Definitely a december to remember

De dagen erna komt het besef langzaam binnen dat ik zwanger ben. De menstruatie is nog steeds niet gekomen dus dan zal het wel zo zijn. We hebben het ziekenhuis gebeld dat we een positieve test in onze handen hadden en ik hoor de dames op de afdeling helemaal los gaan van blijdschap aan de andere kant van de telefoon! Zo ontzettend lief en meelevend het leek wel of zij het nog leuker vonden dan wijzelf op dat moment.
Er wordt met 7 weken dan een echo ingepland dus deze staat voor na de feestdagen gepland. Nu lopen we beide dus met een heel raar gevoel in het rond. We willen het aan de ene kant van de daken schreeuwen maar aan de andere kant zijn we ook heel voorzichtig en houden we het heel graag nog even voor onszelf hoe moeilijk dat ook is.
In de vorige post vertelde ik al iets over 3FM serious request van dat jaar. Na wat overleggen besluiten we dat we een speen gaan kopen van het goede doel van dat jaar en dat het wel een leuk idee is om daar met kerst iets mee te gaan doen. We zijn met kerst uitgenodigd bij mijn zus thuis en zij is zo ongeveer de grootste kerstgek van de familie. Ik bedenk dat het wel een leuk idee is om een doorzichtige kerstbal te kopen en daar die speen en positieve test in te stoppen en die haar, met alle familie erbij, cadeau te doen en dan te kijken wat er gebeurt. Wij hadden daar stiekem, ondanks onze spanning en terughoudendheid toch wel wat pret van. 
Mijn rationele brein draait nog steeds overuren en ik heb weer een nieuwe beredenatie in mijn hoofd gemaakt om mijn verdriet naar mijzelf zo om te praten dat het behapbaar is. Wij hebben op 28 november de IUI behandeling gehad en dat is precies 4 dagen voordat we uitgerekend waren van Benjamin. Als we dit kindje wel levend op de wereld kunnen zetten dan was het dus ook "technisch" gezien onmogelijk om ze allebei te hebben. Klinkt heel vaag nu ik het zo opschrijf maar het voelde voor mij op dat moment als een soort van excuus van je kunt ze dus onmogelijk allebei bij je hebben.
In mijn zwangerschappen ben ik altijd in de gelukkige omstandigheden geweest dat ik eigenlijk nooit misselijk ben geweest. In het begin was ik wel altijd heel erg moe en gaandeweg de zwangerschap kon ik wel van de ene op de andere hap kotsmisselijk worden van bijvoorbeeld een broodje kroket of van de geur/aanblik van vlees. Dus niemand merkt iets aan mij in die decembermaand. Het is een beladen periode voor ons dus we kunnen ook redelijk in onze eigen cocon blijven zonder dat iemand daar vraagtekens bij zet.
Het wordt 1e kerstdag 2012 en we staan op met een lichte kriebel in onze buik. Vandaag gaan we ons geheim delen met de familie en ondanks dat het nog heel pril is willen we het vertellen omdat we allemaal snakken naar iets positiefs. Iedereen verzamelt zich bij mn zus en zwager thuis en de kerstboom staat te shinen midden in de kamer. Als we allemaal aan de koffie met gebak zitten zeg ik: "O ja ik heb een kleinigheidje voor je meegenomen voor in jouw kerstboom." Gespannen geef ik het pakje aan haar en ze ziet het meteen en begint heel hard te huilen. Niemand snapt wat er aan de hand is en ze kijken haar aan alsof ze water zien branden. Totdat de bal tevoorschijn komt en ze vraagt: " is het echt waar?" en iedereen verward naar mij kijkt. En ik zeg: "Het is echt waar als alles goed mag gaan worden wij in augustus weer papa en mama!" Iedereen is in tranen en dolblij voor ons en ik voel me heel erg ongemakkelijk. Ik wil wel blij zijn maar ik kan het gewoon niet!
Ik kan het niet toelaten iets te voelen dat is te eng, te moeilijk, te pijnlijk en te spannend. Wie zegt mij dat het ons wel gegund is? Wie zegt mij dat we dit kindje wel mogen houden? Wie garandeert mij dat dit kindje wel gezond is? Ik heb nog niks op een echo gezien dus ik kan/wil/durf het niet niet te geloven.
Maar toch stiekem heel voorzichtig durf ik iets licht aan het einde van de tunnel te zien. Ik wil 2012 afsluiten maar ook weer niet. Het is allemaal zo dubbel, moeilijk, ingewikkeld en beladen. Voor nu houden we ons vast aan dit inimienie lichtpuntje wat we hebben en knallen het oude jaar uit en luiden een nieuw jaar hoopvol in. We proosten op een beter jaar dan vorig jaar maar dat is hopelijk niet heel moeilijk!