De zwangerschapstest

Je zou zeggen dat iemand met 3 zwangerschappen achter de rug, nu wel zou weten wat zwangerschapssymptomen zijn en inhouden, maar niets is minder waar…Al een paar dagen voelde ik mij 's avonds niet lekker, mijn avondeten smaakte me niet meer en een zware vermoeidheid nam me dagelijks over. Niets voor mij, want in mijn normale doen ben ik een persoon die absoluut niet stil kan of wil zitten. Ik vind in huis altijd wel iets om te doen. Soms tot ergernis van mijn man, die zich dan afvraagt of ik dat -op dat moment- niet gewoon even kan laten liggen tot de volgende dag. Maar nee, mijn favoriete bezigheid ìs zelfs schoonmaken, omdat ik daarmee mijn hoofd leeg kan maken en rust creëer voor mijzelf.

Voor mij is een opgeruimd huis een opgeruimd hoofd. Op het moment dat ons huis dan ook rommelig oogt en er minder schoongemaakt wordt, dan kunnen mensen eigenlijk direct weten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Zo ook liet ik de afgelopen dagen ‘de boel meer de boel’ en toch lieten deze afgelopen dagen eigenlijk nog geen belletje rinkelen bij mij, sterker nog, achteraf heeft het eerder een belletje doen laten rinkelen bij mijn man, dan bij mijzelf.

22 februari werd ik netjes ongesteld, exact passend bij mijn cyclus. Althans, dat dacht ik. Want de volgende dag zette het toch niet door. Daar begonnen voor mij de eerste twijfels. Ik vond het vreemd, want daar heb ik nog nooit eerder last van gehad -los van een aantal periodes waarin anorexia mij in de greep had, maar dat was nu zeker niet het geval- en diezelfde avond dacht ik dan ook nog, morgen zet het wel door.

Ik ben gaan slapen en de volgende ochtend werd ik wakker, waarna ik rustig -voor zover mogelijk met drie stuiterende kinderen- mijn gebruikelijke ochtendroutine volgde. Ik kwam mijn bed uit, legde vervolgens alle bedden open, zoals ik altijd doe en ging daarna door naar het toilet.

Maar daar kwam ik eigenlijk direct al tot de conclusie dat de ongesteldheid niet had doorgezet.

Toch liet ik dit nog even los en ben ik eerst verder gegaan met onze ‘ochtendstress’. Samen als gezin ontbijten en daarna, samen met mijn man, de oudste 2 kinderen klaarstomen voor school én ondertussen de jongste tevreden houden. Als dat moment van de dag erop zit, begin ik zoals altijd met het opruimen rond de ontbijttafel.

De dag was begonnen en ondertussen liet het onrustige gevoel, dat er iets niet klopte, mij niet helemaal los. Ik besloot te kijken in mijn ladekast of ik daar nog een test had liggen van mijn vorige zwangerschap. Die lag er nog en toch heb ik op dat moment de test niet gedaan. Ik besloot dat ik nog even in het onwetende wou blijven, achteraf door veel onderliggende angst.

De verdere ochtend verliep zoals iedere andere, het enige verschil was dat ik er met mijn hoofd niet bij was. Mijn hoofd was aan het ratelen en draaide overuren. Want wat als ik wel zwanger zou zijn, wat als het geen begin van mijn menstruatie was, maar een innestelingsbloeding. Ik heb me suf gegoogeld (want heb je een vraag, dan is Google je beste vriend! -NIET-), maar daar werd de onrust in mijn hoofd eerder zwaarder van dan lichter.

Ook liep ik hier ondertussen nog alleen mee, mijn man wist van niets. Dit omdat ik hem niet onnodig ongerust wilde maken. We hadden het er toevallig een week geleden nog over gehad. Een vierde kindje zou ontzettend welkom zijn, maar dan wel in de toekomst, voor zover dat te 'plannen' valt en ook al zou de wens er dan zijn, dan nog moet het je gegeven zijn.

Dit gesprek en deze gedachte over een vierde kindje, kwamen niet zomaar uit de lucht vallen. Dat kwam voort uit zorg en angst, omdat wij in 2020 een hele heftige en intense periode hebben beleefd rond de geboorte van ons 3e kindje. Waarbij het een groot wonder mag heten dat hij überhaupt in ons midden mag zijn, evenzo ik, ook nog zonder enige 'schade'. Het had allemaal heel anders af kunnen lopen en het is medisch eigenlijk onverklaarbaar dat wij er zo uit zijn gekomen. Mijn man en ik stonden dus allebei, na een jaar, net weer een beetje met beide benen op de grond en konden weer wat onbezorgder genieten van ons gezin en wat het leven ons gaf.

’s Middags nadat alle kinderen weer uit school waren gehaald, kon ik er niet meer omheen. Het beheerste mijn hele dag, ik kon en wou er niet meer omheen. Ik moest een test doen, ik moest het zeker weten. Want als ik wel zwanger was, wat ik op dat moment sterk vermoedde, moesten we –hard genoeg- direct gaan bellen met het ziekenhuis. Want we wisten niet of een zwangerschap überhaupt veilig was, ook amper een jaar, na een gescheurde baarmoeder.

