Eerste zwangerschap en ziek deel 2

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

Maand 3: Week 9 t/m 13: 

Maand 3 is mijn zwaarste maand tot nu toe. Veel van mijn dagen zijn zwaar. Ik weet niet wat ik moet eten. Ik weet niet wat ik moet drinken. Elke dag is het een gok wat ik wel en niet binnen zal houden. Ik geef zoveel over dat ik steeds meer afval. Ik word steeds zieker. Ik heb geen binding met de baby. Mijn partner heeft geen binding met de baby. Ik voel een scheiding van twee individuen die een lijf delen. Delen is niet het juist woord. Mijn lijf wordt gejat en overgenomen. Hoe hard ik ook vecht voor overleving. Want zo voelt t. Alsof ik verlies. Deze baby wil mij niet. Deze baby wil mij dood. Ik ben zo zwak dat mijn partner alles voor me doet en haalt wat ik nodig heb. Hij loopt met mee als ik de trap op loop zodat ik niet val. Hij wast me terwijl ik op een krukje zit. Ik kan mezelf niet eens wassen. Ik heb heel weinig afleiding. Tv kijken, lezen maakt me duizelig en dus misselijk. Ik ben heel moe constant. Kan weinig plassen. In het ziekenhuis heb ik last van diarree en thuis van constipatie. Mijn dag- nacht ritme in het ziekenhuis is er niet. En thuis slaap ik lang uit en ga ik vroeg naar bed.

Week 9: 

Mijn smaak is zo veranderd. Tegenwoordig drink en eet ik meer melkproducten. Ik zie het als de smaak van de baby, niet van mij. De baby wil dit hebben. Ik ben dol op eieren, maar de baby overduidelijk niet. De baby houdt van roomijs, ik ben van de waterijsjes. Ik vind kiwi en peer erg lekker, baby niet. Vitamines binnenhouden is ook moeilijk, meestal komen ze er dan ook uit.

Op mijn werk heb we afgesproken dat ik thuis ga werken om de dag. In de hoop dat ik door minder onderweg te zijn, het beter volhou. Helaas voel ik me met de dag slechter. Eten en drinken wordt steeds moeilijker. Op dinsdag vindt mijn partner me thuis in de badkamer, overgevend en liggend op de grond. Ik kan niet meer, ik geef elk half uur over en niks blijft binnen. Ik heb zo’n honger en ik kan niks eten. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer.

Mijn partner belt de verloskundige om raad. Ze zeggen het ziekenhuis te bellen voor overleg. Een uur later worden we teruggebeld. Morgen om 9 uur kijken ze hoe het gaat en of ik naar het ziekenhuis moet gaan. De nacht is verschrikkelijk en zwaar, ik wil mijn moeder. Ik smeek om mijn moeder. Ze woont te ver van mij vandaan en beloofd in de ochtend langs te komen. Als mijn moeder er is zijn we aan het wachten tot ik naar het ziekenhuis mag. Ik mag pas om half 3 komen. Ik moet wachten, wanneer krijg ik nu hulp? Door mijn zwakte lig ik op bed met een emmer langs het bed. Nog steeds elk half uur overgevend. Geen drinken of voedsel blijft binnen. Mijn moeder stelt baby pap voor, maar ook dat mag niet baten. Een ijsje om vocht binnen te krijgen, ook dit komt eruit.

Door ziek te zijn en alle onmacht voel ik me zo slecht. Ik denk de ergste dingen. Kan ik dit wel? De baby wil mij niet, de baby maakt mij ziek. Ik haat deze zwangerschap. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer verder. Alles doet zeer van het overgeven, ik ben te zwak hiervoor. Ik kan dit niet. Ik wil opgeven.

Als het dan eindelijk half 3 is en we bij het ziekenhuis zijn moeten we wachten in de wachtkamer. Mijn partner heeft me in een rolstoel van de auto naar de poli verloskundige afdeling gebracht. Ik kan niet meer lopen, Ik heb geen energie. In de wachtkamer geef ik ook nog over. Iedereen kijkt me aan, ik voel me zwak en nietig. Ik wil niet dat iedereen me aan kijkt. Dat voelt echt verschrikkelijk.

