Één deze dagen zou je geboren moeten worden...

9 juli 2024, een dag om te koesteren, te gedenken, te herinneren, maar ook één om stil te staan bij het grote verdriet, waar we sinds afgelopen 19 februari in beland zijn, toen tijdens de 20-wekenecho bleek dat het hartje van ons zo geliefde kindje niet meer bleek te kloppen.

Het is vandaag een moeilijke dag, want vandaag is de uitgerekende datum van ons engeltje Jaime.

Een dag waarop je nog eens extra met je neus op de keiharde feiten gedrukt wordt. Het verdriet, onmacht, de frustratie en boosheid worden nu weer extra benadrukt.

Je wordt herinnerd aan wat had moeten zijn, en aan wat niet meer is. Bijna 20 weken na de traumatische stilgeboorte van onze Jaime, en alles eromheen had hij/zij één deze dagen geboren moeten worden, blakend van gezondheid. En niet al bijna 20 weken geleden, bij een zwangerschap van 20 weken en 3 dagen, terwijl het hartje zelfs al een aantal weken daarvoor gestopt was met kloppen, door een ogenschijnlijk onschuldig virus, wat voor mij wel tamelijk onschuldig was, maar voor onze lieve Jaime dodelijk bleek...

Toen jij geboren werd,

Was het oorverdovend stil,

Geen eerste huiltje

Geen eerste lachje,

Geen eerste stapjes,

Geen eerste woordjes,

Het lijkt allemaal een droom.

De tekst hierboven, die ik zelf had bedacht voor op het kaartje van Jaime, klopt als een bus. Nu komt het weer keihard binnen dat we al deze eerste keren niet mee gaan maken met Jaime...

En het is maar al te waar, Jaime blijft altijd onze grootste en mooiste droom. Onze tweede grote liefde.

Grootste en mooiste droom, omdat het onze droom was, om ons gezin compleet te nachten met een tweede kindje, onze Jaime. In plaats daarvan heeft Jaime ons heel stilletjes verlaten, en is hij/zij opgevangen door zijn/haar opa (mijn lieve vader) en zorgt hij nu voor ons lieve kleine engeltje.

Wat ben ik blij dat mijn lieve vader Jaime heeft opgevangen. Het is een grote troost om te weten dat Jaime veilig is in opa's armen.

Maar het maakt ons verdriet er zeker niet minder op. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Jaime denk. En zeker vandaag, is er zelfs geen minuut dat ik niet aan Jaime denk. Met een paar extra tranen erbij, omdat het gemis juist vandaag zo groot is.

En wat mis ik ons kleine schatje toch. En vandaag nog zoveel meer. Her verdriet en gemis zijn vandaag zo aanwezig, misschien nog wel meer dan ooit.

Maar ik weet dat mijn vader zo nu en dan nog eens bij ons thuis komt buurten. En dan hoop ik dat hij Jaime ook heeft meegenomen, zodat ze allebei even dicht bij ons in de buurt zijn.

Er is een héél mooi, lief klein sterretje aan de hemel, her mooiste stralende sterretje aan de hemel, genaamd Jaime, die over papa, mama en Jack waakt.

Lieve lieve Jaime, hoe klein je ook bent en blijft, jouw hand en voetafdrukjes zijn heel groot en onuitwisbaar in onze harten achtergelaten!

Wij zijn zo ongelooflijk trots op jou!

Lieve lieve Jaime, our little shooting star, mommy and daddy love you to the moon and back!