1 jaar geleden
Drie maanden geleden stortte mijn wereld in
Datum van schrijven: 09-10-2022
Deze week zou de week zijn waar wij zo naar uitkeken, de week waarin Boaz -eerder dan de uitgerekende datum- geboren zou worden via een geplande keizersnede. Nu is het de week geworden die letterlijk en figuurlijk hartverscheurend leeg is en in het teken van intens verdriet en gemis staat. Geen kraamweek, maar een rauwe rouwweek. Maar hoe dubbel ook, naast dat wij Boaz anders deze week volgroeid hadden mogen ontmoeten -na 37 weken zwangerschap- is het nu ook tegelijkertijd de Baby Loss Awareness Week. Deze hele week wordt er wereldwijd stilgestaan bij alle kindjes die te vroeg moesten gaan, met als afsluiting op 15 oktober ('22) -van 19.00-20.00 uur- een uur lang, een golf van licht over de hele wereld.
15 weken geleden
Deze week is het 15 weken geleden dat jij veel te vroeg geboren werd. Na 23 weken zwangerschap kwam jij al uit mijn buik, nog veel te klein en veel te teer voor deze wereld. Toch was jij al helemaal compleet en zo volmaakt. Alles klopte, je was perfect met 10 vingertjes, 10 teentjes, alles erop en alles eraan. Je was zò mooi en zo wonderlijk gemaakt, zo gewenst en zò ontzettend geliefd. Je moest alleen nog groeien, maar die tijd is jou helaas niet gegeven. In mijn buik zat je veilig, maar daar kon je niet meer blijven zitten en tijdens de bevalling ben je overleden. Nooit heb je levensadem in je gehad, ondanks dat de artsen hadden gehoopt dat we misschien nog een klein beetje tijd met je zouden krijgen, maximaal een uurtje, maar ook dat was niet meer gegeven. Je kleine tere lijfje kon dit geweld niet aan. De eerste ontmoeting met jou was ook direct het moment dat we afscheid van jou moesten nemen. Afscheid van jou kostbare leven, afscheid van wie jij was, wat je voor ons betekende (nog steeds betekent! 🤍) en wie je zou zijn geworden. Naast het ontmoeten van ons prachtige kindje Boaz, moesten we direct ook afscheid nemen van onze hele toekomst samen met hem.
De eerste weken
Nadat Boaz geboren werd kwamen we terecht in een rollercoaster aan emoties. De bevalling* was heftig en intens, het afscheid nemen nog tientallen malen heftiger en intenser. We hebben Boaz zijn afscheid in heel veel liefde en waardigheid kunnen vormgeven en kijken daar, God zij dank, ook zo op terug. We zijn dankbaar dat wij die mogelijkheid gehad hebben en dat we een plekje voor Boaz hebben, waar we heen kunnen -ondanks dat jij daar niet meer bent, want jij mag al stralen bij Hem in de hemel-. Maar na die prachtige dag van waardevol afscheid nemen, hoe vreemd het woord 'prachtig' misschien ook klinkt in deze context, valt het stil. Doodstil.
En dan, dan begint alles in te dalen en volgen eindeloze momenten van besef: het is klaar. Nooit zullen we je meer zien -hier op deze aarde-, nooit ben je meer fysiek bij ons. Het moment van begraven was het laatste moment dat we je fysiek in onze armen hadden, dat ons gezin fysiek compleet was. Nooit zullen we je jou zien opgroeien, nooit zullen we weten wie je was geworden. Je zus, broer en broertje moeten het voor altijd fysiek zonder jou doen en dragen daarbij ook hun eigen pijn en verdriet met zich mee. Ze hadden zo naar jou uitgekeken, ze snappen het niet en missen je dagelijks. Hoe moeten we dit ooit gaan doen en hoe helpen we hun, terwijl ons eigen verdriet zo intens groot is? Zorgen, heel veel zorgen en die blijven zich alleen maar opstapelen. De kinderen moeten verwerken, wij moeten gaan verwerken. En dat naast al het gemis, dat elke dag groter wordt en al het verdriet dat er al om jou was en is. Hoe gaan we het gemis van jou zo mooi en zo goed mogelijk vormgeven, hoe gaan we jou verweven in ons leven, zodat jij voor altijd voelbaar bij ons bent? Misschien zelfs, toch ook, een beetje zichtbaar bent voor de buitenwereld.
