Eerste zwangerschap en ziek deel 5

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

Trimester 3: Week 27 t/m 40: 

Maand 7: Week 27 t/m 30: 

Week 27: 

Vanochtend las ik op mijn familie kerst app dat mijn schoonzus vond dat ik maar naar mijn broer moest luisteren en het eten gewoon moest proberen en anders dan maar vragen wat erin zat. We zijn al een tijdje aan het regelen wie wat maakt, mee neemt. Het worden tapas hapjes. Ik heb al een paar keer gevraagd wat de hapjes zijn en wat er in zit. Hoe pittig is het?

De vraag stel ik omdat voor mij eten moeilijk is. Is het baby-proof? Kots-proof? Omdat het antwoord wegbleef en mijn broer uiteindelijk vond dat ik het maar moest proberen of dan moest vragen, hak ik de knoop door. Ik neem zelf eten mee. Dan is de discussie voorbij en het probleem opgelost.

Als reactie krijg ik of je doet wat je broer zegt? Van mijn o, zo leuke schoonzus... Serieus? Ga zelf kosten! Mijn andere broer vond het leuk om daar een “hormones everywhere” reactie op te geven. Ik was zo boos, verontwaardig, begrijpen ze het dan echt niet? Omdat ik niet de hormonale zwanger vrouw reactie wilde geven. Ben ik uit de app gestapt. Blijkbaar was dat wel duidelijk, dat het niet grappig is. Mijn broer reageert vrijwel direct. Hij bedoelde het niet zo. Zijn reactie is maar een flauw grapje. En dat kan ik nog wel overzien. Maar de reactie van mijn schoonzus is totaal ongegrond. Hoezo onbegrip.

Als je niks aardigs hebt te zeggen, zeg dat niks. Ik kan niet zomaar alles eten. Overgeven doet zeer. Zeker met maagzuur. En op een kerstfeest overgeven en in mijn broek plassen is echt niet waar ik naar uit kijk. helemaal niet als ik dit kan voorkomen. Is dat dan geen goeie oplossing?

Mijn moeder belt me. Ze wil weten of het een beetje gaat. Ze vond het ook niet aardig. En onnadenkend. Ze begrijpt dat ik overstuurd ben. Dat ik verdrietig ben.

Mijn schoonzus heeft, nadat er commentaar kwam, gezegd dat ze het niet grappig bedoelde maar ook niet vervelend. Maar dat we het niet erger moeten maken dan het al is. Hoe kun je dan niet vervelend bedoelen? En erger maken dan het al is? Echt, je weet niet eens hoe erg het is. Alleen mijn moeder is komen kijken in het ziekenhuis en thuis geweest toen is ziek was. Uit haar zelf, niet omdat ik het haar vroeg, maar omdat ik haar nodig had. De rest weet hoe het in grootte lijnen gaat omdat ik ze op de hoogte hou. Maar niet de details, niet hoe verzwakt ik wel niet was in het ziekenhuis, hoe zwaar het nu nog is. Niet hoe het randje van de dood eruit ziet. En waarom ook. Waarom zou ik dat melden. Ik hield het bij: ik zit weer in het ziekenhuis. i.p.v. “mijn lichaam gaf het op, ik kon niks meer en de enige reden dat ik er nog ben is omdat mijn moeder langskwam en zorgde dat de huisartsenpost werd gebeld.” Of “vandaag stikte ik in mijn eigen kots omdat de sla bleef hangen toen het eruit kwam. Remco was net op tijd om mij te redden.” Moet ik dat melden? Dat zou in mijn ogen aandacht trekken zijn. Ik ben ziek, niet een kleinzerig hypochondrisch persoontje die aandacht wil. Dan zou ik wel iets anders verzinnen waarbij ik een stuk meer mensen zag die mij aandacht kunnen geven. Nu ben ik voornamelijk alleen. Remco werkt door de week. Wat inhoud dat het in mijn eentje moet redden. Ik zit niet elke dag met iemand aan de telefoon. Er is niemand die mijn handje vasthoudt. Ik ben voornamelijk alleen.

Ik ben volledig overstuurd hoe iemand die weet dat het niet zo goed gaat, zo onbegripvol kan zijn. En dan niet erger maken dan het al is?! Serieus!

Vandaag heb ik weer rijles, we voeren een proefexamen uit, maar door al het gedoe op de app ben ik zo emotioneel en overstuurd dat ik mijn hoofd het niet 100% bij heb. Ik maak domme fouten. De rijinstructeur geeft me aan dat ik zo zak. Hij vind dat ik beter kan. Ik kan ook beter, maar niet nu.

