De kraamweek na een stilgeboren dochter.

Ik vond het weer tijd voor een nieuwe blog. Het is ondertussen alweer een aantal weken geleden dat ik mijn vorige blogs heb geschreven en heb daar zoveel lieve en mooie reacties op gehad. Bedankt! 

In mijn laatste blog vertelde ik op het einde dat we uit het ziekenhuis vertrokken met onze mooie Sophie. Op naar huis, maar op zo een andere manier dan je van tevoren had verwacht. In alle haast waren we in de nacht de maxicosi vergeten mee te nemen, maar normaal gesproken zou je dan wel een van de (groot)ouders vragen om deze naar het ziekenhuis te komen brengen. Omdat Sophie was overleden mocht ik haar wel gewoon in mijn armen meenemen de auto in, hier zijn speciale regels voor. Echt bizar, hier heb je natuurlijk nooit over na hoeven denken. Ik heb heus wel eens eerder met mijn zoontje in mijn armen (stiekem) in de auto gezeten, maar dan wist je dat het niet mocht. In dit geval mag het dus wel gewoon. Voor de zekerheid hadden de artsen een artsenverklaring meegegeven, met verklaring van overlijden en dat wij onze dochter zelf naar huis vervoeren. 

Eenmaal bij ons thuis aangekomen bleek daar de hele naaste familie te zijn. Mijn ouders, schoonouders, zus met gezin en zusje met haar vriend. Dat thuiskomen was zo'n emotioneel moment, dat zal ik echt nooit vergeten. Maar wat was het fijn dat iedereen er was en dat we direct alle steun en liefde mochten ontvangen. En natuurlijk dat iedereen gelijk onze lieve, mooie Sophie kon zien. De kennismaking tussen ons zoontje Sepp en Sophie, dat was zo'n tranentrekker maar ook zo ontzettend mooi. Sepp die gelijk aan Sophie wilde zitten, even voelen aan haar haartjes en gezichtje. Zo'n lieve grote broer, wat was ik (en ben ik nog steeds) trots op mijn twee kinderen! 

Aan het einde van de middag kwam de uitvaartonderneemster, we kregen wat uitleg over hoe de komende week er uit zou komen zien. Stemden af wanneer de begrafenis zou zijn en kozen hierbij voor zaterdag 7 januari. Het mocht zelfs ook maandag 9 januari worden, maar wij hadden een beter gevoel bij zaterdag. Ook omdat er vrienden en familie verspreid over het hele land wonen, maar ook omdat we Sophie gewoon thuis zouden houden en het afwachten was hoe het aangezicht van Sophie zou blijven, want dan zou ze op een gegeven moment in haar kistje moeten liggen. En om nou een aantal dagen met een gesloten kistje thuis te zijn, vonden wij ook niet prettig. Als ze dan bij ons thuis is, dan willen we haar ook kunnen zien, aanraken en knuffelen. En dat hebben we gedaan hoor, wat hebben wij een intens mooie week met Sophie gehad. 

We zijn direct heel open geweest in onze situatie, hebben mensen ook vooral uitgenodigd om langs te komen en Sophie te komen bewonderen zolang het kon.  Het was een bizar drukke week, enorm veel visite gehad naast de familie die ook heel fijn iedere dag langs kwam. Vaak hadden we in de ochtend wat kraamvisite, na de lunch als Sepp op bed lag dan even wat dingen regelen of bespreken voor de begrafenis. Dan moest mijn kraamhulp mij echt even dwingen om minimaal een half uur op bed te gaan liggen, waarbij ik de meeste dagen echt niet kon slapen natuurlijk. Ik nam Sophie ook altijd mee en zij lag iedere nacht en ook tijdens ieder middag'dutje' naast me. Zo kon ik echt geen moment missen om naar haar te kijken, haar kusjes te geven en tegen haar te praten. 
Na mijn middagdutje van maximaal 10 minuten slapen kwam er vaak weer kraamvisite en aan het einde van de dag kwam de uitvaartonderneemster ook altijd nog even langs. Dan keek zij even hoe Sophie er uit zag en bespraken we nog wat dingen voor de begrafenis. Sophie konden wij thuis goed koelen met coolpacks. Ze is daardoor tot op het einde heel mooi gebleven. Natuurlijk zag je wel wat verkleuring maar dat had ze al direct bij de geboorte. Gedurende de week zag je Sophie met de dag ook veranderen, zoals je bij iedere baby altijd hebt. We zeiden de eerste dagen ook tegen elkaar, ze wordt echt iedere dag iets mooier he!? Het fronsje boven haar neusje ging weg, en de kleine deuk in haar voorhoofd van de bevalling trok ook weg. Het was al een pracht kind, maar ze werd iedere dag nog ietsje mooier! 

