1 jaar geleden
D-day op 16 en 20 weken
Is ons 2e kindje wel levensvatbaar?
Vandaag is de dag van de 16 weken echo. De afgelopen dagen ben ik gespannen, humeurig en wil me het liefst opsluiten in mijn huis. Ik merk dat ik heel veel moeite heb met het feit dat mijn buik aan het groeien is. Mensen gaan het nu zien en ik wil nog niet dat mensen het gaan zien want stel je voor dat het weer misgaat. Ik voel echt een aversie tegen zwanger zijn en ik merk dat ik helemaal niet vooruit wil denken. Ik leef bij de dag en we gaan het wel zien.
Met een hart bonkend in mijn lijf gaan we weer naar die wachtkamer. Het wachten duurt heel lang deze keer en ik krijg te horen dat de gynaecoloog een spoed OK had en ze er zo aankomt. Ik heb daar alle begrip voor want ik was ooit die patiënt en ik wacht liever 4 uur hier dan dat ik daar weer zou moeten liggen.
Met rode wangen van de inspanning roept de gynaecoloog ons binnen en maakt excuses voor het wachten. Ze vraagt hoe het met me gaat en ik vertel eerlijk hoe ik mij voel en dat ik heel erg gespannen ben. "Laten we dan maar meteen kijken dan weten we waar we aan toe zijn."
Ik ga liggen en ik voel de hartslag suizen in mn oren. Mijn mond is droog en mijn ademhaling snel. Koude gel op mijn buik, paar rondjes draaien met de echo en daar komt het beeld. Ik zie een bewegend kindje dus dat is een goed teken en er komt een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik knijp de hand van mijn man vast en stap voor stap wordt doorgenomen wat ze bekijkt en hoe het eruit ziet. Na ruim een kwartier zegt ze: "Ik zie op de echo een gezond kindje en er is helemaal niets afwijkends te zien wat ook maar lijkt op wat Benjamin had." Ik laat alle lucht die ik onbewust vasthield los en begin te huilen. Huilen van opluchting, ongeloof, verdriet maar ook hoop.
Na even op adem gekomen te zijn vraag ik: "Heb je misschien kunnen zien welk geslacht het kindje heeft?" Ze zegt: "Ik denk het wel maar laat ik voor de zekerheid nog een keer kijken." We volgen het beeld op het scherm en dan zie ik iet wat mij bekend voorkomt. Nog voordat ze kans heeft gekregen het te vertellen zeg ik in tranen: "Volgens mij krijgt Benjamin een broertje." En dat wordt bevestigd!
We krijgen wederom een zoon! Ik wilde heel erg graag een jongen want bij ons in de familie zijn er heel weinig jongens en daarom was ik bij Benjamin al heel blij. Tuurlijk maakt het helemaal niks uit want een dochter was ook harstikke welkom geweest maar ik had het toch moeilijk gevonden als ik na Benjamin een meisje had gekregen.
Nu vond ik het overigens ook retespannend want stel je voor dat het toch iets was wat alleen bij jongens voorkwam dan had ik nu weer een kans dat het mis zou gaan. Over 4 weken staat de 20 weken echo gepland en dan ben ik ook voor het eerst verder in deze zwangerschap als dat ik ooit ben gekomen en dat voelt spannend.
Tijdens de 20 weken echo zien we dat onze zoon (ja het is 100% bevestigd) gegroeid is en zijn er echt geen afwijkingen gevonden dus zijn we in verwachting van een gezonde zoon! We blijven de rest van de zwangerschap onder begeleiding van het ziekenhuis.
Heel langzaam komt dan het besef dat het deze keer echt anders gaat zijn. Geen afwijkingen het is een "gewone" zwangerschap al voelt dat voor mij niet zo.
Ik worstel heel erg met mijn gevoel. Ik wil wel geloven dat het dit keer goed gaat, ik wil wel uitkijken naar dit kindje, ik wil wel voorbereidingen thuis gaan treffen, nadenken over verlof, een naam, geboortekaartje, kleding, kamertje, babyspullen maar ik kan het niet. Ik houd een bepaalde afstand naar mijn kindje toe uit bescherming voor mijzelf. Ik hecht me niet teveel aan hem want stel dat ze hem straks weer van mij af gaan nemen. Hoe meer ik me nu verheug hoe erger de klap straks kan zijn. Ik doe en regel van alles op de automatische piloot en zorg dat ik goed voorbereid ben. Ik ga langzaam nadenken over de bevalling en dat vind ik heel moeilijk. In de volgende blog neem ik je mee in mijn aanloop naar de bevalling.