Die middag heb ik mijzelf uit mijn eigen vragen en twijfels gesleurd en een test gedaan.

Tot mijn grote schrik zag ik direct, maar dan ook echt meteen een tweede streepje tevoorschijn komen. Wat ik toen voelde was zo overdonderend dat ik even de weg helemaal kwijt was.

Hoe kon dit? Nee, dit kàn niet! Dit ‘mag’ helemaal niet! Hoe moet dit verder?

Verder met mijn gezondheid, maar ook met de gezondheid van ons kindje? Dit kindje was ontstaan en gegeven uit liefde en ook al zou ik gevaar lopen, niemand komt aan ons kindje! Van het ene op het andere moment leefde ik in tig van emoties, waarvan angst overheerste.

Het eerste wat ik dan ook deed was weglopen, letterlijk weglopen van de positieve test. Ik ben boven wat rond gaan lopen, wat anders gaan doen en mijzelf ondertussen gaan ‘toespreken’ dat ik het vast verkeerd had gezien. Ik durfde dan ook niet meer te kijken.

Toch heb ik al mijn moed bij elkaar verzameld en ben ik terug gelopen naar de badkamer.

2 streepjes. Overduidelijk.

Hierna ben ik eigenlijk direct naar beneden gelopen -weer letterlijk weggelopen van- en ik ben in de woonkamer, tussen onze -kleurende- kinderen aan tafel gaan zitten. Zoals gewoonlijk kletsen ze de oren van mijn hoofd, maar deze keer drong geen enkel woord door. Alles was een grote waas. Tot mijn zoontje mij bij de les riep, met zijn harde roep -en geloof me, die heeft een behoorlijke strot - 'maaa-ma!'. Hij zette op dat moment bij mij een knopje om, liet me weer focussen zodat ik ergens toch kon doorgaan met wat ik hiervoor had gedaan, 'gewoon' mama zijn.

Die middag heb ik het verder los kunnen laten, met de gedachte in mijn hoofd dat ik 's avonds wel een nieuwe, uitgebreidere -wekenindicator- test zou doen om te kijken of 'het überhaupt wel klopte'. Want misschien gaf die test wel totaal wat anders aan. Ook al was dat retorisch denken, het hielp me de rest van de middag door.

Mijn man kwam rond etenstijd thuis en ik heb niets gezegd, uit zorg en liefde voor hem, hoe moeilijk ik dat ook vond. Ook ondanks de zorg waar ik zelf mee liep.

Na het complete avondritueel -zoals iedereen het kent, of hoopt mee te maken, met jonge kinderen- ben ik in de auto gestapt en naar de winkel gereden, misschien wel met behoorlijk wat lood in mijn schoenen.*

*Begrijp me niet verkeerd, wij zijn stapelgek met al onze kinderen en ieder kindje was en is even welkom. Maar deze zorg deed veel met mij, want ergens was ik ontzettend bang dat het kindje 'weggehaald' zou moeten worden voor mijn eigen gezondheid en dat zou ik nooit hebben kunnen handelen.

Ook kwam er direct weer een stukje angst vanuit mijn eetstoornis om de hoek kijken na de positieve test -lastig uit te leggen, maar ik ga het proberen-. Ik was net op een moment in mijn leven, na jaren van hulp en opnames, dat ik kon zeggen: ik heb ermee leren leven, met ups en downs, maar ik ben nu eindelijk een langere tijd stabiel. En dan blijk ik nu zwanger, begint alle ellende dan weer opnieuw? Weer aankomen en alle emoties die erbij om de hoek komen kijken? Hard terugvallen in de eetstoornis zoals na elke voorgaande zwangerschap? Toch, anders dan normaal, was dit niet mijn eerste -eetgestoorde- en primaire zorg, wat het in voorgaande jaren wel was geweest. -Hoe on(be)grijpbaar deze eetgestoorde gedachten voor een 'niet eetgestoord persoon' ook kunnen zijn.-

Waarmee dus eigenlijk op dat moment al bevestigd werd hoeveel stappen in herstel ik al had gemaakt en hoe geliefd ook dit kindje was.

Maar zo gezegd, zo gedaan. De test was gehaald en toen ik thuis kwam ben ik direct doorgelopen naar het toilet:

‘Zwanger 1-2 (weken)’.

Dit was 'de bewuste test' die mij echt liet realiseren, we verwachten opnieuw een kindje!

Uiteraard heb ik het hierna direct aan mijn man verteld en ons gesprek samengevat -los van de onderliggende angst en zorgen- kwam tot de conclusie: hoe onvoorspelbaar het leven soms ook kan zijn –little did we know-, van liefde komt niets dan liefs!

♡ Liefs Henriette.