Wat is er toch aan de hand met ons mannetje?

Een tweeling, een van de dingen waar je voor moet waken is vergelijken. We hebben een twee-eiige tweeling. Meisje/jongen. Wat het voor ons wat makkelijker maakt, om het uit te leggen naar de buitenwereld zegmaar. Ik denk dat wij er (mijn man en ik) echt heel bewust van zijn dat Suus en Vince natuurlijk een tweeling zijn maar nog meer broer en zus, toevallig tegelijk geboren. Ze lijken in niets op elkaar ondanks de speciale band.

Toch, ergens in de lente dit jaar begonnen we ons zorgen te maken. Hij liep “veel” later dan Suus, ergens vonden we het wel makkelijk. Vince bleef wel rustig bij je in de buurt terwijl we achter Suus aan vingen. Toen hij stapjes los begon te zetten viel hij meer, was hij onzekerder en leek en bleef hij wat onhandiger. Maar hé. Dat mag. Vince is Vince en niet Suus.

De eerste warme mooie dag van het jaar, ergens in april. Iedereen in korte broek, Vince dus ook. Zijn spillebeentjes waren zo aandoenlijk maar toch zagen we iets. Wat wisten we niet, schonken er ook niet echt aandacht aan. Tot familie dit ook benoemde, het leek wel of zijn beentje scheef stond, krom. Het slechtste wat je dan kan doen is googelen.. En dat deden we natuurlijk. Beenlengte verschil, spasmen etc. We werden er naar van.

Gelukkig hadden we al een afspraak staan bij het consultatiebureau en konden we onze zorgen delen, die gelukkig onze zorgen ook deelde. We maakten een afspraak bij de huisarts, deze stelde ons gerust dat er in ieder geval geen been lengte verschil was, spasme ook niet aan de orde is net als een vergroeiing. Maar wat het wel was.. geen idee.

We kregen de fysio op bezoek, op een spelende manier onderzocht ze Vince en bevestigde dat er iets was, ze vermoedde dat Vince hypermobiel is. Ze filmde Vince om dit te kunnen laten zien aan haar collega’s. We kregen tips en oefeningen om de week er op weer af te spreken en de bevindingen van haar collega’s te delen.

Haar collega’s bevestigden dat wat ze al vermoedde en er werd een plan gemaakt. Vince gaat nu iedere week naar de fysio en we “oefenen” iedere dag. Het sterker maken van de (been)spieren en het zelfverzekerder maken stond op één.

Het is inmiddels twee maanden geleden dat de fysio bij ons thuis kwam en wat is er veel veranderd. Vince is veranderd van een rustig mannetje die het liefst bij je zit op de achtergrond aanwezig en onzeker op de benen naar een grappig stoer mannetje wat flink van zich laat horen! Weet wat hij wil en het liefst alles ontdekt. Klimmen, klauteren en ouwehoeren!

Wat ben ik blij dat we weten wat er is, niet dat het te verhelpen is. Maar wel te verbeteren..

Zijn er meer moeders die ervaring hebben met een kindje die ook hypermobiel is? Hoe zit het met de rest? Spraak? Tips? Ben benieuwd!