Mijn broer wil dat ik terug kom in de groepsapp. Ik weet het niet, ik weet niet eens of ik nog wel wil komen voor kerst. Mijn broer vind dat ik moet komen. Dat hij voor mij gaat zorgen. Ik weet het nog niet. Mijn schoonzus zelf heb ik niks van gehoord, ik haal daaruit dat ze niet vind dat ze iets verkeerds deed. Of dat het haar in ieder geval niet deert dat het kwetsend is. Maar dat zullen mijn HORMONEN wel zijn. Ik geef mijn broer zijn zin. Ik ga de groepsapp weer in. Maar ik meld hem wel dat bij de volgende domme rot opmerking ik de betreffende persoon onderuithaal en dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn “zwangere hormonale reactie”. Kijken of het dan nog “grappig” is. Waarschijnlijk komen er dan problemen. Maar het is maar zo.

’S Avonds is het kerstfeest van Remco’s werk. Het begint pas om half 8, wij zijn er om 8. Er wordt dan ook eten geserveerd. Wij eten al van tevoren. Half 8 red ik nooit! Het was maar goed ook, al het eten kon ik niet hebben. Zelf het brood waar ik op gokte kwam eruit. De baby is super actief door harde muziek en dit doet best veel pijn. Ik probeer het zolang mogelijk vol te houden maar om 10 uur wil ik toch echt naar huis. Voor bedtijd komt alles eruit. Ik had niet moeten gaan.

De dag erna moet/mag ik afrijden voor mijn rijbewijs. Na de afgelopen dagen en voorgaande proefexamen denk ik niet dat ik ga slagen. Remco brengt mij vandaag naar de rijschool. Dan krijg ik eerst nog een korte les voor het examen. Ik ben ontzettend zenuwachtig en nerveus. Geen van beide goed voor de misselijkheid. Het overgeefzakje ligt klaar. De kauwgom ligt klaar. Zonnebril. Alles in handbereik. Bij het CBR neem ik vlug mijn puntjes door waar ik aan moet denken. We moeten een steile trap op waarna ik een gesprek krijg met de examinator. Ik vertel hem alleen dat ik zwanger ben en dat het mogelijk is dat ik overgeef. Hij heeft het veel over veiligheid voor mezelf en het kindje en dat als het niet lukt we het gewoon een andere keer proberen. Ik denk nu dat ik het echt niet ga halen, ik denk dat hij me gaat benadelen omdat ik zwanger ben. Het examen begint. Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden. Rustig nadenken, goed opletten en extra in mezelf praten wat ik moet doen. Niet alleen omdat het mij helpt maar ook zodat de examinator weet wat ik denk. Hij heeft het veel over veiligheid en het kindje. Ik krijg het gevoel dat ik niet veilig rij. Dat ik dingen overzie. Hij geeft me tips voor later. Als we terug rijden wil hij dat ik een bord volg. Ik begrijp niet helemaal welk bord hij bedoelt en ook al zei hij de plaatsnaam, door mijn slechte richtingsgevoel weet ik niet welke kant ik op moet. De genoemde plaatsnaam staan namelijk niet op het bord. Als ik het wel doorheb vind ik het niet veilig om nog te wisselen van baan. Ik rij de andere kant op. Hierdoor moet ik omdraaien. Hij geeft aan dat ik beter moet anticiperen. Ik ben vast gezakt. Dat moet wel. Ik mag terugrijden naar het CBR. Bij het CBR kan ik een van zijn tips uitvoeren. Om te laten zien dat ik i.i.g. wel hoor wat hij zegt voer ik dit uit. Binnen vraagt hij hoe ik vond dat het ging. Ik had niet het gevoel dat ik zo slecht reed. Ook al heb ik wel het gevoel dat hij mij niet laat slagen. Dus ik zeg. Niet slecht maar ook niet super goed. Hij zegt niemand rijdt super goed. Maar je het het goed genoeg gedaan, je bent geslaagd. Ik heb het gehaald?! Door alle spanning kan ik alleen nog maar huilen. Dit had ik dus niet verwacht, ik dacht dat ik weet te veel geld heb uitgeven aan iets wat ik niet kan afmaken. Want als ik het niet had gehaald zou ik pas weer beginnen als de baby er is en ik me goed genoeg voel. Wanneer ik waarschijnlijk mijn theorie weer opnieuw zou moeten doen.

