Hoe wij onze Sam verloren deel twee

In de middag zijn wij omringt door familie die ons veel steun en liefde hebben gegeven. Ik kon niet meer nadenken die dag. Achteraf was ik in shock en ging alles langs me heen. Het enige wat er de hele middag nog door mijn hoofd dreunde waren de woorden van de verloskundige, ik zie geen hartje meer kloppen Marjanneke. Keer op keer op keer hoorde ik haar die woorden weer zeggen. 

Aan het eind van de middag kwam de uitvaartondernemer Erna bij ons langs. Zij opende met de woorden “jammer hè”. Ik kon op dat moment wel uitschreeuwen dat het niet jammer was maar zo’n intens verdriet dat ik het gevoel had dat ik niet meer kon ademen. De pijn was letterlijk fysiek te voelen. Al snel begreep ik dat woorden in deze situatie nooit de lading dekken en ben ik gaan begrijpen dat ze het niet anders bedoelde als troostend en begripvol. Ik wilde en kon niet nadenken dus Erna gaf mij alle opties en wij kozen wat voor ons goed voelde. Ik weet nog dat mijn man zei, wij zouden de wieg deze week uit gaan kiezen en inplaats daarvan moeten wij nu zijn kistje en urn uitzoeken. 

In de avond toen de familie weg was heb ik mijn jongste zoon op bed gelegd. Op het moment dat hij even in bed lag kwamen de tranen pas. Hij was geschrokken toen wij het eerder die dag vertelde maar echt beseffen deed hij het in de avond pas. Sam zou als hij groot genoeg was bij hem op de kamer gaan slapen. Daar stond dan ook alles al klaar voor Sam. Hij had zo uitgekeken naar zijn kleine broertje en mijn buik elke dag overstelpt met knuffels en kusjes voor Sam. Ik denk dat ik dat het moeilijkst vind van alles. Het verdriet van mijn jongens om het verlies. Ik had het ze zo graag gegeven. 

Toen zijn mijn man en ik stilletjes naar bed gegaan. M’n hoofd deed zeer van het huilen en de storm aan ellende. Ik was doodmoe maar het nare gevoel wat ik in mijn buik had hield me wakker. Elke keer zodra ik in slaap dommelde even bewoog, dan voelde ik de beweging in mijn buik. Het voelde anders nu, stil en levenloos. Mijn buik was ook niet meer zo groot als de dag ervoor. Halverwege de dag leek mijn buik al in te dalen wat een vreemd fenomeen was. Niemand heeft mij ooit gewaarschuwd hoe het zou voelen. Dat je buik inderdaad minder volume lijkt te hebben. Dat je kindje als het ware van de ene kant naar de andere kant zakt als je je omdraait in bed. Het was voor mij echt een hel. Dat is voor mij ook de reden geweest dat ik zo snel mogelijk wilde bevallen.

Na wat de langste nacht van mijn leven leek werd het eindelijk ochtend. Op dat moment wist ik dat het de laatste keer zwanger van Sam opstaan zou zijn. De laatste keer douchen met hem in mijn buik. Ik heb mezelf die ochtend toegelaten om toch weer met hem te praten. En voor hem te zingen terwijl ik mijn buik omarmde. Ik heb een laatste buikfoto gemaakt en voor de laatste keer keek mijn man toe hoe ik met mijn prachtige zwangere lijf de badkamer uit kwam. Elke ochtend keek mijn man vol trots naar mijn groeiende buik. Die dag zag ik hem afscheid nemen van dat ritueel. De tranen bleven bij ons beide komen. Achteraf heb ik geen idee hoe wij dit allemaal hebben kunnen doorstaan.