdat ik het niet zag zitten voor mijn mannetje... het is nu toch zover.

Eerst even terug in de tijd. We zijn in groep drie met "gedoe" op school begonnen. Concentratie van J. was volgens school niet oké. Intern begeleider erbij, schoolondersteuner, beeldvormend onderzoek vanuit een orthopedagoog van de gemeente… de hele rataplan kwam langs. Er leken geen directe aanwijzingen voor "iets onderliggends" en ondanks dat mijn ex een andere mening was toegedaan, wilde ik geen verder onderzoek.

Vorig jaar nog steeds problemen, ik voelde me behoorlijk door school onder druk gezet, dus we hebben tussendoor wel een intake bij een psycholoog gehad, maar na een aantal gesprekken kapte ik dat weer af en trok mijn toestemming in omdat ik er geen goed gevoel bij had. Tot grote woede van mijn ex, waardoor we uiteindelijk zelfs met advocaten in gesprek gingen over de kwestie.

Dat liep met een sisser af en we gingen het nieuwe schooljaar, de tweede keer groep vier, met goede moed in. De juf blijft klagen over de concentratie van J.; het lijkt er inmiddels op dat school al die tijd heeft geroepen dat ze konden bieden wat J. nodig heeft, maar dat ze dit eigenlijk niet waar kan maken. Inmiddels wordt er zelfs gesproken over het aanvragen van een toelaatbaarheidsverklaring voor speciaal basisonderwijs, het is alleen nog even wachten op de Cito-uitslagen of dat haalbaar gaat zijn.

Terug naar die psycholoog... we overwegen een andere school en dat verhaal met speciaal basisonderwijs ligt op tafel. J. zit steeds minder lekker in zijn vel en is snel boos en verdrietig.

Dat punt wilde ik al die tijd voorkomen. Nu leek het dan toch beter om te starten met begeleiding van J. en hem ondertussen op de wachtlijst te zetten voor diagnostiek. Overigens wel bij een andere praktijk dan waar we eerder aan een intake begonnen, want daar voelde het niet goed.

Vandaag was de dag van de intake bij deze andere praktijk en wat zag ik er tegenop... samen met J. en mijn ex daar zitten, wetende dat mijn ex al die tijd autisme in zijn hoofd heeft gehad als "labeltje".

Nou... dat uur was zo om, we hadden een prima gesprek, fijne praktijk. J. heeft kennisgemaakt met zijn begeleider en keek nu al vrolijker dan hij in tijden heeft gedaan.

Wat is dit me 100% meegevallen... Volgende week mag J. weer een uurtje naar zijn begeleider, de eerste paar keer doen we daar, voordat ze ook op school gaan werken met hem. Hopelijk gaat dit J. helpen met zijn gevoel, weer lekker in zijn vel zitten, weer vrolijker zijn en wie weet... misschien ook weer met motivatie en plezier naar school.

Ik duim ervoor! Duimen jullie mee?