Nog steeds in gedachten

Vandaag paste ik mijn profiel aan en voegde ik het kindje dat er niet mocht zijn toe aan mijn lijst met kinderen.

Ondanks dat ik niet weet of het een meisje of jongetje was heb ik het op een jongen gehouden. In mijn hoofd heet het kindje Sven. De naam die we in gedachten hadden voor als het een jongen was. Na de gestopte zwangerschap (miskraam klinkt zo rottig) kreeg ik een dochter, dus Sven bleef ongebruikt.

Officieel staat dit kindje nergens ingeschreven of op papier, het mocht niet bij ons blijven…

Soms twijfel ik of ik het niet had moeten doen. Het voelt alsof hij er nu niet helemaal bij hoort. Terwijl ik, juist nu december nadert, nog regelmatig aan hem denk.

Als ik soms klaag over hoe mijn buik eruit ziet zegt mijn man altijd: “maar daar hebben twee kinderen in gezeten”. Dan corrigeer ik hem altijd: “Drie! Hoewel maar twee lang genoeg.” Zonder het verliezen van Sven was mijn dochter er niet geweest… ik had haar niet willen missen… Dat realiseer ik me zeker. Maar soms knaagt het even….

Vandaar dat ik besloot dat Sven er hier wel bij hoort.