Corona Blues

Mischien ben ik wel net een vlinder. Ik moet kunnen fladderen maar nu voel ik mij vleugellam. Verlamd door Corona - angst en alles moeten plannen. Ik slib langzaamaan weg in mijn eigen negativiteit.

Alle spontaniteit is weg. Voor alles moet gereserveerd worden. Het liefst dagen op voorhand. Als je tenminste ergens in de ochtend heen wil.

Toch blijven we wel gaan. Voor de kinderen maar ook In een diep verlangen dat alles weer is zoals het was. In de hoop even te voelen wat normaal is. Al is dat nu niet te vinden..

We zijn vandaag weer weggeweest. Het park beloofde strenge regels te hanteren. Eerlijk is eerlijk , deze was mischien nog wel het beste tot nu toe.

Mooie vakken waar duidelijk de afstand was aangegeven , een richting. Tijdvak van 1.5 uur en het was niet druk. Buiten. Heerlijk buiten.

Lucht. Ruimte. Prachtige dieren.

Het startte helaas wel met iemand aanspreken. Alweer. Jammer.

Het park had het nog wel zo mooi aangegeven. Daar lag het dus niet aan. Een rij , Een pad , Eenrichting. Toch wil iemand langsglippen. Het blijft moeilijk. Regels naleven. Blijkbaar.

En loopt strak langs ons heen. Een ouder persoon. Ik spreek hem erop aan. Dat de vakken en afzetting zo geen zin heeft.

Je hebt gelijk zegt hij.

Iedereen vergist zich mischien weleens. Spreek jij iemand erop aan?