Bevalling van een levenloos kindje..

Nadat ons duidelijk was geworden dat Sophie levenloos ter wereld zou komen, hadden de artsen en verpleegkundigen ons uitgelegd dat de bevalling op de natuurlijk manier plaats zou gaan vinden en dat ik alle pijnmedicatie en ondersteuning zou krijgen die ik zou willen. Normaal krijg je natuurlijk pas een morfinepompje wanneer je op 7 cm zit, omdat deze niet te lang gegeven mag worden. Idem voor de ruggenprik, pas vanaf 4 cm. Maar als ik het zou willen mocht het allemaal op ieder moment.

De weeën waren eigenlijk direct na het breken van mijn vliezen wel al aanwezig en zeker in het ziekenhuis werden deze steeds regelmatiger. Het was, BAM, slecht nieuws ontvangen en gelijk door want de weeën kwamen direct nog meer op gang. Achteraf gezien vond ik dit wel zo prettig, beter dan een paar uur voor je uit moeten staren in de wetenschap dat je straks het ergste mee gaat maken. Dus de weeën waren nog goed te doen, bij mijn vorige zwangerschap wilde ik een ruggenprik maar had ik ook 38 uur lang rug weeën die maar niet goed door wilden zetten. Mijn doel nu was geen ruggenprik want ik wilde blijven lopen. 

Ieder kwartier of half uur kwam de arts of verpleegkundige langs om te kijken hoe het ging. Ik kon de weeën goed opvangen, steunend op mijn man (vorige keer moest ik tijdens de bevalling niks van hem hebben, behalve bemoedigende woorden. Grappig hoe anders dat bij de volgende bevalling kan zijn dan). Na ongeveer nog een uur rondlopen met steeds heftigere weeën ben ik onder de douche gestapt en m'n man gevraagd of hij pijnmedicatie kon regelen. Ik voelde me nog een slappe doos dat ik al zo snel pijnmedicatie nodig had. De arts en vpk zeiden dit helemaal niet gek was en dat ze het vermoeden hadden dat het nu ook echt wel heel snel ging. Eenmaal op bed bleek ik al op ruim 6cm te zitten.. De pomp werd klaargemaakt. 

Een bloedvat in mijn hand aanprikken bleek een grotere uitdaging. Omdat mijn lichaam in shock toestand verkeerde (door het nieuws dat Sophie was overleden) zijn alle kleine bloedvaten gaan samenknijpen en was het echt een crime om het infuus te plaatsen. Met veel pijn en moeite was het nog net gelukt, maar ondertussen zat ik al ruim op 7 cm ontsluiting, bijna 8. De pomp was wel een verademing zeg, ik was heel blij dat ik hiervoor gekozen had en niet voor de ruggenprik. De morfine haalde echt net de scherpe kantjes er af en ik kon de weeën er perfect mee opvangen. 

De pomp heb ik ongeveer een uurtje gebruikt, want het eerste uur na aansluiten van de pomp moet er een verpleegkundige bij je blijven om te monitoren of je niet verkeerd reageert op de morfine. Ik gaf al vrij snel aan dat ik een enorme drang had om te moeten plassen. De verpleegkundige vroeg dan door of ik niet het gevoel had of ik moest poepen of een drukkend gevoel ervaarde. Maar ik moest echt plassen, hoewel ik ook echt weinig zin had om nog uit bed te gaan. En binnen het uur merkte ik wel dat de drang om te plassen over ging naar een drukkend, ander gevoel. De gynaecoloog kwam er bij en zij gaf aan dat ik bij een volgende wee al een beetje licht mee zou mogen persen. Die had ik nog niet zien aankomen en ik schiet gelijk in de paniek. Dit wil ik niet!! 

Zo bizar wat er dan allemaal tegelijkertijd door je heen kan gaan. Je lichaam is keihard bezig met je kind er uit te willen werken, maar je hoofd zegt je dat je dit vooral niet moet gaan doen want dan heb je straks echt je levenloze kindje in je handen. Zo lang ze er nog niet is, kan je het nog ontkennen. 

Daarnaast werd ik echt overvallen door de pijn van het persen. Bij mijn zoontje Sepp had ik een ruggenprik genomen die achteraf gezien verkeerd was gezet. Qua weeën deed die namelijk helemaal niks, maar daaronder was alles perfect verdoofd en heb ik tijdens zijn bevalling geen greintje pijn gehad down under. Dus ik wist ook niet wat ik kon verwachten qua pijn. Nou, dat viel (logisch natuurlijk) toch echt even tegen. 