Als we eindelijk aan de beurt zijn wordt al snel de diagnose gesteld HG (Hyperemesis Gravidarum). Wat is HG? Word ik nou eindelijk geholpen? Kunnen ze me beter maken? Is er een oplossing? De verloskundige die me onderzoekt zegt dat ik uitdrogingverschijnselen heb door te weinig vocht en voeding. De huisarts had eerst een urine test moeten uitvoeren voordat hij mij Emasefane voorschreef. Hij had me moeten onderzoeken. Ik had veel eerder naar het ziekenhuis moeten gaan. Dan was dit nooit zover gekomen.

Mijn gewicht is ongeveer 60 kilo. Mijn urine uitslag is 4+ ketonen. Ik word opgenomen. Op de verloskundige afdeling geven ze me een infuus en in de nacht zal ik vitamines via het infuus krijgen. Ik mag de eerste 24 uur niks eten of drinken wat me erg zwaar valt. Er zit niks in mijn lijf en daardoor geef ik gal over. Ik geef liever eten over. Omdat ik heel erg verzwakt ben kan ik me niet meer goed concentreren. Gespreken zijn vermoeiend en niet alles komt goed binnen. Mijn partner zorgt voor alles buiten het ziekenhuis. Ook het up-to-date houden van familie, vrienden en werk. In het ziekenhuis zorgen ze goed voor me en zijn ze erg vriendelijk. Ze stellen me gerust. Ze vertellen me dat de meeste zwangere maar 1 keer worden opgenomen hiervoor. Het komt dus goed. Dit blijft niet. Ik mis mijn katten. Omdat ik niet hou van alleen zijn en mijn partner helaas moet werken komt onze schoonzus met haar zoontje op bezoek. Ik vind dit heel fijn ook al kost het me heel veel energie. Na een paar dagen voel ik me stukken beter, ik wil naar huis. Naar de katten, naar mijn partner. Ik wil een normale zwangerschap voortzetten. Het ergste is nu geweest. Zaterdag is de trouwerij van mijn broer. Helaas mag ik nog niet naar huis, omdat de ketonen in mijn urine nog niet goed zijn. Mijn moeder houdt me via de app up-to-date. Ik heb mijn broer die dag niet kunnen spreken. Dit maakt mij heel verdrietig. Ik mis mijn broer z’n grootste dag en ik kan ‘m niet eens feliciteren.

Omdat ik niet de hele dag in bed wil liggen neemt mijn partner me mee met een rolstoel door t ziekenhuis en zitten we ook even in de huiskamer van de verloskundige afdeling.

Week 10: 

Zondag mag ik eindelijk naar huis. Ik heb al mijn spullen al gepakt als mijn partner mij komt halen. Van het ziekenhuis krijg ik zetpillen Primperan mee naar huis.

Thuis geef ik om de 4 tot 6 uur over. mijn partner en ik denken dat het komt doordat ik nu geen infuus meer heb. Nu moet ik zelf drinken, zoveel drinken is moeilijk en maakt me misselijk. Van het ziekenhuis moet ik proberen 2,5 liter per dag binnen te krijgen. Dit is enorm veel. Maandag komt onze schoonzus met haar zoontje op bezoek. Lekker bijkletsen en gezelschap is goed voor mij. Dan ben ik niet alleen en gaan mijn gedachtes niet honderduit.

Dinsdag heb ik weer een afspraak bij mijn eigen verloskundige. Ze kijken naar de baby en maken een afspraak voor de intake. Op de echo heb je een ballonnetje. Het is je dooierzak, die maakt het hormoon HCG aan. Van ons mag dat ding zo snel mogelijk weg! Ik moet doorbijten van de verloskundige. Ik geef nu 10 tot 15 keer over per dag. Ik voel me zo machteloos en zwak. Ik vind de verloskundige niet zo aardig noch begripvol. Ze vindt dat het erbij hoort. Ik vind niet dat zo ziek zijn erbij hoort.

