Zwemles: hel of paradijs?

Zwemlessen. Elke ouder krijgt er mee te maken en elke ouder denkt er zo zijn of haar eigen van. De één heeft een zoon of dochter die elke week graag dat water in springt en de ander moet wekelijks alles uit de kast trekken om zoon- of dochterlief zo ver te krijgen toch weer dat zwembad in te gaan. 

Met vele tranen tot gevolg.

Ik ken beide situaties. Ik heb 2 dochters en de oudste (nu 7 jaar) is vanaf zwemles 1 als een vis in het water. November 2022 begon haar grote avontuur en volgende week mag ze afzwemmen voor haar C diploma.

Dat betekent dat ze straks in 1 jaar en 7 maanden haar 3 diploma's behaald heeft en dat is natuurlijk heel netjes. Ze vindt zwemmen GE-WEL-DIG en er konden, zeker in het begin, niet genoeg zwemlessen per week zijn. Zo leuk vond ze het. Ondertussen is ze er wel een beetje klaar mee en is ze ook blij dat ze na volgende week klaar is met die wekelijkse verplichting. Maar na ruim 1,5 jaar begrijp ik dat ook wel.

En dan heb je onze jongste telg van 5 jaar. Het water in? Zwemmen? Neuj liever niet. Al vanaf zwemles 1 is de treurnis op haar mooie gezichtje af te lezen. Ze vindt het te spannend, niet leuk en die kou houdt ze ook absoluut niet van. Pruilend staat ze elke week voor mij, met de grootst mogelijke tegenzin moet ik alles uit die spreekwoordelijke kast trekken om haar weer bij het zwembad te krijgen elke vrijdag. Het is niet dat ze bang is voor water, ze gaat erin en douchen is ook geen probleem maar ze verafschuwt het gewoon echt. 

Uiteindelijk komen we er ook achter dat het deel 'onder water gaan' haar grootste struikelblok is. DÁT vindt ze dus wel doodeng en van de zwemlessen van haar grote zus weet ze dat dat uiteindelijk ook van haar verwacht gaat worden. Al vanaf zwemles 1 spookt dat door dat kleine koppie en naarmate de weken verstrijken zien we ons vrolijke meisje veranderen in een bang vogeltje. Elke donderdag zie je haar volledig omslaan in gedrag omdat ze.weet dat het 'morgen weer zo ver is'. En elke vrijdagochtend als ik haar op school afzet is er geen greintje vrolijkheid meer in haar te bespeuren en worden de oogjes alweer waterig omdat ze beseft dat ze na schooltijd weer moet zwemmen.

Het moge duidelijk zijn; in hetzelfde gezin kunnen de verschillen tussen kinderen enorm groot zijn. Ook wat dit betreft. Ik was zo naïef om te denken dat het enthousiasme van grote zus als vanzelfsprekend over zou gaan op haar. Wrong! 

Niet dus. Verre van zelfs. Het enthousiasme van de oudste kon haar gestolen worden.

In overleg met de zwemleraren zelf hebben we daarom ook besloten om haar deze ellende voorlopig even te besparen. 

Veel mensen roepen dan dat je daar niet aan toe moet geven. Dat ze maar gewoon moeten gaan want jij bent de baas en uiteindelijk doen ze wel wat je wil. 

Maar dat is gewoon niet mijn stijl. Ik hou er niet van om mijn kind te dwingen tot iets waar ze nu nog heel bang voor is omdat ik de volwassene ben en ze maar gewoon moet doen wat ik wil.

Daarnaast is ze pas 5 jaar. Al begint ze op haar 7e pas met de zwemles. I don't care. Maar tot die tijd gaan we samen naar dat punt toewerken. Het is 1 drempel die ze over moet. Een hele hoge drempel voor haar maar samen gaan we die binnen nu en een paar jaar hopelijk een stukje lager maken.

En dan proberen we het opnieuw. Want we hoeven niet allemaal meteen overal in uit te blinken. Als zij hier wat meer tijd voor nodig heeft dan geef ik haar dat. Ze moeten al zoveel op zeer jonge leeftijd. 

Ik hoop dat we haar aankomende zomer (als die tenminste nog eens komt 😅) in het zwembad thuis wat meer watervrij kunnen maken en wie weet ziet het er over 6 maanden al heel anders uit. 🤞🏻🤞🏻

Hoe hebben andere ouders de zwemlessen ervaren? Hoe verging het jullie kinderen? Zat er bij jullie ook zo'n groot verschil binnen hetzelfde gezin?