Nu hoeft dat niet, nu ben ik klaar. Ik heb het gered! Ik heb het gehaald! Ik ben zo ongelofelijk verbaasd en blij. Mijn rijinstructeur zegt dat ik heel goed had gereden. Al ga ik voorlopig niet meer rijden. Voordeel aan een lesauto is dat degene naast je het over kan nemen. Dat is nu niet meer het geval en voor alle veiligheid wacht ik wel tot ik beter ben. Tot ik niet willekeurig overgeef.

Remco is beneden om mij op te halen. Ook hij is blij en moet huilen. Hij had blijkbaar ook spanning. We gaan boodschappen doen en shoppen in kronenburg. Ik hou dit niet heel lang vol en we gaan dus ook weer snel naar huis. Thuis voel ik me zo moe en beroerd. Het is een lange week, vol spanning. We gaan dan ook vroeg naar bed. Ook nu weer overgeven, maar het is een goeie dag. Ik heb het gehaald!

Week 28: 

Ik merk dat het doorslikken van mijn speeksel lukt. Hopelijk hou ik dit langer vol.

Op woensdag heeft De verloskundige naar mijn baarmoedermond gekeken. Bij aanvragen recept medicijnen moest er een gynaecoloog aan te pas komen. Deze vond de medicijnen er zwaar. Kunnen we niet beter Primperan geven. Gelukkig zei de verloskundige gelijk dat dat schip allang gepasseerd is. Hij ging nog door. Naja ik zal de consequenties van zo’n zware medicijnen toch wel weten dus dan moet t maar. Toen er gezegd werd dat dr. Hollander dit in de gaten houdt. Was er geen probleem meer. Hoezo bang voor de verantwoordelijkheid. En consequenties? Welke? Er is nooit iets bewezen! Waarom moet het constant een gevecht zijn om medicijnen te krijgen waarbij ik het tot het einde kan halen, ipv half dood ergens te gaan?

Ik moest daarna bloedprikken. Dit ging niet goed. Ze had 1 buisje daarna kwam er niks meer uit. Ze had de naald naar mijn mening doorgeduwd. Deed alleen maar zeer. Ze wilde het opnieuw prikken maar ik heb haar gestopt omdat ik duizelig werd. Daarna viel ik flauw. Blijkbaar was ik aan het stuiptrekken. Blijkbaar was de duur 5 sec. voor mij een half uur. Ik was iets aan het vertellen. Totaal gedesoriënteerd. Apart dat er in 5 sec een andere zuster gehaald kan worden die knielend voor me zit. Volgens mij is in de realiteit 1 minuut verstreken. Ik ben naar een andere kamer gebracht, Bloeddruk is veel te laag en ik geef over. De gynaecoloog komt nogmaals. Hij stelt allerlei vragen. Er werd blijkbaar epilepsie gedacht… uhh, nee? Ik ben gewoon flauwgevallen hoor! Krijg je met die stomme naalden en gefrot in mijn aderen wanneer het niet lukt. Ze willen nogmaals prikken. Ik zweet over mijn hele lijf en wil gewoon naar huis. Moet maandag terugkomen hiervoor. Ze willen dat ik limonade drink. Dit kan ik niet verdragen. Heb thee gedronken en dextro gegeten.

Zijn nog wel langs de gemeente gegaan en de Mac. Zout eten helpt beter dan suiker.

Mijn speeksel doorslikken is nu moeilijker. Vermoedelijk door al het gedoe van vanochtend. Hier zit echt wel een emotineel randje aan.

Week 29: 

Op maandag opnieuw naar het ziekenhuis voor bloedprikken, omdat mijn partner moet werken gaat mijn schoonbroer mee. Deze keer mag ik gelijk liggen en prikt een echte prikpoli verpleger mij, ipv de verloskundige verlegers. (er zullen vast wel goeie tussen zitten, ik krijg ze alleen nooit)

25 december, Kerst Partner’s familie: Ziek zijn met kerst, wat een gedoe. Teveel geuren en drukte en eten. Maar goed, op zich ging het goed, ik zat op een stoel, had mijn eigen eten, heb een paar uurtjes volgehouden.

26 december, Kerst mijn familie: Het eten was een drama, als ik dat had gegeten was het echt gelijk mis gegaan, super pittig, alles! Ik had niet echt behoefte om te praten met de schoonzus. Voornamelijk werd er gedacht dat het toch wel zou lukken, zo erg is het toch niet, ja helaas wel...na een paar uurtje wil ik na huis. Mijn moeder en broer willen dat ik blijf tot de kadootjes zijn uitgepakt. Nog even dan. Op de wc overgeven, net op tijd. Als het eindelijk voorbij is gaan we. Eindelijk. Onderweg en thuis weer overgeven. Ik ben op.