In het gebouw van de verloskundige zit ook een huisarts. mijn partner en ik hebben besloten om mij over te zetten naar deze huisarts. Omdat deze huisarts dichterbij is en telefonisch bereikbaar. Mijn eigen huisarts is vaak niet bereikbaar. Die zit vaak in een vergadering of kunnen maar een uurtje per dag gebeld worden.

Woensdag komt mijn moeder een koelertje brengen in de middag. In de avond geef ik om het half uur weer over. De vorige keer was ik zo beroerd voor ik naar het ziekenhuis ging. Ze hadden ons gezegd dat we niet zolang hadden hoeven te wachten. Daarom besluiten we om deze keer dat dan ook niet te doen. In het ziekenhuis willen ze eerst mijn urine testen, maar ik kan plas niet meer zo vaak. Als het me dan eindelijk lukt blijkt dat ik maar 1+ ketonen in mijn urine heb. De arts in opleiding die mij op dat moment behandeld wil mij hiervoor niet opnemen. Hij wil mij naar huis sturen. Ik raak totaal in paniek, het overgeven wordt erger en ze willen me niet helpen? Moet ik naar huis zodat ik over een paar dagen met spoed opgenomen moet worden? Net als de vorige keer? Ik uit mijn angsten. Dat ik niet denk dat ik deze zwangerschap zo aan kan. Dat ik op deze manier niet verder wil. De arts in opleiding zegt dat hij me niet mag weigeren. Ik word opgenomen, maar hij wil dat ik een psycholoog spreek. Hij denkt dat ik mezelf ziek maak, dat ik niet zwanger wilde worden.

Hij zegt dat ik nogal drastisch reageer.

Opname: Je mag de eerste 24 niks eten of drinken. Deze keer vraag ik waarom. Zo krijgt je maag rust zeggen ze. Ik geef er alleen gal van over. Hoe kan mijn maag daar rust van krijgen? Ze controleren met een echo of mijn baby nog leeft. Dit wordt gedaan omdat je anders niet naar de verloskundige afdeling mag. Op dit moment vind ik de baby een monster, omdat ik er zo ziek van word. Op de verloskundige afdeling krijg ik weer een infuus en deze keer krijg ik Emasefane, Primperan zetpillen en een gembertablet erbij. In de nacht krijg ik weer vitamines via het infuus. Ik moet plassen in een po. Ik vind dat erg vies. Als je belt voor het verschonen ervan, laten ze de po staan tot ze tijd hebben. Ik moet dus vaker plassen in een vieze po. Ik slaap erg slecht en heb veel pijn door het overgeven. De gembertablet komt elke keer binnen een paar minuten weer uit. Deze wil ik ook niet meer nemen. Ondertussen geef ik al elk uur over en is mijn ketonen waarde 3+ in mijn urine. Ik ga achteruit. Wat als ik nou naar huis was gegaan? Dan had ik dus al terug kunnen komen.

De zusters weten dat ik een psycholoog krijg, ze herhalen dit meerdere malen als ze bij me zijn. Ik vind dit heel vervelend. Alsof ze opeens anders naar me kijken. Alsof ik mezelf dit aan doe. Ik ben alleen op een kamer. Ik probeer zoveel mogelijk te slapen om de dag door te komen. De zaalarts zegt dat ik mijn dag-nacht ritme moet behouden, maar ’s nachts komen ze nog meerdere keren langs ter controle en omdat mijn infuus apparaat piept. Zo kan ik toch niet slapen? De zaalarts zegt dat de psycholoog vrijdag komt. Als de psycholoog komt vraagt ze naar mijn verleden. Ik snap niet helemaal waarom ze hier mee begint. Die is niet mooi, maar wat heeft dat met nu te maken? Ze vinden mijn depressief. Ze vinden mij pessimistisch. Ze vinden dat ik eigenlijk bij een psycholoog hoor te lopen en dat ik mijn verleden niet heb verwerkt. Ik begon er toch niet over? Ze denken dat ik ziek ben omdat ik er nog niet “overheen” ben. Ze willen dinsdag nog even langskomen en dat ik nadenk hierover. Gelukkig is mijn moeder op bezoek. Even afleiding. Een vriendelijk gezicht. Iemand die niet reageert alsof het allemaal tussen mijn oren zit.