Er zullen geen eerste keren zijn, geen eerste woordjes, geen eerste stapjes, geen momenten van groei. Je blijft voor altijd klein. We vieren nooit jou verjaardag, alleen een jaardag zonder jou. Geen dag van feest, maar een herdenkingsdag met ongetwijfeld taart en slingers. Maar wat hadden we dat zò graag anders gezien. Nooit zal er nog beeldmateriaal van jou bijkomen, geen foto's, geen filmpjes, niets. We moeten het doen met wat we hebben, maar wat zijn we tegelijkertijd dankbaar voor dat wàt we hebben van jou. Elk beeldmateriaal gekoesterd, voor altijd, want zo hebben we toch iets om de herinnering aan jou meer levend te houden. Maar ondanks dat, doet het pijn. Het doet pijn dat er hier nooit een complete gezinsfoto in de kamer zal hangen. Er zal altijd een lege plek zijn, we komen altijd een kind tekort.
Hoe gaat het nu?
Ik ga er niet om liegen. Het is zwaar, heel zwaar. Zo zwaar, dat ik op momenten niet meer kan, letterlijk niet meer weet waar ik het moet zoeken en hoe ik dit verlies moet dragen. Niet alleen nu, maar voor de rest van mijn leven. Het kindje waar wij zo naar uitgekeken hebben, is wreed uit ons leven weggenomen. Voor altijd -hier op aarde- moeten wij leven met de pijn en het gemis van Boaz. Het gemis van ons 4e kindje.
Niets of niemand kan mij helpen. Want niemand kan mij zeggen of geven wat ik wil, want wat ik wil is maar 1 ding: ik wil Boaz terug. Ik wil mijn kind terug! Het enige wat ik op dit moment nog wil is Boaz. Ik wil jou, hier bij mij. Ik wil je gewoon terug. En het meest verschrikkelijke eraan is, dat ik weet dat ik iets wil, wat nooit -maar dan ook echt nooit- gaat gebeuren. Je komt niet meer terug, je bent er niet meer. En ik, ik wil niet meer verder leven zonder jou, niet met het vooruitzicht op een toekomst zonder jou, niet verder leven in deze eindeloze intense pijn. Het is tè veel. Deze pijn en dit verdriet overschaduwd dat wat ik wèl heb, het overschaduwd zelfs alle liefde die ik voel voor mijn gezin. Ik vergelijk het voor mijzelf, met dood willen zonder suïcidaal te zijn. De pijn is zo groot, dat het op dit moment mijn hele leven overheerst. Ik kom niet meer verder in mijn rouwverwerking, alles loopt vast en ik word steeds somberder. Somberder tot op het punt dat ik in een depressie zit en eigenlijk medicatie zou moeten gebruiken volgens mijn psychiater.
Maar het 'mooie' in deze is -ik ben blij dat ik dàt wel zelf kan zien en zeggen-, waar ik in het verleden zoveel mogelijk medicatie -anti depressiva- wilde gebruiken om pijn weg te stoppen, wil ik dit nu niet. Omdat ik weet dat ik door deze pijn heen moet, het hoort bij mijn rouwproces. Deze gevoelens zijn normaal in rouwverwerking om je bloedeigen kind. De wereld en alle zekerheid is onder je voeten vandaan geslagen, niets is meer vanzelfsprekend, zelfs het leven niet. Het is logisch en het IS OKÈ dat ik het leven even niet meer zie zitten, hoe moeilijk en zwaar dat ook is om te dragen.
Toch blijft het een feit dat ik op dit moment niet meer wil accepteren wat er is gebeurd, ik wil gewoon mijn zò intens geliefde kind terug. Ik wil hem in mijn armen, koesteren, in levende lijve. Ik wil zijn warme lijfje voelen tegen het mijne. Maar in plaats daarvan heb ik een kusje moeten geven op zijn koude lijfje, letterlijk ijskoud geworden door koelelementen in zijn kleine kistje. En dat terwijl hij in een warm, geborgen wiegje had moeten en mogen liggen na zijn geboorte deze week.
