Een hartverscheurend afscheid

Nolan had al verschillende epileptische aanvallen gehad en kreeg steeds meer moeite met z'n ademhaling. Er kwam steeds vocht in z'n longen wat eruit moest worden gezogen. 

We hadden geregeld dat onze naaste familie op de woensdag afscheid mocht komen nemen in het ziekenhuis. Eerst wij met de opa's en oma's, en daarna wisselden we en mochten de ooms en tantes van Nolan naar binnen. Iedereen vond het zo moeilijk om hem zo te zien en te beseffen dat hij het niet zou gaan halen. 

Gek genoeg voelde ik me sterk op die dag. Het voelde fijn om m'n mooie kind aan hun te laten zien, want wat was ik trots op mijn grote sterke man! We hebben een fotograaf van Make A Memory langs laten komen om mooie foto's van ons en van Nolan te maken. We hebben gipsafdrukken gemaakt, z'n handjes en voetjes in inkt gezet en in de avond is iemand een mal komen maken van z'n handje zodat we die in brons konden laten gieten. Alles wat we fysiek nog met hem konden doen om herinneringen voor ons voor later te hebben, hebben we gedaan. Het was een fijne dag. 

Aan het einde van de dag hebben we onze dochter gevraagd of ze naar huis wilde of dat ze graag wilde blijven en even in het ziekenhuis eten om daarna weer terug te gaan naar Nolan. Zij zou vandaag tenslotte ook afscheid van hem moeten nemen. Ze wilde heel graag in het ziekenhuis blijven en daar eten... 

Nu ik terugdenk aan dit moment, schieten de tranen weer in m'n ogen... Ze heeft nog heerlijk met hem op schoot gezeten en ze wilde met alles helpen om hem te verzorgen. Ze heeft zelfs z'n enige poepluier mogen verschonen (met hulp uiteraard). 

Nadat we de laatste foto's hadden genomen, liedjes hadden gezongen en het nu toch echt tijd was om naar huis te gaan, hebben we verteld dat ze hem nog een laatste knuffel kon geven voor we naar huis gingen. En samen zeiden we "dag lieve Nolan". Toen ze door had dat we weg gingen vertrok haar gezicht en terwijl we aanstalten maakte om weg te gaan, is ze heel hard gaan huilen. Ze was wederom ontroostbaar. 

Het was vreselijk, m'n ene kind moest ik wederom achterlaten in het ziekenhuis, terwijl hij bij mij hoort te zijn. M'n andere kind huilend van pijn en verdriet om het verlies van haar perfecte broertje.