Zaterdagochtend heb ik zoveel pijn dat mijn partner uiteindelijk vraagt of ze geen pijnstillers kunnen geven. Hiervoor moet eerst een gynaecoloog langskomen. Die laat ons wachten tot 5 uur in de middag. Ik heb zoveel pijn dat ik niet meer wil. Waarom helpt niemand? Ik wil hulp! Maak hier alsjeblieft een einde aan. Waarom moet ik zolang wachten, alles doet zo’n pijn! Na lang wachten komt er iemand en dan krijg ik eindelijk paracetamol zetpil erbij. De pijn houdt niet op. Alles doet zeer en ik ben doodop. In de nacht geven ze me een slaappil. Zodat ik rust krijg. Zodat ik in ieder geval ga slapen.

Zaterdag: Omdat het overgeven zoveel druk op mijn lijf geeft komt het aan alle kanten eruit. Ik plas in broek en omdat ik diarree heb, heb ik ook gepoept nu. Ik draag nu een netkousen onderbroek van het ziekenhuis. Ik schaam me dood dat ik mijn spieren niet meer onder controle heb. Ook deze nacht krijg ik nog een slaappil omdat ik er om vraag. Ze geven aan dat ik het morgen niet mag, slaappillen zijn verslavend en slecht voor de baby.

Week 11: 

Door de betere nachtrust voel ik me ietsjes beter. In de middag hebben we in de woonkamer van de verloskundige afdeling een clini clowns boekje gevonden. Om de tijd te doden doen we alle opdrachten. Een ervan is het tekenen van je eigen portret. Ik maak er een van mijn partner. Hij is altijd overtuigt dat hij een flapoor heeft dus deze heb ik overdreven. Blijkt dat ik het verkeerde oor heb gedaan. Laat weer zien dat hij er geen heeft. Ik zie het niet eens. Dit zorgt ervoor dat wij een beetje kunnen lachen.

Maandag maken ze nieuwe echofoto’s om me mentaal te steunen. Ik hoef geen echo, ik wil beter worden, ik wil medische hulp. De baby zwaait en heeft nog steeds een ballonnetje. Met de baby gaat het natuurlijk goed. Die vreet mij leeg. Die heeft nergens last van.

mijn partners broer, vrouw en hun kindje komen langs in de avond. Ik vind het fijn hun te zien. Deze hele dag alleen vind ik verschrikkelijk.

Hun kindje is lief. Ik wou dat onze baby lief was. In plaats van mij zo ziek te maken.

Dinsdag wijs ik verdere hulp af van de psycholoog, ik hoef geen oude koeien uit de sloot te halen en ik denk niet dat ik daardoor ziek ben. Ik denk niet dat het tussen mijn oren zit en daardoor overgeef. Ik denk dat oude koeien uit de sloot halen mij emotioneel achteruit zal zetten, dat het totaal niet bevorderlijk is voor mijn toestand. Ik denk niet dat de doctoren me nog willen helpen. Ik krijg het gevoel dat ze het aan mij zelf vinden liggen. Ik geef nog vaak over en ik voel me heel beroerd.

Mijn partner is ziek geworden, koortsgriep. Hij zorgt zoveel voor mij dat hij vergeet voor zichzelf te zorgen. Ik zou nu voor hem moeten zorgen, maar dat kan ik niet. Ik zit in het ziekenhuis en ben totaal niet in staat om iets te doen. Ik vraag me af of ik ook koortsgriep kan hebben. De zuster zegt van niet want mijn temperatuur is goed. Ik geloof haar niet, ik krijg paracetamol, dit is koortsverlagend. Ik voel me zo beroerd en heb zo’n rare dromen, ijl dromen.

