In het ziekenhuis

-Deel 4- 

Nadat we uit het ziekenhuis zijn gekomen doen we thuis rustig aan. Maar steeds als ik opsta en loop, voel ik dat ik vocht verlies. Vruchtwater wist ik nu. s ‘Avonds hebben nog even contact met de verloskundige, en als ik dit zeg mogen we komen voor echo. Verrast en dankbaar nemen we dit aanbod aan. Wat we daar zien is een heel ander beeld dan wat we eerder die dag zagen. Ik vond het, en vind het nog altijd, hartverscheurend. Want waar ons kleine jongetje eerder steeds zo bewegelijk was, opsprong, z’n armpjes en benen strekte, lag hij nu kromgetrokken in mijn baarmoeder. Alle ruimte om hem heen was weg, geen vruchtwater te bekennen. Zijn handjes lagen voor z’n ogen, alsof hij huilde. We kregen de echo mee, maar ik heb er lang niet naar kunnen kijken. Voor ons was het duidelijk dat de vliezen gebroken waren. We kregen instructies mee, beloofde de verloskundige op de hoogte te houden en gingen verslagen naar huis.

De volgende dag waren we beide vrij rustig en hadden we het best gezellig samen. In de middag kwamen er wat mensen langs, en hoewel het vroor buiten had ik het zo warm. Ik voelde mezelf gloeien en had rode wangen. Om af te koelen ging ik af en toe even buiten staan. Maar van binnen sloeg de onrust toe, want ik wist heel goed wat dit betekende. Koorts, en koorts bij gebroken vliezen is geen goed teken. We moesten dan aan de bel trekken. Ik zei niks, kletste gezellig met m’n schoonzussen en de dag vloog voorbij. In de avond vertelde ik mijn man en mijn zus, die spontaan even langs kwam dat ik twijfelde om de verloskundige te bellen, weer… ‘We hebben helemaal geen thermometer en misschien moet ik gewoon een koude douche nemen, daar knap ik vast wel van op!’. Ik zag David en mijn zus een blik van verstandhouding wisselen, maar ik besloot direct de daad bij het woord te voegen. Mijn zus verschoonde in tussentijd het bed (heerlijk!) en David haalde een thermometer bij de buurvrouw, die elk moment kon bevallen. Ik bleek inderdaad koorts te hebben, maar alles in me verzette zich ertegen dit toe te geven. Want als dit betekent dat ik een infectie heb, zal dit uiteraard consequenties hebben voor het beleid wat gevolgd zou gaan worden. Ik was moe, wilde naar bed maar David was wijzer en gaf me mijn telefoon. De verloskundige gaf aan dat ik inderdaad naar het ziekenhuis moest gaan, en zou overleggen met de gynaecoloog. Wat ik me daarna nog herinner is dat ik me echt ziek begon te voelen en dat we eeuwig moesten wachten op de spoedeisende hulp omdat er eerst een coronatest uitgevoerd moet worden. Behalve dat ik me goed ziek voelde en wilde slapen weet ik niet heel veel meer. Ik ben op een kamer gebracht, er werd bloed afgenomen en wat testen uitgevoerd en ik kreeg antibiotica via infuus. Wat ik me wel goed kan herinneren is de echo die ik kreeg. Ons kindje had weer wat ruimte! Niet veel maar genoeg om z’n handjes te bewegen, alsof hij naar ons zwaait. Het was ontroerend en vertederend, ons kleine jongetje zo te zien. Besloten werdt dat David mocht blijven slapen. Iets waar ik nog altijd erg dankbaar om ben. Het was midden in de coronagolf, maar David mocht al die tijd bij mij op de kamer blijven slapen. Hierdoor hebben we echt alles samen beleeft, wat ons erg geholpen heeft in de periode erna. Daarna ben ik blijkbaar als een blok in slaap gevallen. Zelf heb ik niks meegekregen van wat David de volgende dag vertelde; namelijk dat ik blijkbaar hard gegild heb in mijn slaap. ‘Het ging echt door merg en been!’.