De dagen erna voornamelijk rusten, bijkomen van de feestdagen.

Week 30: 

Woensdag heb ik de schrik van mijn leven! Mijn buik is volledig ingezakt, met uitzondering waar de baby ligt. Geen beweging. En dat voor ons actief bobbeltje. Ik duw, geen reactie, ik duw maar harder om d’r handmatig te verplaatsen. Beweging. Pfiew, gelukkig, die leeft nog.

Waar is mijn buik? Waar is de inhoud?

Ik weet niet wat ik hiervan moet maken, ik had best veel geplast, 4 keer in de nacht en een keer in de ochtend. Ben ik dan mijn vruchtwater kwijt? Kan dat? Hoe gevaarlijk is dat?
Google: dan zou ik weeën moeten krijgen, i.i.g. binnen 72 uur. Ik heb totaal geen harde buik, juist het tegenovergestelde. Ik heb niet het idee dat ze er nu uitkomt. Ik word er een beetje angstig van. Stress.
Mijn partner gebeld. Hij zei mij de verloskundige te bellen.

Dus ik heb de verloskundige gebeld. Ik moest langs komen.Partner nogmaals gebeld, of hij kon komen.

In het ziekenhuis CTG was goed. Hartje klopt goed. De baby vond t maar niks, toen kwam er wel beweging. Geen harde buiken. Echo bij de verloskundige: vruchtwater aanwezig. Ze hebben gelijk een groeimeting gedaan, 20% van het gemiddelde en met de 20 weken echo was dit 40%. Dus hun hebben met 3 man sterk ernaar zitten kijken. (Hier maak ik me dan minder druk over, ik en mijn partner waren zelf ook erg klein toen we werden geboren).
Maar hoe zit het met mijn buik? is dat normaal?
Volgens de verloskundige wel. Ze zei dat ik wel snel in de stress schoot en dat ik de volgende keer eerst een uur moest gaan liggen en kijken of de baby bewoog.

Volgens mij begreep ze mijn schrik niet. Ik wist dat de baby nog leefde. Die check had ik wel uitgevoerd! Vind ze soms dat ik me aanstel? Dit is de eerste keer dat ik ooit bel! Ik bel nooit. Omdat ik nooit zin heb om naar het ziekenhuis te moeten. Dus als ik er geen ernst in zie. Ik heb ook niet het idee dat ik snel in de stress schiet baby technisch gezien. Ze zei dat ik gewoon geen vertrouwen meer had in mijn lijf. Nou dat is het niet. Maar feit is, ik deel mijn lijf momenteel. We zijn met z’n tweeën aan een lijf trekken. Dus naar wie die gaat luisteren is vaak een verrassing. Tuurlijk vind ik dat irritant! Maar naar alle verwachten doet mijn lijf wel logisch reageren. Alleen nu niet. Dus JA ik bel.

Ik zei niet dat ik harde buiken had. Buik is zo zacht als wat. Normaal heb ik wel een harde buik. Normaal ben ik dikker, normaal ben ik misselijker…

Maar nu, waarom zakt mijn buik in? Ik had een hele bolle buik normaal die gewoon zichtbaar kleiner is nu. Later op de dag zelfs opgemeten: 6 cm kleiner dan de vorige meting! WTF? Waar is dat heen?
De verloskundige had het later over dat mijn darmen misschien tot rust zijn gekomen. Of dat de baby verplaatst is. Nou nee. Die hobbelt nog overal rond. (Op de echo was te zien dat er beweging was, maar ik voelde het gewoon niet?! Super bizar!)
Maar naast dat ik de baby nu minder voel, ik ben minder misselijk!
Ik heb niet echt een antwoord wat er nu met mijn buik aan de hand is, van de een op de andere dag.…dat ik de baby minder voel en me misselijkheid dusdanig minder is.
Volgende week heb ik gelukkig een afspraak bij de gynaecoloog, hopelijk heeft die een antwoord.

Mijn moeder vertelde mij later na, dat vruchtwater verliezen niet als plassen is, je dat niet kunt ophouden en echt wel merkt. Dat wist ik dan weer niet, wist ik het maar wel. Maar dit is mijn eerste kindje, hoe moest ik dat weten!

Ik kan niet wachten tot ik de baby extern kan vasthouden. Buiten mijn lijf. Maar ik wil wel een gezond kindje hoor.

Oudjaarsdag, boodschappen met schoonzus voor morgen. Veel slapen. Veel slapen. Nog steeds een plattere buik.

Nieuwjaardag, Spellentjes dag met 6-en. Schoonbroer en vrouw. + vrienden. + kids.

Op naar maand 8!