Ik krijg het gevoel van de zusters, de zaalarts en de gynaecoloog dat ze denken dat het tussen mijn oren zit. Dat hun mij niet serieus meer nemen. Sommige zusters zeggen me thee te drinken met een cracker. Andere vinden dat ik meer moet bewegen. Iedereen heeft zijn eigen mening erover en oplossing. Ze laten mijn overgeefzakjes liggen. Die moet ik zelf weggooien. De zaalarts zegt dat ik vaker moet bewegen, drinken, eten en kleinere hapjes, maar als ik dorst of honger heb laten ze me wachten tot de catering komt. Die komt helaas maar 6 keer op een dag. Zo kan ik toch niet vaker eten? Ik denk niet dat ze me nog willen helpen. Ik geef nog vaak over en ik voel me heel beroerd. Ik ben alleen een incubator. Ik maak niet uit, zolang de baby het maar goed heeft. Ik kijk de hele dag uit naar het moment dat mijn partner komt, maar nu hij ziek is blijft hij thuis. Wat natuurlijk goed is, hij moet voor zichzelf zorgen, maar ik mis hem zo erg. Ik mis mijn katten, ik mis thuis zijn. Ik mis mijn gewone energie, mijn eigen kunnen. mezelf zijn.

Dinsdag komt een collega langs. Dit vind ik erg fijn. We praten bij en zo hoor ik alle roddels van het werk. Even wat anders, even lachen. Woensdag komt mijn moeder op bezoek ter compensatie voor mijn partner.

Donderdag komt mijn moeder met haar man langs en mijn partner komt in de middag. De zaalarts zegt dat hun niks meer voor me kunnen doen en dat ik beter naar huis kan gaan. Nu zegt de zaalarts dat ik wel koortsgriep kan hebben, maar dat moet je gewoon uitzieken. Zolang mijn temperatuur maar goed blijft. Mijn partner en mijn moeder willen dat ik blijf. Ik geef nog zoveel over en ik ben niet beter geworden deze keer. Ze willen dat ze me gaan helpen. Ik wil niet meer in het ziekenhuis zijn. Ze nemen me niet serieus en ik kan er niet slapen. Ik wil naar huis naar de katten en bij mijn partner slapen. De zaalarts zegt toch dat ze niks kunnen doen. Ze willen niks meer doen.

Mijn partner neemt me naar huis en ik krijg alle medicijnen mee. De medicijnen helpen niet naar mijn gevoel, ik voel me meer misselijk als ik ze net binnen krijg. Als het niet helpt, waarom moet ik het dan nemen?

Thuis gaat het gelukkig iets beter. Ik krijg weer rust en het beroerde gevoel is minder. De misselijkheid en het overgeven blijft helaas. Ik zoek op het internet wat HG precies inhoud. Dit is de eerste keer dat ik er naar zoek en informatie erover lees. Ik schrik van de informatie. Er wordt gesproken over 9 maanden lang overgeven, over leven na HG. Hoezo na HG? Als ik beval houd t toch op? Dan word ik weer beter, toch? Dit is toch geen rest van mijn leven horror? Ik word angstig. Hoe moet ik dit 9 maanden volhouden? Of nog langer! Ik kan dit niet, dit ben ik niet in staat. Ik voel me zo verloren.

