Hoe wij onze Sam verloren deel drie

Nadat wij mijn jongste zoon naar school hadden gebracht waar mijn zus hem in de middag af zou halen zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. Stilletjes zaten we samen in de kamer waar alles gereed stond voor de geboorte van onze zoon. Ik staarde naar het aankleedkussen waar het rieten mandje van Sam zou komen te staan. Alles leek zo gewoon maar de situatie was zo ongewoon. 

Even later arriveerde de dienstdoende arts en de verpleegkundige. De arts sprak zacht en ze keek me vol medelijden aan. Het frustreerde me. Ik wilde geen medelijden, ik wilde gewoon weten wat me te wachten stond en wat ik moest doen. Ze legde uit dat ik tabletjes zou krijgen die de bevalling op zou wekken. Hoe lang dit zou gaan duren wist niemand want mijn lijf was er vanwege de kortere zwangerschapsduur nog niet klaar om te gaan bevallen. 

Na drie giften van de tabletten was ik in de avond uitgeput. Buik en rugweeën wisselde elkaar al uren af en van de tabletten kreeg ik koorts. Ze besloten te stoppen met de behandeling om mijn lijf wat rust te gunnen. Die nacht heb ik een aantal uur kunnen slapen en de volgende ochtend 07.00 uur kreeg ik de eerste gift van de tabletten weer. De weeën bleven sluimeren en ik begon steeds meer door te hebben dat ik de bevalling tegenhield. Mijn man besloot even thuis te gaan douchen en ik nam de tijd om in reine te komen met mezelf. Ik moest de strijd opgeven en mijn kleine mannetje loslaten. Accepteren dat de reis die we samen begonnen waren niet samen zou eindigen. Toen mijn man na een aantal uur terug terug kwam was ik er klaar voor. Na een klein uurtje zette de weeën door en kreeg ik een ruggenprik tegen de pijn. De wissel van de verpleegkundige vond plaats en ik kreeg werkelijk een engel van een verpleegkundige. Mijn man was ook op van verdriet en het toezien hoe ik door die lijdensweg heen moest. De verpleegkundige pakte mijn hand en heeft mij de hele bevalling door gesteund. Zo had ik voldoende steun en was het minder zwaar voor mijn man die ook genoeg aan zichzelf had. 

Ik ging na een aantal uur trillen. De arts gaf aan dat dit kwam omdat mijn lijf heel hard bezig was met bevallen. Ik voelde hier door de ruggenprik niets van. Toen kwam de volgende berg waar ik weer tegenop zag. Het persen. Ik had rond 17.30 al 9 cm ontsluiting maar ik wilde niet want dat zou betekenen dat het voorbij was. Hoe naar ik het levenloze gevoel in mijn buik ook vond, loslaten kon ik niet. Zo heb ik nog een uur doodstil gelegen. Alles inhoudend. Ook toen kwam ik weer op dat punt dat ik mezelf stevig toe moest spreken. “Ook al eindig je de reis alleen, je moet hem loslaten”. Ik vroeg of ik een laken over mijn benen mocht zodat ik hem niet geboren zou zien worden. Sam lag in stuit en ik was bang dat het er naar uit zou zien. Ook wilde ik rustig aan het idee wennen en hem zien als ik er klaar voor was. 

Om 18.26 kwam onze prachtige zoon Sam ter wereld. Stilte vulde de kamer. Zowel de arts als verpleegkundige zeiden dat hij prachtig was. Ik wilde hem niet zien. Ik kon het niet. Als ik hem zou zien dan was het werkelijkheid. Ik vroeg of ze hem af wilde navelen. Zien hoe hij nog met mij verbonden was en toch onze reis alleen beëindigen kon ik niet aanzien. Na een tijdje gaf ik akkoord en lieten ze hem zien. Ik draaide direct mijn hoofd weg. Ik schrok. Iets klopte er niet. Wat dat was kon ik op dat moment niet benoemen. 

Na enige tijd nam ik Sam bij me. Samen met mijn man hebben we hem bij ons gehouden en elke detail in ons opgenomen. Man wat was je mooi. Donkere krullen, en een stel enorme wimpers en wenkbrauwen had je. Ik werd overvallen door een groot gevoel van opluchting en tegelijkertijd schuldgevoel omdat ik opgelucht was. Het was zo onmenselijk zwaar geweest om te bevallen, maar het niet willen. Los te laten maar het niet kunnen loslaten. Ik had mijn taak volbracht.

Later die avond toen we alles hadden gedaan wat we moesten doen viel mijn man in slaap. Ik drentelde nog wat door de kamer. Vanaf het moment dat ik hoorde dat Sam niet meer leefde voelde ik geen connectie meer met hem. Op dat moment liep ik naar zijn mandje. En daar lag hij dan, mijn mannetje, mijn baby, mijn maatje. En toen leek alles weer één. Ik werd overspoeld met liefde en trots voor mijn kleine vriendje. En toen kon ik eindelijk ontvangen en loslaten in één. 

Leestip: Dag en gedag Sofian: "Afscheid nemen van mijn tweede zoon"