Vanaf de donderdag zag je echt dat haar huid begon te verkleuren, hoe goed we haar ook koel hielden. Die dag hebben we haar heel veel in haar wiegje laten liggen, omdat dat voor het koelproces toch het beste was. Wel werd ze natuurlijk overal bij betrokken. Iedere maaltijd werd Sophie (zoals iedere dag) met wiegje en al bij tafel geschoven. En zoals ik eerder al zei, in de nacht mocht ze lekker met mij mee naar boven en lag ze naast me in bed. 

En dan ineens is het zaterdag. De dag waarop we definitief afscheid moesten gaan nemen van onze Sophie. Waarop we haar in haar kistje moeten leggen en deze moeten gaan afsluiten. We hadden een prachtig lichtroze kistje met stoffen bekleding, deze was door een vriend van ons gemaakt. Op het deksel hadden we Sepp, C. (grote halfbroer van Sepp en Sophie) en de neefjes en nicht laten kleuren, waardoor het echt een heel vrolijke bedoening was geworden.  Lieve tekstjes door de kindjes die al kunnen schrijven, mooie tekeningen en een heus abstract kunstwerk van grote broer Sepp. Het gaf perfect de situatie weer, vrolijkheid, blijdschap, trots en liefde, verweven met de verpletterende waarheid van de dood. Die dubbele gevoelens zullen mij nooit meer verlaten. Ik kijk terug op een prachtige week met onze dochter, ben zo trots en blij dat ik haar heb mogen dragen, dat ik haar moeder mag zijn en dat ze een onderdeel van ons gezin is. Maar ik kijk ook terug op een bizarre week, waarin je leven totaal overhoop is gegooid en nooit meer hetzelfde zal worden. Ik heb in mijn kraamweek gelachen en gehuild, en dit zal altijd dicht bij elkaar blijven liggen. 

Het moment dat we het kistje gingen sluiten hebben we (kunnen) uitstellen tot het allerlaatste moment. Onze ouders waren hier bij aanwezig. Mijn fantastische kraamhulp bood aan om foto's te maken tijdens dit moment en wat ben ik daar blij mee geweest achteraf. Op het moment zelf gaat alles echt wel aan je voorbij, dus het is zo fijn om foto's te hebben. 
En toen gingen we op weg met Sophie in haar kistje naar de afscheidsdienst. De kerkzaal was super mooi aangekleed met roze en gouden ballonnen, mensen hadden bij binnenkomst allemaal een kaarsje aangestoken en op het podium gezet, alles was perfect geregeld voor het afscheid van onze dochter. We zijn ook heel trots hoe we dit afscheid hebben kunnen doen. De dienst was mooi, sterk, liefdevol en vol respect naar ons lieve meisje wat nu al zo gemist wordt. Kinderen hadden op ons verzoek mooie tekeningen van vlinders gemaakt en deze hebben we tijdens de dienst ook ingezameld en op het kistje van Sophie vastgespeld. 

Op de begraafplaats kwam voor mij het moeilijkste moment, Sophie daadwerkelijk in het grafje plaatsen en moeten achterlaten. Omdat een kindergraf vrij ondiep is, was het mogelijk dat Jan-Willem het kistje zelf neer zou zetten in het graf. Dit vonden wij, hoe moeilijk en tegennatuurlijk ook, wel heel mooi. Ik zei wel gelijk "Maar ik ga het kistje niet aangeven hoor, dat kan ik echt niet", daarnaast was het kistje ook te zwaar voor mij om te tillen. Ik was natuurlijk nog steeds maar 6 dagen daarvoor bevallen, dus was niet te doen voor mij. We hebben aan het broertje van Jan-Willem gevraagd of hij dit wilde doen, en mijn zwager heeft dit ook gedaan. Hoe dubbel ook, bleef wel een ontroerend moment om broers onder elkaar zo te zien met onze dochter. 

We hadden iedereen gevraagd om een mooie kleurrijke bloem mee te nemen voor op het graf en nadat iedereen een voor een afscheid had genomen van ons kind lag er een hele grote stapel met kleurrijke bloemen op het kistje. Zoveel dat je het kistje eigenlijk niet meer zag. Was mooi.. 