Week 12: 

Maandag is mijn moeder weer even op bezoek met mijn opa. Mijn opa zegt dat het wel goed komt. In de oorlog hadden vrouwen in kampen ook kinderen gekregen. Die vrouwen hadden ook te weinig eten. Ik denk dat als een vrouw zo ziek was in een kamp, dat ze dood was voordat iemand ook wist dat ze zwanger was. Opa weet niet hoe erg het is, denk ik, ik laat t maar zo. Hij denkt zelfs dat alle bacteriën doodgaan in de maag en dat je dus alles kunt eten wat je wilt. Hier moet ik eigenlijk wel om lachen. Vroeger werd er alles gegeten en gedronken tijdens een zwangerschap. Tegenwoordig weten ze beter wat wel en niet schadelijk is. Nu is het tegenwoordig heel extreem wat goed en slecht is. Maar wie wil er nu verantwoordelijk zijn voor de mogelijke miskraam of handicap omdat ze per abuis iets verkeerd at of dronk. Het is een berekening van kans. Ik mag mijn opa heel graag, maar vandaag is ie toch echt gek. Ik vind het super dat hij een keer langskomt. Helaas ben ik niet in staat het huis te laten zien. Zelfs niet dat er een paar schilderijen van hem hangen. Achteraf een beetje jammer. Hopelijk in het nieuwe huis kan ik dit wel laten zien. Hopelijk ben ik dan beter.

Ik heb een paar goeie dagen, maar 5 keer overgeven op een dag. Daarmee moet ik het kunnen halen. Eten en drinken is echt zoeken naar wat geaccepteerd wordt door mijn lijf. Drinken is moeilijker dan eten. Een van mijn katten is op zoek bij mijn buik. Hoort hij misschien een hartslag? Het zorgt in ieder geval voor plezier. Ik hou van mijn katten. Ze zijn er altijd voor me.

Woensdag moet ik ter controle naar de poli verloskundige in het ziekenhuis. Ze voeren een intakegesprek uit met bloedafname. De bloedafname laat me heel beroerd achter. Ik kan helaas niet plassen dus dit moet wachten tot de volgende keer. Ik heb een gesprek met een andere verloskundige dan de vorige keer. Ik uit mijn frustratie en verdriet over mijn tweede ziekenhuisopname. Ze zegt dit mee te nemen. Ze wil met mijn eigen verloskundige overleggen of de zorg wordt overgedragen naar hun of dat het bij het ziekenhuis blijft. In de middag belt ze me hiervoor op. Het besluit ik geworden dat de zorg terug gaat zodat ik een zo normaal mogelijke zwangerschap heb. Vandaag word ik ook door de bedrijfsarts gebeld. Het is een hele aardige man die bekend is met HG. Hij vertelt me vooral rust te nemen, in week 16 zouden we weer contact opnemen. Ik moet voorlopig niet aan werk denken en vooral mijn rust nemen.

Donderdag gaan we naar een andere vestiging van onze verloskundige omdat ze hier meer kunnen. Uiteindelijk hebben we alleen een gesprek gehad met heel veel vragen die erg naar het psychische leiden. Dit geeft me veel frustraties, ik heb niet het gevoel dat de verloskundige naar mij luistert of serieus neemt als ik hier mijn frustratie over uit. Ik snap ook niet waarom we naar deze vestiging moeten voor een gesprek terwijl ik zoveel moeite heb met reizen. De andere vestiging zit bij ons om de hoek! Wat moesten ze meer doen? Een gesprek kan toch op elke locatie?

Omdat ik niet het gevoel heb dat de medicijnen helpen neem ik alleen nog de Primperan. Ik wil me niet volpompen met medicijnen die niet helpen. Ik eet en drink alleen waar ik echt zin in heb en dit helpt stukken beter. Mijn partner heeft vandaag de Blije Doos opgehaald bij Prenatal.

Het is vrijdag. Ik geef veel over en voel me erg beroerd vandaag. Mijn moeder weer op bezoek met een zwangerschaps-topje. Ze helpt me bij het maken van een cadeau voor een collega die gaat trouwen. Mijn naaimachine is niet zo luxe als die van mijn moeder. De draad gaat dan ook vaak los. Stiekem moet ik hier wel om lachen, dit heb ik namelijk ook elke keer.