De gynaecoloog kwam langs en we bespraken de stand van zaken. Ik gaf aan dat ik me heel goed voel en niet ziek meer was. Er werdt opnieuw bloed afgenomen om de oorzaak van de koorts te achterhalen. Zodra bekend was welke specifieke infectie er was, kon de medicatie aangepast worden. En toen kwam het gesprek eindelijk op het beleid.. Want wat zou er gaan gebeuren, zal de bevalling opgewekt worden vandaag? Alles in mij verzette zich daartegen. Niet nu we ons kindje zo zagen bewegen, niet nu ik me weer zo goed voelde. ‘Als ons kindje zo dapper is en blijft vechten, waarom zouden wij dan opgeven?’ zeiden we tegen elkaar Hij lijkt kerngezond en ziet er helemaal goed uit zo kregen we bij de voorgaande echo’s te horen. Ik vertelde dit ook aan de gynaecoloog. Ik vroeg of we konden afwachten. Beloofde dat als ik weer koorts zou krijgen ik gelijk akkoord zou gaan met het halen van de baby. De gynaecoloog nam alle tijd om te luisteren. Wel legde hij de consequenties van deze keuze uit. Stel dat het kindje zou blijven zitten, dan zou zal hij wel een achterstand opbouwen. Het ontbreken van vruchtwater heeft veel consequenties voor de ontwikkeling. De kans dat het goed blijft gaan tot in ieder geval 24 weken was klein. Ik bevestigde dit en herinnerde mijn de stage op een neonatologie afdeling, en de strijd die deze hele kleine baby’s en hun ouders moeten voeren is groot en zwaar.

De gynaecoloog ging mee in onze wens, we mochten afwachten. En toen ik die middag één van de verpleegkundigen sprak zegt ze: ‘ik dacht dat je het misschien wel fijn vind om te weten dat de gynaecologen echt achter jullie staan. Ze gunnen het jullie zo dat alles op een natuurlijke manier zal verlopen’. En dat deed me inderdaad heel goed. Want echt, ik wilde geen patiënt zijn die een verantwoorde behandeling weigert. En ik was me ervan bewust dat de kans groot was dat het spontaan alsnog zou gebeuren. Eigenlijk was dat onze verwachting, niet zozeer dat ik de 24 weken zou halen. Maar het was onze baby en het voelde helemaal niet goed om hem te halen.

De dagen in het ziekenhuis verliepen rustig en op een prettige manier eentonig. Ik voelde me echt een prinses, de gynaecologen waren lief en meelevend, er werd voor eten gezorgd, ik hoefde niets te doen, had alle tijd om weer eens een boek te lezen. Ik kwam helemaal tot rust. Het overgeven stopte direct en er ontpopte zich een bescheiden buikje waar ik heel trots op was. Ook knapte ik helemaal op, de antibiotica deed z’n werk. Maar er was ook een keerzijde; iedere keer aan het eind van de middag trok mijn baarmoeder samen. Om de 3 minuten, soms wat sneller, een ruime minuut lang en uren achter elkaar. Ik kon het goed opvangen, maar we dachten steeds dat ons kind geboren zal worden. Want, zo zei de gynaecoloog, als het eenmaal doorzet kan het snel gaan. Maar steeds zakte het weer af en sliep ik vervolgens heerlijk. De derde dag hield de pijn weer uren aan, en maakte het me moedeloos. Ik verloor mijn positiviteit, en stond huilend onder de douche. Er leek wel geen eind aan te komen, en na twee keer een lange douche, tegendruk in mijn rug van David was het inmiddels nacht en ik begon te twijfelen of we er goed aan deden om niet in te grijpen. Hoeveel dagen zou ik dit nog volhouden? Ik vroeg om de verpleegkundige. Ik had hen verder weinig gezien, het waren vooral de gynaecologen die langs kwamen. Ik wist zelf niet goed wat ik nu van haar verwachtte, gaf aan dat ik het even niet meer trok en vroeg of ze niet de ontsluiting kon checken. Maar dat kon niet. Door het breken van de vliezen was er een open verbinding ontstaan en alle handelingen ‘down there’ waren een risico op een infectie. Ik kreeg wat paracetamol en een slaappil en had uiteindelijk nog een goede nacht waarin de pijn langzaam wegtrok.