Een baby in de koelkast

Nadat ik als een blok in slaap was gevallen, werd ik wakker en ik stapte voorzichtig uit bed, met mijn hand beschermend op mijn buik. Zoals elke keer als ik opstond deed ik voorzichtig om zo min mogelijk vruchtwater te verliezen. Niet dat dit hielp, het stroomde er altijd gelijk uit. Uit mijn ooghoek zag ik een emmer staan en ik zag de placenta die erin zat. In een fractie van een seconde realiseerde ik me dat mijn buik, waar mijn hand op lag, leeg was. Dat het niet nodig was voorzichtig te doen. Ik was niet meer zwanger, er was geen hoop meer, Jaël was geboren. Dat besef sloeg in als een bom. Ik rende bijna naar de koelkast, deed hem open en ja, het was echt waar. Het was geen vreemde droom geweest, ik was vannacht bevallen. 

Een hevig verdriet maakte zich van mij meester en met een gevoel van wanhoop liep ik terug naar David, die nog sliep. Het bleek nog maar anderhalf uur geleden te zijn dat we gingen slapen. Ik maakte David wakker, vertelde hem huilend wat ik zojuist gezien had, alsof hij er niet zelf bij geweest was. David was rustig, nam me in zijn armen en samen huilden we. Mijn maatje en ik. Samen liepen we naar de koelkast en toen we daar zo stonden zakte mijn verdriet weg en voelde ik de trots weer komen. We legden Jaël in een mooie ronde schaal. Meestal zat daar lasagne in, soms tiramisu, nu onze zoon.

Beide waren we klaarwakker. Terwijl David ons bed verschoonde en ik ging douchen merkte ik fysiek dat ik me zwak voelde en net op tijd kon ik David roepen om me te ondersteunen. We stelden onze familie op de hoogte, lieten hen weten dat ze welkom waren om Jaël te zien. En ze kwamen, de hele dag door. Het deed me zo goed! Dat ons kind maar 200gram woog, en 21 cm was deed niets af aan hoe trots ik op hem was, hoe mooi ik hem vond en hoe graag ik dat wilde delen met onze dierbaren. Van mijn zus kreeg ik een bijzonder kado; een gouden kettinkje met een bijzondere hanger, dat zij kreeg van haar man toen zij van hun eerste kind bevallen was. Nu wilde ze het graag aan mij geven. Ook anderen kwamen met prachtige kado’s, pannen soep en veel liefde. 

De verloskundige kwam nog langs, ik werd gebeld door twee gynaecologen om te vragen hoe het was gegaan en hoe het nu ging en de huisarts belde voor een huisbezoek. Ik vond het hartverwarmend en bijzonder tegelijkertijd. Ik moest denken aan één van mijn zussen, die meerdere miskramen had meegemaakt rond de 11 weken. Ze maakte dit vrijwel alleen door, er werd weinig over gesproken en behalve een curettage of medicatie was er geen medische opvolging. Ik was slechts 7 weken verder, maar er was zoveel erkenning voor zowel ons verdriet als voor het feit dat er een kindje geboren was. Klein, maar met alles erop en eraan en zo geliefd. Ik ben hier altijd erg dankbaar om geweest en ben ervan overtuigd dat dit erg mee helpend is geweest in het proces erna.

Ik heb het voorrecht tante te zijn van de leukste kinderen en pubers die ik ken, en ook zij kwamen kijken. Soms met wat spanning, om wat ze zouden aantreffen wellicht. Maar we konden huilen, lachen en ons verwonderen over de herkenning die we bij Jaël zagen, bijvoorbeeld in zijn voeten. Een grote uitstekende teen, net als David.

En intussen kwamen de buren langslopen met beschuit met muisjes. Zij zouden die week erop een dochter krijgen en deden vast boodschappen voor de visite. Hun baby bleek die week erna precies te zijn wat ik nodig had, en zij deelde hun vreugde met mij. Ik deed haar in bad, zocht kleren uit en knuffelde wanneer ik kon..

De foto is gemaakt door Ingrid Bot, de fotograaf achter Stijling. Super dankbaar voor haar, daarover later meer.

Leestip: 19 jaar en zwanger: hoe vertel je zoiets?