Van engeltje naar duiveltje!

Er zijn van die dagen dat ik zo vreselijk trots ben op mijn meisje. Tweeënhalf jaar oud en zo wijs voor haar leeftijd. De ontwikkelingen in haar eerste levensjaar volgden elkaar snel op: rollen, kruipen en al los kunnen lopen twee weken voor haar eerste verjaardag en nu met 2,5 jaar drukdoende met zindelijk worden. Ze worden zo snel groot!

Af en toe vraag ik me weleens af wat er op zulke momenten allemaal in haar koppie omgaat. Heb ik dit vroeger ook allemaal meegemaakt? Ging het bij mij ook allemaal snel achter elkaar en hoe ging ik hier mee om? Soms krijg ik weleens het gevoel dat mijn dochtertje al deze ontwikkelingen niet goed kan verwerken, omdat ze alles zo snel wil leren, met alle gevolgen van dien.

Het ging een tijdje goed, maar de laatste tijd is het weer een paar keer voorgekomen. De driftbuien in haar slaap. Het is ook een rumoerig jaar voor haar geweest. Een verhuizing, een verbouwing, mama zwanger en dan vervolgens je kleine broertje die geboren wordt. Daarnaast was mama ineens 7 dagen per week thuis, terwijl ze normaal gesproken 3 dagen werkt. Nu werkt mama sinds een maand weer 3 dagen en is ze "maar" 4 dagen thuis en dan moet mama haar aandacht ook nog eens verdelen over haar en haar broertje. Al die veranderingen, die moeten natuurlijk ook verwerkt worden in haar kleine bolletje.

Ze kan de hele dag zoet zitten spelen, is meestal superlief en ook erg zorgzaam voor haar broertje. Op af en toe een drammomentje na, is het een heerlijk kind. Ook 's avonds, na het afwerken van het avondritueel, gaat ze zonder morren naar bed en na een dikke zoen en soms nog wat spelen in bed, valt ze heerlijk in slaap. 

Tot de avond van 16 juli. Ik zag op de babyfoon dat ze lag te slapen, maar na een half uurtje werd ze wakker. Ik ging naar boven, gaf haar een knuffel en ze viel weer in slaap. Weer een half uurtje later, weer wakker, papa naar boven, dikke knuffel maar toen kwam het. Huilen, brullen, krijsen, gillen, stampen, spugen! Waar is nou dat lieve meisje gebleven? 

Ik rende naar boven en probeerde de boel te sussen, maar helaas. Het enige wat ik kreeg te horen was "mama weg, mama weg". Vervolgens kreeg ik een duw tegen mijn schouder en rug en besloot dan ook maar om haar vanaf een afstandje in de gaten te houden, maar eigenlijk mocht ik ook weer niet weg van haar, dus weer huilen en gillen. Zielig kroop mijn kleine meisje in een hoekje van haar kamer en begon hartverscheurend tegen haar commode aan te huilen. Na een paar minuten heb ik nog een poging gewaagd, maar deze werd met veel gespuug, gegil en geschreeuw beantwoord. Dan maar weer terug naar de gang en wachten op de volgende poging. Op het moment dat ik haar nog hartverscheurender hoorde huilen en haar hoorde zeggen dat ze pijn had, brak mijn hart en besloot ik het gegil, gekrijs, slaan etc. te trotseren, pakte haar op en drukte haar stevig tegen me aan. Ik zei tegen haar dat mama bij haar is en bleef haar knuffelen en zeggen dat er niets aan de hand is en dat ik vreselijk veel van haar houd. Na wat tegenstribbelen, werd ze toch al snel rustig. Haar bui is over en daar is mijn lieve meisje weer. Gelukkig kon ik haar deze keer wel na een tijdje aanraken, oppakken en troosten, al was het onder lichte dwang. Ze begon zachtjes met mij te praten en allerlei vragen te stellen. Ik heb haar nog even mee naar beneden genomen om haar op adem te laten komen en rustig te worden. Ze lag heerlijk op mijn borst bij te komen, maar al snel vroeg ze mij of ik haar weer naar bedje wilde brengen. De rest van de nacht heb ik haar niet meer gehoord.

Ik heb na één van de eerste keren dat ons dit is overkomen en wij totaal niet wisten wat er met haar aan de hand was, op internet opgezocht waar deze vreselijke buien vandaan komen. Het lijkt namelijk wel of mijn dochtertje op dat moment bezeten is! Het is zelfs één keer voorgekomen dat ze met schuim in haar mond en grote ogen die bijna uit hun kassen rolden, in haar kamer zat te gillen. De rillingen liepen mij over de rug! Ik herkende mijn kind niet meer en het leek wel of mijn dochtertje mij ook niet meer herkende! We hebben geprobeerd haar te troosten en vast te houden, we hebben lief tegen haar gepraat om haar stil te krijgen, we zijn boos op haar geworden, omdat we dachten dat dit een schreeuw om aandacht was, we hebben haar genegeerd, maar niets bleek te helpen. Op dit soort momenten kan en mag ik niet met haar praten, mag ik haar niet geruststellen, ik mag niet aan haar komen, niet knuffelen, niet in de buurt komen, helemaal niets. Ik kan niet tot haar doordringen en het lijkt ook wel of ze mij niet hoort. Ze is even van de wereld! Ik probeer altijd te peilen of ze al uit de bui is door zachtjes haar naam te zeggen of te zeggen dat mama bij haar is. Als ik dan een harde "nee" te horen krijg, weet ik dat ze nog in haar bui zit. Als zij zich omdraait of reageert op mijn stem, weet ik dat de bui eindelijk voorbij is en ik haar in mijn armen kan sluiten.

Deze buien blijken "nachtangst" te heten en ontstaan waarschijnlijk wanneer een kind uit zijn diepe non-REM slaap wordt gewekt. Het kan ook zijn dat een kind te snel in slaapt valt en daardoor niet de dag heeft kunnen verwerken. Helaas valt er niets tegen te doen en moet je je kind gewoon laten uitrazen. Wel onder toezicht uiteraard, omdat ze zichzelf ook wat aan kunnen doen. Zo springt mijn dochter op en neer in bed of bonkt ze met haar hoofd overal tegenaan.

Het is verschrikkelijk om mijn kind zo te zien. Het gaat mij vreselijk aan het hart en ik voel me dan ook machteloos, radeloos en een slechte moeder omdat ik haar niet kan troosten. Op de momenten dat zo'n bui lang duurt, zit ik naast haar bedje mee te huilen. Het enige wat ik kan doen is wachten tot de buien voorbij zijn. Soms duren ze een paar minuten, maar ook wel eens een half uur tot een uur. Verschrikkelijk! Ondertussen gaat het huilen en gillen gewoon door. Pas als de bui voorbij is, kan ik mijn dochtertje weer in de armen sluiten, haar knuffelen en vervolgens weer in haar bedje leggen. Wat ben ik dan opgelucht dat het weer voorbij is en ze weer lekker kan gaan slapen. Gelukkig weet ze er later niets meer van, maar mij blijven deze buien altijd bij. 

Zijn er meer moeders die dit herkennen en wat doen jullie in zo'n geval? Zoeken jullie toenadering of laten jullie je kind alleen maar uitrazen? Hoe gaan jullie na zo'n bui met jullie kind om? Meteen op bed leggen of nog even geruststellen ongeacht welk tijdstip van de dag/nacht? Ik weet dat het het beste is om je kind uit te laten razen, maar midden in de nacht dat gekrijs een uur lang, wil je je gezin en buren ook niet aan doen. Hopelijk hebben jullie nog goede tips om deze buien misschien qua tijd iets in te korten.