Toch geloof en weet ik op iets draaglijkere dagen -ondanks al mijn pijn en verdriet- dat het beter gaat worden, dwars door alle duisternis en dwars door deze depressie heen. Ik geloof het, ondanks dat ik het licht nu niet meer zie. Want ik heb mijn geloof, een Vader die voor al zijn kinderen zorgt, ook voor die van mij. Boaz is veilig in Jezus armen en dat is mijn grootste troost. En zoals Hij voor Boaz zorgt, zorgt Hij ook voor mij en mijn gezin. God maakt alles goed, ondanks dat wij soms niet begrijpen waarvoor dit nodig was, ondanks al onze vragen. En of dat nu hier op aarde is of op de dag dat hij in volle glorie terugkomt, het komt goed. Want dat is wat hij heeft beloofd! Dit heb ik op een eerder moment ook gedeeld (Instagram: @sterrenbootje) en nòg leef ik in die zekerheid:
𝘎𝘰𝘥 𝘪𝘴 𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘪𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘯𝘬𝘣𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘭𝘰𝘰𝘧, 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘯𝘪𝘨𝘦 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘪𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘖𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘧 𝘷𝘰𝘦𝘭 𝘪𝘬 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵 𝘵𝘰𝘵𝘢𝘢𝘭 𝘸𝘢𝘵 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴, 𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘣𝘦𝘯 𝘪𝘬 𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘰𝘯𝘵𝘻𝘦𝘵𝘵𝘦𝘯𝘥 𝘣𝘰𝘰𝘴. 𝘖𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘷𝘰𝘦𝘭 𝘪𝘬 𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘯 𝘮𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘭𝘰𝘰𝘴𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘣𝘦𝘨𝘳𝘪𝘱. 𝘏𝘪𝘫 𝘪𝘴 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘦𝘪𝘭𝘪𝘨𝘦 𝘩𝘢𝘷𝘦𝘯, 𝘏𝘪𝘫 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘻𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥, 𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘱 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘴𝘵 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘢𝘭 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘦𝘭 𝘫𝘦 '𝘩𝘦𝘵' 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳. 𝘏𝘪𝘫 𝘥𝘳𝘢𝘢𝘨𝘵 𝘮𝘪𝘫 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵, 𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘣𝘦𝘨𝘳𝘪𝘫𝘱 𝘪𝘬 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘸𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘯𝘶 𝘛𝘖𝘛𝘈𝘈𝘓 𝘕𝘐𝘌𝘛. 𝘋𝘢𝘵 𝘮𝘢̀𝘨, 𝘴𝘵𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘯𝘰𝘨, 𝘏𝘪𝘫 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘱𝘳𝘦𝘤𝘪𝘦𝘴 𝘩𝘰𝘦 𝘪𝘬 𝘮𝘪𝘫 𝘷𝘰𝘦𝘭 𝘦𝘯 𝘏𝘪𝘫 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘩𝘰𝘦 𝘻𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘸𝘦𝘨 𝘪𝘴. 𝘏𝘪𝘫 𝘪𝘴 𝘦𝘳 𝘪𝘮𝘮𝘦𝘳𝘴 𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘨𝘢𝘢𝘯. 𝘑𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘯𝘰𝘥𝘪𝘨 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯, 𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘭 𝘻𝘪𝘦𝘵 𝘎𝘰𝘥 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘴𝘵𝘦 𝘯𝘶 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨 𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯, 𝘏𝘪𝘫 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘎𝘰𝘥 𝘷𝘢𝘯 𝘣𝘦𝘨𝘳𝘪𝘱 𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘥𝘶𝘭𝘥, 𝘢𝘭 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘰𝘦𝘥𝘦 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘏𝘦𝘮. 𝘌𝘳 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘨 𝘥𝘢𝘵 𝘏𝘪𝘫 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘮𝘢𝘢𝘬𝘵, 𝘥𝘢𝘵 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘵 𝘷𝘢𝘴𝘵 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘮𝘪𝘫 𝘯𝘶 𝘢𝘢𝘯 𝘏𝘦𝘮 𝘬𝘢𝘯 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯𝘷𝘢𝘴𝘵𝘬𝘭𝘢𝘮𝘱𝘦𝘯.
Ik ben niet alleen ondanks al mijn eenzaamheid
Los van mijn God waar ik in geloof, voel ik mij toch ook vaak Godverlaten alleen. Hoe heeft Hij dit kunnen toelaten en waarom? Zoveel vragen en zoveel pijn. Hoe doen andere ouders van stil geboren kindjes dit? Hoe verdragen ze dit intens onmenselijke verdriet en gemis? Hoe kunnen zij verder leven met deze pijn? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik veel respect voor ze heb, heèl veel respect.
