3 jaar geleden
Een andere soort bevallingsangst
Deze keer heb ik geen angst voor de bevalling zelf, maar wel om mijn 17 maand oude baby (ja hoor, voor mij nog heel even mijn kleine baby!🙊) 2 dagen achter te laten.
Momenteel ben ik 38 weken zwanger van ons derde wondertje, spannend!
Buiten de algemene wanneer gaat ze zich melden spanning ben ik redelijk relaxt in het hele gebeuren.
Ik heb zoiets van ze zal zich wel melden als ze er klaar voor is.
Ook voor de bevalling zelf heb ik geen bang, ze ligt goed en ik heb het al twee keer gedaan zonder problemen dus een derde keer zal ook wel lukken zeker?
Maar er is 1 ding waar ik mij ontzettend zorgen over maakt, namelijk Lex!
Lex is bijna 17 maand, en aangezien ik als verpleegkundige in de psychiatrie werk met heel wat risico op agressie ben ik al op 12 weken zwangerschap moeten stoppen.
Dit wilt dus zeggen dat ik 6 maand thuis geweest ga zijn, ik was er dus altijd want Lex herinnert zich niets meer van al die avonden, weekends etc zonder mij.
Elke avond leg ik Lex in bed, elke nacht sta ik nog steeds op voor hem, want hoera Lex is er zo eentje die niet wilt doorslapen 😅
Wij hebben ons vast ritme en onze gewoontes.
Hij is gek van zijn papa, maar dat is altijd spelen, eens eten geven of die staat er ‘s ochtends mee op als ik weer eens niet geslapen heb ‘S nachts.
Maar die nachten.. Glenn is zo een slaper die heel diep slaapt en niks hoort, want “hoe bedoel je Lex slaapt nog niet door?”😅
Hij hoort het zelf niet eens.
Ik heb dus enorm schrik dat als ik 2 nachten in het ziekenhuis verblijft Lex de hele nacht gaat wenen en Glenn er niets van hoort.
Ook vraag ik mij af of hij mij niet zal missen? Wat zal hij denken, zijn mama zo ineens 2 dagen weg en die nadien met een baby thuis komt?
Hoe zullen de nachten nadien gaan, als zowel
Lex en de baby tegelijkertijd wakker zijn?
Heel spannend allemaal!
Ik kijk enorm uit naar de geboorte van onze kleine meid, om haar te knuffelen en te zien hoe ze eruit ziet, om haar voor te stellen aan haar twee grote broers.
Ik kan ook niet wachten om niet meer zwanger te zijn, want aangenaam is het op het einde ook niet meer...
Maar ik geniet er wel nog even van om ze lekker gemakkelijk in mijn buik te hebben, dat onze kleine Lex nog even de kleine baby is in huis, want ik voel mij nu al ontzettend schuldig dat hij binnenkort minder aandacht krijgt.
Hoe gingen jullie hiermee om?
Bij Levi had ik er minder moeite mee, hij was al 4,5 toen Lex werd geboren, snapte alles wat er aan de hand was en had lang genoeg onverdeelde aandacht gehad. Maar Lex is nog zo klein 🥺
