Buikgriep? Of zwanger?

Tot het moment dat ik een gesprekje heb met mijn collega. Als het goed is moet ik ongesteld worden en het lijkt erop dat mijn lijf zich ervoor klaarmaakt. Met een grapje zegt ze nog, maar straks ben je zwanger. Deze opmerking blijft hangen in mijn hoofd en begint daar rond te tollen. We zijn immers een keertje helemaal opgegaan in het moment en hebben onze voorzorgmaatregelen vergeten. Na de bevalling ben ik niet meer gestart met de pil, vanwege voorwaarde om te voldoen aan het donorschap. Er zijn immers genoeg andere mogelijkheden om een zwangerschap te voorkomen. Alleen zijn we deze een keer vergeten.

Voor de zekerheid haal ik een test bij de Etos en tel de dagen af tot het moment dat ik kan testen. Het hele weekend ben ik er druk mee bezig in mijn hoofd en besluit mijn vriend op de hoogte te brengen. Dit is geen strijd die ik in mijn eentje in mijn hoofd hoef te hebben. Natuurlijk vind ik het spannend en hoop ik dat alles goed zal gaan net als elke andere volwassen vrouw met een kinderwens. Alleen vind ik het daarnaast ook doodeng. Wat als er iets mis is met het kindje? Kunnen wij dat wel aan? Willen we nog een kindje met allerlei medische zorgen? Mijn gevoel zegt heel sterk dat ik het niet aankan om nog meer zorgen te hebben. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik met mezelf in de knoop kom.

Elk kindje is namelijk speciaal en je kan het nooit van tevoren weten. Boefke zijn NIPT test liet geen zorgen zien. Zelfs geen nevenbevindingen en alle echo’s waren goed. Dus het zegt lang niet alles, maar door alle testen heb ik wel een keuze. Dan kan ik kijken naar mijn eigen draagvlak. Nu weet ik dat elk kindje bijzonder en speciaal is. Wie weet zeg ik het ooit wel eens anders, maar nu is het nog teveel.

Op zondag krijg ik een rare bloeding. Eventjes heftig en daarna stopt het. Ik heb genoeg verhalen gehoord om te weten dat het kan en niets hoeft te betekenen, maar ik heb er een raar gevoel bij. Het kan echt alle kanten op. Gelukkig hoef ik nog maar één nachtje te slapen voor ik de early test kan gaan doen.

Die maandagochtend sta ik heel vroeg op en neem de test snel mee naar de wc. Met knikkende knieën doe ik de test. Dan probeer ik even niet te kijken, maar al snel zie ik een licht streepje ontstaan. We zijn in blijde verwachting of nou ja… spannende verwachting. Voor de zekerheid maak ik ook een afspraak bij de huisarts, want wie weet kan hij mij meer uitleggen en helpen. Sowieso moet er wat veranderd worden aan mijn medicatie. Dus dat komt goed uit.

De rest van de week voel ik mijn zwangerschapsklachten afnemen. Mijn borsten doen minder zeer en de misselijkheid lijkt ook al af te zwakken. Zou het dan toch mis zijn gegaan die zondag? Vlak voor ik naar de huisarts ga doe ik die ochtend een tweede test. De test komt amper op. Dit is raar? Je HCG moet toch toenemen en niet afnemen? Zou ik dan toch een miskraam hebben gehad? Al vind ik een miskraam toch wel een enorm groot woord op dit termijn. Het voelt meer als een rare ongesteldheid. De huisarts probeert mij nog gerust te stellen, maar kan geen enkele zekerheid geven. De tijd moet het uitwijzen of ik zwanger blijf of een miskraam heb. Als het goed blijft gaan nemen we over een week weer contact op. Als het anders gaat, moet ik zelf bellen.

De tijd moet het uitwijzen, is het oordeel. Daar kan ik helemaal niets mee. De onzekerheid en spanning is groot tot ik even naar de wc moet. Ja, hoor! Ik heb mijn antwoord. Het is zoals de huisarts met het grote woord al aangaf toch een miskraam. Dan voel ik een enorme dankbaarheid voor deze korte zwangerschap. Hoe dan ook heeft het mij namelijk heel veel antwoorden gegeven. Het heeft mij doen inzien waar mijn grenzen liggen op dit moment, maar nog meer dat ik klaar ben voor een volgende stap.

De rest van de week heb ik enorm veel krampen. Pijnlijke krampen waarbij ik naar adem moet happen. Het is niets in vergelijking met een bevalling, maar het is ook veel heftiger dan normaal. Ik probeer de hele week enorm lief voor mezelf te zijn. Wat mij aardig goed lukt. Behalve dat ik het lastig vind dat andere mensen bij het horen van mijn korte zwangerschap enorm veel medelijden tonen en allerlei emoties benoemen. Zoals wat enorm verdrietig voor jullie en nog veel meer opmerkingen in die trant. Ik kan daar helemaal niets mee, omdat ik alleen maar dankbaarheid voel naar dit embryootje toe.