Naar lang wachten is het dan zover, ik ben 12 weken zwanger. Volgens de experts (verpleegkundige, verloskundige, zaalarts en gynaecoloog) zou na 12 weken de misselijkheid weggaan of in ieder geval heel veel minder worden. Het is een “magische” grens waar we dan ook naar uitkijken. Ik heb vandaag heel veel dorst en ook veel gedronken. Mijn partner heeft voor mij een rolstoel gehaald. Vandaag gaan we hier mee “wandelen”. Het is heel warm weer dus we gaan ijsjes halen bij de supermarkt, want daar heb ik zo’n zin in. Onderweg naar huis eten we al ijsjes. Als we thuis zijn leggen we de overige in de vriezer en neem ik er nog een mee voor ons tweede rondje.

Week 13: 

Zondag komt mijn schoonmoeder op bezoek. We proberen het zwangerschapstopje van mijn moeder aan. Het is een wikkeltop. Ik geloof dat ik twee mensen nodig heb om dit aan te doen, maar ik heb dan ook nog geen buik. Vandaag voel ik me helaas weer beroerd. Te veel plezier gisteren? Is dit de straf? Moet ik nu boetedoen? Op naar de 16 weken, de volgende “magische” grens. De experts hoeven we in ieder geval niks te vragen over grenzen, daar weten ze niet zoveel van…

Donderdag bel ik de verloskundige om te vragen bij hoeveel gewichtsverlies je je zorgen moet maken. Mijn gewicht is nu 57,8 kilo. Dat is al bijna 10 kilo van mijn startgewicht. De verloskundige vindt dit erg veel en wil dat ik met zoveel gewichtsverlies naar het ziekenhuis ga. Ik wil niet. In het ziekenhuis nemen ze me niet serieus en kan ik niet slapen. Ik voorzie alleen ellende als ik er heen ga. Wat kunnen hun nu voor mij doen? De verloskundige zegt dat ze me aan de sondevoeding gaan zetten als ze me iets later terugbelt. Ik ga niet zonder mijn partner, dus daarvoor wacht ik eerst. Als hij thuis komt gaan we naar het ziekenhuis. Ik krijg de gynaecoloog in opleiding die er ook is bij de zaalarts. Ik vertel haar dat ik hier niet wil zijn. Dat ik de tweede opname verschrikkelijk vond en dat ik me niet serieus genomen voel. Dat ik alleen maar het gevoel krijg dat ze me een psychisch geval vinden die zichzelf ziek maakt, die haar kindje niet wil. Ik wil mijn kind wel, ik wil deze zwangerschap niet. Ik wil een normale zwangerschap. Deze zwangerschap is een hel. Ze luistert naar me en gaat dit bespreken. Ik krijg weer een controle echo, met de baby is nog steeds alles goed. Tijdens deze opname nemen ze me wel serieus. Er is dan ook een andere gynaecoloog bij die mijn klacht serieus neemt. Ik krijg weer een infuus met vitamines. De overige medicijnen hoef ik niet te nemen als ik dat niet wil. Ik hoef niet op de po en ik mag eten en drinken in de eerste 24 uur. De gynaecoloog die mij behandeld wil geen sondevoeding geven. Ze denkt niet dat mij ten goede zal zijn. Ze wil het eerst overleggen met het team. Uit het teamoverleg is besloten om mij de keuze te geven voor een zwaarder medicijn, Zofran. De Zofran slaat snel aan en het overgeven stopt voor het eerst sinds weken. Dit geeft een enorme verlossing. Voor het eerst krijgt mijn maag echt rust.

Vandaag trouwt een collega, weer een bruiloft die ik mis door deze ‘zwangerschapskwaal’. Ik haat dit.

Vrijdag mag ik weer naar huis. Ik krijg voor 5 dagen medicijn mee, daarna moet ik nieuwe aanvragen.

Zaterdag is mijn moeder weer op bezoek. Ik voel mij met de medicijnen stukken beter. De misselijkheid is er nog maar ik geef niet over! Is er hoop? Ben ik er nu eindelijk af? Ik ga met mijn partner naar de Mac Donalds. Ik ben daar echt dol op. Ondertussen heb ik toch wel een kleine traktatie verdient?

Op naar maand 4.