Eenzaam rouwen, de uitgerekende datum komt er aan.

Dit is nu wat als, wat als ik nu nog zwanger zou zijn.
Elke dag sinds mijn miskraam denk ik eraan. Ik heb zeker ook goede dagen gehad, dat mijn gedachten iets naar de achtergrond verdwijnen. Maar de laatste dagen zit ik niet lekker in mijn vel. Mijn gedachtens zijn er de hele dag tot ver in de nacht. Vandaag zou ik 36 weken zwanger zijn en zou nu mijn verlof beginnen. Dan zou ik kunnen genieten van nog even rust en dan zou ik binnenkort bevallen. 

De leegte die ik voel word elke dag groter, net als het gemis wat steeds meer wordt. Ook voel ik me behoorlijk eenzaam, thuis word er niet veel meer over gesproken. Mijn wederhelft weet niet hoe hij op mijn verdriet moet reageren en niet iets te zeggen, behalve "wel een beetje vrolijk doen, hè?!"
Waardoor het gesprek snel stil valt. We zitten niet meer op één lijn in het rouwproces. En dat vind ik moeilijk. Hij heeft op zijn manier ook nog wel verdriet maar als je hem vraagt hoe het gaat, gaat het goed.
Onze omgeving vraagt niet meer doelbewust hoe het gaat. Het lijkt erop dat ze vergeten zijn dat we een miskraam hebben doorgemaakt.
Het taboe te praten over een miskraam word steeds wat minder. Maar praten over een 'wat als' verlof, een 'wat als' uitgerekende datum en een bevalling die niet meer plaats vindt word niet gedaan. Want wij ouders van een miskraam maken het tenslotte niet meer mee.
Maar ik maak het wel mee, elke dag. Ik tel nog steeds de weken. Ik beeld me in hoe alles eruit zou hebben gezien. Dat zal nog zeker zo zijn tot de datum dat onze kleine geboren had moeten worden. 

Elke dag denk ik,
"Wat als ik nog zwanger zou zijn?"
Met elke dag opnieuw het pijnlijke besef, het grote verlies en het eenzame verdriet. 

Leestip: Ongepland zwanger ondanks anticonceptie