Flexibel zijn als je een kind met kanker hebt..

Een ziekenhuisopname, wat komt er allemaal bij kijken?

Stress en schakelen, voor ons, maar ook voor de kinderen. Koorts bij Lynn betekende spullen inpakken en vaak voor minimaal 72 u in het ziekenhuis blijven. Luke leek daardoor ook het flexibelste kind ever, die moest zich maar schikken, vanaf het moment dat hij 9 maanden oud was. Vooral als ik er er nu over nadenk vind ik het zo heftig wat hij heeft moeten doorstaan. Papa en/of mama weg en in de stress, zo’n jong mannetje, hij snapte er niks van. Maar hij ging dan naar mijn ouders, daar had hij zijn eigen plekje, en dat was fijn. Maar in de nachten, als we thuis waren, dan wilde hij onze nabijheid, die ging ook ten koste van onze nachtrust die we zo nodig hadden. Dus het was schakelen, heel veel schakelen. En die flexibiliteit heb je nodig, als je in een situatie zit zoals die van ons. Of überhaupt als je een gezinslid hebt wat ziek is. Alles draait toch om diegene heen. Luke zei pas geleden nog tegen me: “mama, Lynn kreeg echt veel aandacht hè, ik bijna niet”. Daar schrok ik van, want ik dacht dat we het, vooral in de stamceltransplantatie-tijd, heel erg goed hadden verdeeld. Maar na een gesprekje met hem kwam eruit dat hij ons allebei thuis wilde. En Lynn natuurlijk ook. Maar alle aandacht van de medicatiegiften per dag, alle aandacht voor het (slechte) eten van Lynn, dat hebben we onderschat. Luke leek veel aandacht te krijgen, Hij leek het flexibelste kind ever, maar hij wist niet beter…

Die minimaal 72 uur (maar vaak meer) in in een isolatiekamer in het ziekenhuis, geen dag hetzelfde, maar vooral wachten, wachten op bloeduitslagen, wachten op de arts, wachten op de cliniclowns, heel veel wachten, en eten.

Dat waren de kleine geluksmomentjes als je opgesloten lag in een kamer, iets lekkers eten. Wij zijn Brabanders, dus echte Bourgondiërs. Dus er is altijd wel iets lekkers in huis of in dat geval in het ziekenhuis. Vooral omdat Lynn (door chemo’s) een hele moeilijke eter was, en we constant zoekende waren wat ze wilde eten en/of drinken, worstebroodjes, maar niet zomaar worstebroodjes, ze moesten van een bepaalde winkel zijn, kipschnitzels, witte broodjes en eigelijk al het eten idem dito. Stress over het eten, constant, want als ze niet voldoende at, moest ze een maagsonde, die wilde ze absoluut niet. Weer een stress moment. Luke daarentegen, eet alles wat los en vast zit, behalve als het groen is😅 hij maakte zich dan onzichtbaar voor ons. Ook geen fijne gedachte als je daar over nadenkt.

Wat deden we dan in het ziekenhuis tijdens het wachten? Films kijken, knutselen, maar niet al te kinderachtig hoor… Samen een spel doen op de switch was fijn. Maar ook die gaan na een tijd vervelen. Dan gingen we maar andere series kijken die niet voor kinderen geschikt waren voor Lynn, maar die begreep de humor, en de grapjes die werden gemaakt. Ze was zó volwassen.

Haar (en mijn) humor was ook heel donker bijna zwart, die grens opzoeken, “is de kapper te duur? Neem een chemokuur! Ik mag die grappen maken, toch?” Ze kon intens genieten van de reacties van mensen, en vooral als ze dan die grens had bereikt bij mensen, dat ze er om moesten lachen, maar dat het eigelijk écht niet kon. Dat grappend shockeren, dat was Lynn, in een notendop. Super correct, maar tóch die grens opzoeken.

En dan sprankelde die mooie ogen nog een beetje meer. Die sprankeling zat in haar ogen die ze, eigenlijk altijd, had. De eerste 3 dagen thuis in de bonusweken was die sprankeling er niet. Ineens wel, en ze gaf ons nog tot aan haar dood die sprankeling. En nu nog, we hebben van haar geleerd om niet in problemen te denken, maar in oplossingen. En overal een sprankeling in te zien, want dat deed zij ook.