Vuurwerk

Jaren had ik dienst op de ok in het sophia kinderziekenhuis in rotterdam. Een dag of drie voor de jaarwisseling begon " het feest" al. Langzaam kwamen de eerste vuurwerkletsels binnen. Meestal een brandwondje, en dan de oogletsels die vaak toch blindheid tot gevolg hadden. En dan oudejaarsavond....een van de grootse nachtmerries. Een paar afgerukte vingers. Het doel was dan, de grijpfunctie van de hand te behouden dan wel te herstellen. Helaas, betekende dat vaak de grote teen, weghalen en deze te plaatsen op de hand. Uren met twee teams door de microscoop turen. De hand moet worden voorbereid, en de teen moet van de voet. Alle zenuwen moeten we proberen te vinden en aan te sluiten. De bloedvaten moeten worden aangesloten, pezen en spieren. Ook moet het cosmetisch zo mooi mogelijk. Is de operatie na een uur of 12 opereren klaar, dan mag er een arts 36 uur naast het bed zitten om de bloed toevoer te controleren. Gaat het fout dan begint de operatie weer opnieuw. De revalidatie wanneer de operatie is gelukt, is langdurig. Opnieuw leren grijpen. Maar ook leren lopen. Lopen? Ja! Raak je je grote teen kwijt, dan ben je een heel deel van je stabiliteit kwijt.

Dit gebeurde ieder jaar weer.

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik zo veel ellende heb gezien, dat ik nog steeds niet begrijp waarom vuurwerk door particulieren gekocht mag worden en afgeschoten. Het is levensgevaarlijk. Het is heel slecht voor het milieu. En wat ik allemaal niet begrijp. Wel leven toch in een crisis. Ieder jaar wordt er nog steeds meer geld aan vuurwerk besteed. Ieder jaar meer geld wat in rook op gaat. Laat het in handen van gemeenten, of wijkverenigingen. Een groot vuurwerk onder toezicht, door mensen welke een diploma hebben gehaald voor het veilig afsteken. Mooier vuurwerk, minder letsel, minder rotzooi op straat.