Ik ben dankbaar dat ik mijn geloof heb en ik hoop -door het delen van mijn verhaal- dat ik kan laten zien dat ook zij niet alleen zijn. Misschien soms wel in hun eigen gedachten, maar niet in het proces. Er zijn zoveel papa's en mama's met hetzelfde verdriet. En hoe verdrietig dat ook is, ik hoop dat er ergens iemand is die dit leest en (h)erkenning vind, dat zijn of haar gevoelens normaal zijn. Dat hij of zij niet alleen is in wat hij of zij voelt en dat diegene zich iets minder eenzaam zal voelen in deze heftige pijn en dit intense gemis.
Ik deel dit niet om empathie op te roepen, ik deel dit om bewustwording op te roepen. Bewustwording voor en van de pijn die nog veel meer mensen met zich meedragen. 💫
Mijn kaarsje brand op 15 oktober voor mijn allerliefste Boaz, niet zozeer omdat ik geloof in het branden van kaarsjes op zichzelf, maar omdat ik onderdeel wil zijn van de golf van licht voor iedereen met intense pijn en hartverscheurend gemis. Ik wil graag een lichtje zijn in deze wereld, waar het soms kan lijken of er geen lichtpuntje meer te vinden is omdat het verdriet en gemis alles overschaduwd. Ik brand mijn kaarsje dus tevens omdat ik jou wil laten weten, ik zie je verdriet, je bent niet alleen! 🤍
Brand jou kaarsje op 15 oktober ('22) -om 19.00-20.00 uur- ook voor alle zo geliefde sterrenkindjes en hun papa's & mama's? 🌟
♡ Liefs Henriette.
*Het bevallingsverhaal van Boaz zal nog volgen. Geschreven uit liefde, op het moment dat ik voel, dat ik daar aan toe ben.
Wil je meer verhalen lezen van Mamaplaats? Klik hier!
Jones
Lieve mama Henriëtte, Wat ontzettend naar dat jullie welkom voor Boaz ook het afscheid was en wat een zegen tegelijk dat je je vast kunt houden aan onze Vader! In 2017 hebben wij onze dochter volkomen onverwacht moeten teruggeven, 3 dagen na haar geboorte met 25,6 weken. Ik lees je hoop en zekerheid en tegelijkertijd ook je strijd en ik herken het zo ontzettend! Mocht je je verhaal op een persoonlijk vlak willen delen, samen willen bidden en steun willen krijgen van een mama die al een aantal jaar deze weg bewandelt dan wel ik weer graag voor je zijn. Ik durf mijn telefoonnummer hier niet achter te laten, maar mijn emailadres wel. Mocht je contact willen mag je een berichtje sturen naar Esther Klaassen, Jones8386@gmail.com en dan stuur ik je mijn mobiele nummer of (als je dat fijner vindt) kunnen we kletsen via de mail! Hele dikke knuffel en weet je gedragen door onze liefdevolle en trouwe Vader, die zo ontzettend veel van je houdt en zoals je zegt alle ruimte heeft voor jouw emoties! Groetjes Esther Klaassen
Henriette Hazelhoff
💙💙💙
Henriette Hazelhoff
Alles wat je voelt mag! Ook al voel je het liever niet, of voel je misschien helemaal niets. Ik vertrouw en bid voor jou en mij dat God gaat geven, in overvloed en dat hij het gemis, het verlies en alle pijn ten goede gaat keren, ook al hadden we het zò graag anders willen zien en begrijpen we er helemaal niets van. Het belangrijkste is, Hij begrijpt ons wel! 🤍
MamavanFinnB
Rouw mag er zijn, neem er de tijd voor, ook al duurt het lang. Jullie Boaz💙 en onze Finn💙 zijn met vele andere kindjes veilig in de armen van Jezus. En op een dag zullen wij ze weer zien en in de armen kunnen nemen, en hoeven wij ze nooit meer los te laten💙 wij branden zaterdag ook een kaarsje, voor onze Finn💙 en voor alle andere sterrenkindjes. Heel veel sterkte ❤️