De diagnose, of toch niet?

Ik neem je even mee in een gesprek wat ik laatst gevoerd heb en dan vooral in mijn eigen hoofd en gevoel.

*Voordat jij mijn blog gaat lezen wil ik het volgende zeggen; mijn kinderwens is vervuld, mijn weg ernaartoe was niet makkelijk en heeft de nodige tranen gekost. Ik heb beide zwangerschappen op een andere manier mogen meemaken, een medisch traject en een natuurlijke zwangerschap. Niets ten nadele van welke manier dan ook, iedereen moet vooral doen wat goed voelt. De medische wereld is zeer kundig en ik ben blij dat zij er zijn. *

‘’Maar, was jij niet onvruchtbaar?’’ ‘’Nee, nee dat was het niet. Wij kregen de diagnose onbegrepen onvruchtbaarheid, dat is wat anders’’.

Ik hoor het mezelf zeggen, ik schiet direct in de verdediging. Maar waarom eigenlijk? Want mijn antwoord is nu niet bepaald een uitleg. Onbegrepen onvruchtbaarheid, betekent dat dus dat wij onvruchtbaar waren voor het ziekenhuis? Ik heb er eerlijk gezegd nooit zo bij stil gestaan en bleef vooral hangen op het woord onbegrepen. Daar richtte ik mezelf op, want hoezo onbegrepen? Daar zat mijn frustratie in, niet in onvruchtbaar.

Terwijl als ik er nu over na denk, onvruchtbaar. Ik krijg het er benauwd van. Wat een heftige diagnose of in ieder geval benaming. Zei de arts ons dus dat wij onvruchtbaar waren? Naast het feit dat ze niet begrepen waarom, waren wij dat dan?

Het heeft mij behoorlijk aan het denken gezet, niet alleen deze termen maar ook mijn reactie. Ik schoot namelijk gelijk in de verdediging, want nee het was niet onvruchtbaar. Maar feitelijk zegt het woord dat wel. Ik schoot in de verdediging omdat dit nog steeds een heel emotioneel ding is, onvruchtbaarheid.

Het klinkt ook hard deze diagnose nu ik het beter bekijk. Het zegt in mijn ogen; We snappen het niet, we weten niet wat we eraan kunnen doen en het lukt niet. Misschien zelfs wel gevolgd door een ‘succes ermee’. Waarbij dat natuurlijk geen verwijt is naar de artsen, maar wel hoe ik het voel en ervaren heb. Geen plan, geen duidelijkheid en maar iets proberen in de hoop dat het effect heeft.

Ik ontkende dus glashard dat ik onvruchtbaar werd verklaard. Maar eigenlijk is dat wel wat er gebeurd is. Ik ben (of eigenlijk wij zijn) 6 jaar geleden onvruchtbaar verklaard, dat realiseer ik me nu pas. Misschien dat dit dan ook de frustratie kan verklaren. Want waarom is er geen plan wat we gaan doen? Heel eerlijk had ik toen liever gehoord dat er ergens iets mis was, zodat we dat op konden gaan lossen (even daargelaten dat je dan nog maar moet hopen dat het op te lossen is natuurlijk). Nu stond ik met lege handen én een lege buik.

Onvruchtbaarheid klinkt als iets definitiefs. Het gaat niet lukken, punt. Verklaarbaar of onverklaarbaar, het gaat gewoon niet gebeuren. En misschien is dat ook wel waarom ik het nooit zo gezien heb. Ik kon me er niet bij neer leggen, ik geloof niet in ‘pech’ hebben. Ik wil graag dingen verklaren. Dat het uitblijven van een zwangerschap door de medische wereld niet verklaard kon worden kon ik daarom niet laten rusten.

En gelukkig maar, want wie weet waar ik nu gestaan had als ik het wel had laten rusten. Als wij besloten dat we ons neer moesten leggen bij deze diagnose.

Ik kan er over gaan filosoferen en denk dat ik het redelijk in kan vullen. Ik geloof niet dat ik ooit weer aan de hormonale anticonceptie was gegaan, dus gok ik dat wij het op z’n beloop hadden gelaten. Met nog meer tranen en frustraties, maar misschien na een tijdje ook met wat rust. En dan maar hopen dat het ooit wel gelukt was. Want een beeld zonder kind(eren) dat zie ik toch echt niet voor me.

Gelukkig is dat allemaal niet nodig geweest en heeft mijn onderzoek naar een antwoord ertoe geleid dat ik ontdekte dat mijn bloedsuikerspiegel nogal instabiel was. Dat ik geen PCOS diagnose had, maar wel degelijk kenmerken daarvan versterkte dit (PCOS heeft vaak als oorzaak insulineresistentie, wat weer een gevolg is van een sterk schommelende bloedsuikerspiegel).

Het aanpakken van mijn bloedsuikerspiegel door middel van de juiste voeding bleek een gouden greep. Ik slikte de juiste supplementen hiervoor, ondersteunde mijn lichaam met goede vetten en voegde eiwitten toe aan mijn eetpatroon. Ik leerde welke groentes wel en niet goed voor mij waarde en hoogde het aantal gram op. Binnen een aantal weken merkte ik verschil in mijn energie, huid en cyclus.

Het einde van dit verhaal ken je misschien al; Na twee maanden bleek ik zwanger te zijn. Twee jaar opgehoopt, onvruchtbaar verklaard en toch ineens was het zover. Zwanger. En dat niet alleen, ik bleek na deze zwangerschap zo goed ontdekt te hebben wat voor mijn lichaam werkt dat ik daarna nog een keer zwanger mocht raken.

Dus onvruchtbaar? Nee, dat was en ben ik niet. Ik heb wel deze diagnose ooit gekregen, maar ben zo mega dankbaar dat ik ontdekt heb waardoor dat kwam. Ik heb het onbegrepen vervangen voor begrepen. Met als resultaat dat er nooit meer iemand tegen mij kan zeggen dat ik onvruchtbaar ben of was. Twee kinderen, die in mijn buik gegroeid zijn en gevoed zijn door mijn lijf. Ik heb geloof ik wel het tegendeel bewezen.

En daarom ben ik nu hier, daarom doe ik wat ik nu doe met VITHR.

Om andere vrouwen te laten ontdekken dat jij zelf de kans op een zwangerschap kan vergroten. Omdat ik zelf weet hoe pijnlijk het is als deze wens (nog) niet in vervulling gaat.

Het is mijn missie om de gevoelens en emoties die erbij komen kijken echt bespreekbaar te maken. Want als zwanger worden niet vanzelf gaat is het fijn om te ervaren dat je niet alleen bent, dat je begrepen wordt. Echt begrepen, door iemand die het herkent. Die precies kan verwoorden wat jij voelt, omdat ik het ook gevoeld heb. 

Volg jij mij al op Instagram? Daar deel ik regelmatig dingen uit mijn verhaal, tips over hormonen of hoe ik mijn zwangerschappen heb ervaren. Leuk als je daar een kijkje neemt! www.instagram.com/lotte_vithr