34 weken zwanger en borstkanker

Tot 23 januari 2024 was ik heerlijk, zorgeloos zwanger van onze tweede dochter. Ik had een beetje dezelfde kwaaltjes als tijdens mijn eerste zwangerschap, dus we wisten al wel hoe we daar mee om moesten gaan. Dat er nu ook nog een peutertje van 2 rondrent, maakt het wel even iets anders. Ik heb al vroeg harde buiken en wat meer last van mijn bekken. Daarom moet ik eind 2023 halve dagen gaan werken. Ik baalde er wel even van, waarom laat mijn lichaam mij nou zo in de steek? Ik wist toen nog niet, dat mijn lichaam mij nog veel erger zou gaan verraden.

Begin december voelde ik iets raars in mijn rechterborst. Vast vanwege de zwangerschap dacht ik naïef. Even nagevraagd bij de verloskundige, die wist het niet. Door naar de lactatiekundige. Ga voor de zekerheid maar langs de huisarts, maar het is vast niks. 

Ik kon pas maandag 8 januari bij de huisarts terecht vanwege de kerstvakantie. En niemand liet het lijken alsof er spoed achter zat. De huisarts dacht aan een melkcyste. Die moet lekgeprikt geworden door de mamacare in ons plaatselijke ziekenhuis. Gelukkig kon ik daar vrijdags al terecht, want de plek werd ondertussen erg vervelend.

Je krijgt dan eerst een arts te spreken, die je nog even wilt onderzoeken, voordat je door mag naar de echo. Mijn arts was er heel laconiek over, bijna alsof hij niet begreep waarom ik daar was. Tijdens de echo zagen ze twee melkcystes, die gingen ze aanprikken en leegzuigen. Dit was echt even heel vervelend. Het waren grote cystes en ze hadden dus ook grote naalden nodig. Maar er hoefde niks naar het lab, want de vloeistof was helder. Helaas lukte het niet de cystes helemaal leeg te zuigen, dus ik moest een week later terugkomen.

Een week later had ik ondertussen ook een pijnlijke plek onder mijn rechteroksel. Ach zei de dokter, als het zeer doet is het bijna altijd goedaardig. De vloeistof die nu uit de cyste kwam, was wat meer groen i.p.v. helder. De echoscopist ging het opsturen naar het lab. Niet omdat ie iets verdachts had gezien, maar omdat ie dat altijd  voor de zekerheid doet. Ook stuurde hij een punctie uit mijn oksel mee naar t lab.

En zo zaten we dinsdag 23 januari 2024 vrij onbezorgd in de kamer te wachter op de laconieke docter. Toen hij binnen kwam, kon hij alleen maar zeggen "het is niet goed". Het woord kanker werd niet genoemd. Alleen dat we morgen werden verwacht in het Erasmus. En hij was verbaasd dat wij zo schrokken. Serieus? Serieus?!

Lees ook: Zwanger en borstkanker deel 2