Weglopen bij dat open grafje en je kind daar achter moeten laten... Dat is echt het moeilijkste wat ik ooit in mijn hele leven heb gedaan. Als ik ook terugdenk aan dit moment, dan schiet ik altijd weer vol. Die avond thuis was het ook heel slecht weer en kon ik alleen maar denken, "ik moet Sophie ophalen, ik kan haar toch niet in dit weer laten liggen daar'. Ik kon en kan nog steeds mezelf echt gek maken met zulke gedachten. 

Na deze bizarre kraamweek waarin je nauwelijks tijd hebt of wilt nemen om aan jezelf te denken en je rust te pakken, kwam die zaterdagavond ineens de lichamelijke klap. Ik had de hele week nauwelijks last van mijn lichaam ondanks dat ik net bevallen was, maar zaterdagavond komen we thuis na de lange en emotionele dag en ineens had ik toch een pijn in mijn bekken.. Alsof ik dit nu pas kon toelaten en ervaren. Gelukkig is dit ook wel weer snel weg getrokken. 

We hebben heel veel kaartjes, bloemen, etc. ontvangen in de kraamweek en in de weken erna. Dit heeft ons zo goed gedaan. Ik heb wat tranen gelaten bij de kaartjes waarop een gedichtje, wens of iets anders stond wat zo treffend was. 

En toen kwamen alle eerste keren.. Eerste keer boodschappen doen (ging prima, tot ik met op de terugweg ineens besefte dat de laatste keer dat ik in de auto reed, ik nog zwanger was van Sophie), eerste keer met Sepp weer naar muziekles, eerste keer kopje koffie drinken ergens, uit eten gaan. Echt alles was en is nog steeds zo dubbel. Het leven gaat gewoon door en ik voelde me bij alles in het begin zo schuldig dat ik ook gewoon nog wel kon genieten, of dat ik even niet verdrietig was. Was ik ook bezig hoe dit op andere mensen zou overkomen. Moest ik niet thuis de rouwende moeder zijn? Maar nee, zo ben ik niet. Ik heb gelukkig hele goede dagen, maar ook hele verdrietige momenten. En alles mag er zijn. 

Tegelijkertijd ben ik heel blij dat we Sepp hebben, door hem draait alles ook wel gewoon door en hebben we hele fijne afleiding, blijven we structuur in onze dag houden. Ik ga iedere dag even langs bij Sophie, vaak samen met Sepp. Hij vindt het fantastisch op de begraafplaats. Lekker rondscharrelen, met een beetje 'geluk' zien we nog wat graafmachines aan het werk op de begraafplaats dus is Sepp helemaal blij. De windmolentjes bij veel kindergraven doen het natuurlijk ook wel goed bij Sepp. Kortom, hij vind het gelukkig ook heel normaal om daar rond te lopen dus we maken daar een vast onderdeel in onze dag van. 

Ik leefde daarnaast ook toe naar de dag waarop we een afsluitend gesprek met de gynaecoloog hadden, waarin we hopelijk de uitslagen van de onderzoeken zouden krijgen. Dit gesprek en de uitkomst hiervan beschrijf ik in een volgend blog. 

Wat ik tenslotte nog wel even wil vermelden; tijdens de aangifte van geboorte en overlijden van Sophie bij de gemeente Leiden is Jan-Willem benaderd of hij mee wilde werken aan de opnames van een documentaire van NPO, wat gaat over Burgerzaken en alles wat daarbij voorkomt. Er werd gevraagd of de aangifte gefilmd mocht worden en of Jan-Willem hierna een interview zou willen geven. Hij heeft dit met mij overlegd en trotse ouders als wij zijn, hadden we allebei zoiets van "Ja, de hele wereld mag van onze Sophie horen" dus Jan-Willem is hierbij gefilmd. Ook zijn ze met onze toestemming komen filmen tijdens de begrafenis op de begraafplaats, maar niet tijdens de afscheidsdienst.
Ik ben zelf 2 weken later ook nog geïnterviewd en samen komen wij dus in deze documentaire voor, waarin we liefdevol mochten vertellen over Sophie. 
Het programma heet 'Burgerzaken' en is vanaf dinsdag 21 februari om 21.05 uur te zien op NPO1. Mocht het je 'leuk' lijken om ons verhaal ook op tv te zien, kijk vooral. Ik ben zelf ook heel benieuwd hoe het er uit komt te zien!

Trending op Mamaplaats: 5x musthaves voor de kinderkamer