Ik heb afwisselend heel hard mijn best gedaan met persen, maar ook regelmatig geschreeuwd van de pijn en het verdriet. Geroepen dat ik dit niet kan en vooral niet wil. Dat ze me maar open moesten snijden, een knip moesten geven of wat dan ook.. Alles om het te laten versnellen. 

Arts, verpleegkundige en mijn man hebben mij er echt doorheen gesleept. Op me ingepraat dat ik het goed deed en binnen enkele ogenblikken onze prachtige dochter zou gaan ontmoeten, hoe verdrietig dit tegelijkertijd ook zou zijn. Na 20 minuten persen, om 7.42 uur op 1 januari 2023, was daar ons prachtige, mooie en lieve dochtertje Sophie. Helaas was er geen ontkennen aan, ze was echt levenloos. Geen op en neergaand borstkastje, geen oogjes die open gingen, geen mondje wat smakkend aan zou geven aan de borst te willen.. 
Maar oh, wat was ze mooi en wat voelde ik mij direct een enorm trotse moeder. En achteraf gezien vond ik de bevalling echt een droombevalling, binnen 5 uur van gebroken vliezen naar je kind in je armen hebben. 

Op het moment dat Sophie geboren was, kwam voor mijn man pas echt het besef en stortte hij even in. 

Vanuit het ziekenhuis wordt er direct veel in gang gezet; stichting Make a Memory werd ingeschakeld om mooie foto's te komen maken. Dit hebben wij bewust voor de volgende dag ingepland, omdat we de foto's bij ons thuis gemaakt wilden hebben i.p.v. in het ziekenhuis. Ook zijn er mooie afdrukjes van de handjes en voetjes gemaakt, met inkt maar ook in gips. Daarbij wordt ook gedacht aan de opa's en oma's, die ook afdrukken kregen. Zo lief. 

We hebben toen mijn ouders ook in het ziekenhuis aankwamen Sophie in bad gedaan, haar haartjes lekker gewassen en haar de mooiste kleertjes aangetrokken. 

Er is later op de dag nog een klinisch geneticus langs geweest om Sophie te onderzoeken, waarbij ze aangaf dat ze wel graag een röntgenfoto van haar thorax wilde omdat ze Sophie wat aan de smalle kant vond daar. Waarschijnlijk komt daar niks uit en is ze gewoon wat aan de smalle kant, maar we willen niks uitsluiten. Ook had de klinisch geneticus aangegeven dat ze de placenta wel aan de kleine kant vond en dat deze onderzocht gaat worden. De kans bestaat dat de placenta het 'gewoon' niet meer heeft aangekund en dat Sophie daardoor is overleden. Zeker met onze voorgeschiedenis van vroeggeboorte klinkt dit voor mij als een vrij plausibel verhaal, maar we wachten alle uitslagen af. En ook al hebben we straks een uitslag met of zonder aanwijsbare reden, uiteindelijk krijgen we Sophie er niet mee terug. Verdere onderzoeken zoals obductie hebben we van aangegeven dit niet te willen. Onze wens was om Sophie dezelfde dag nog mee naar huis te nemen. 

Nadat de klinisch geneticus weer weg was gegaan, was het wachten op de röntgenfoto. Deze kwamen ze met een verrijdbaar apparaat bij ons op de kamer maken, zodat wij niet met Sophie het ziekenhuis door hoefden. 

Na de foto hebben we alle spullen bij elkaar gezocht, Sophie extra warm ingepakt (nergens voor nodig, maar dit is zo'n gewoonte en wil je toch echt doen). Er is een rolstoel voor mij gehaald en toen mochten we naar huis.. 

Afscheid nemen van de artsen en verpleegkundigen met tranen, bij iedereen. We voelden ons zo gesteund door iedereen en hebben echt bewondering voor wat ze allemaal hebben gedaan voor ons. 
Binnenkort hebben wij nog een gesprek met de gynaecoloog, waar we erg naar uit kijken. Zij is echt onze held geweest en we willen haar zo graag bedanken voor wat ze voor ons heeft betekent. 

En dan.. Dan ga je naar huis met je langverwachte kindje. Maar zo anders dan we ons hadden voorgesteld.. We stonden aan het begin van een week vol emoties, liefde, steun en leegte tegelijk. 
Daarover schrijf ik volgende keer. 

Trending: Hoe onze ergste nachtmerrie werkelijkheid wordt.