14.03.2022 De stress van de cyclus

Helaas was het niet meteen de eerste ronde na de bevalling raak om opnieuw zwanger te raken. Waar sommige wellicht zoiets hebben: neem de tijd, je lichaam moet herstellen, woedt er diep in mij iets dat zegt: je moet zwanger worden, dan pas kan je door.

Het wordt bijna een obsessie van me. Nu hoor ik mensen denken: “laat het los, wees er niet zo mee bezig want dan lukt het nooit.” Fout. Dat maakt gelukkig geen enkel verschil met of het lukt of niet.

Afgelopen cyclus was ik heel erg blij met de hulp vanuit het ziekenhuis, de fertiliteitspoli. Door middel van tweemaal een extra inwendige echo en bloedprikken werd er gezien dat mijn cyclus weer op gang kwam. Na jaren geen menstruatie zou ik eindelijk weer een menstruatie hebben (en dus een eisprong).

Ik was hoopvol dat mijn engel, mijn sterretje daarboven, wellicht het geluk een beetje onze kant op kon sturen. Natuurlijk was ik me er ook van bewust dat dit wel heel snel zou zijn dus de teleurstelling toen ik ongesteld werd viel gelukkig erg mee.

Nu ronde 2… cyclusdag 14 en de ovulatietesten blijven negatief. Elke dag met een negatieve ovulatietest blijf ik nu denken: zal ik weer geen cyclus hebben? Ik mag pas weer bij de poli komen wanneer mijn cyclus 35+ dagen lang is (of uitblijft). Maar ik wil zo graag dat mijn lichaam het weer zelf doet. Het leek allemaal weer op gang te zijn gekomen na de bevalling, ik was zo blij… op hoop van goede zegen morgen maar weer testen. Gek genoeg doen de negatieve ovulatietesten mij meer verdriet dan een negatieve zwangerschapstest. Ik wil gewoon dat mijn lichaam op zijn minst weer gewoon normaal gaat functioneren…