En toen was er bloed....

Hier het vervolg van mijn vorige blog. Maar voordat ik begin even een update. Het is niet voor niets dat er weer een hele tijd tussen mijn vorige blog zit. 01.12.2021 ben ik bevallen van een meisje genaamd Jill Caro, roepnaam Jill. Eindelijk werd mijn wens, mijn wonder werkelijkheid! Ik ben zo intens gelukkig met haar, wat een rijkdom! Ik kom er later wat uitgebreider op terug. Want voordat Jill kwam is er zoveel gebeurd. Dat brengt mij terug op mijn vorige blog.

De echo was dus niet waar ik hoopte. Er was geen kloppend hartje en het was nog maar de vraag of het wel goed zou komen. Tegen mezelf zei ik steeds het komt goed volgende week is er wel een kloppend hartje te zien maar mijn onderbuikgevoel zei iets heel anders. Zo ging ik het weekend in veel vrees met een klein beetje hoop. Die hoop was in 1 klap weg toen er zaterdagavond een klein beetje bloed zat bij het afvegen. Een klein beetje maar en licht van kleur dus ik gelijk googlen. Het kan inderdaad een voorteken zijn van een miskraam dat op gang komt maar ook een bloedvat die geknapt is of nog iets anders. Dus het hoeft niet perse iets ernstigs te zijn. Ik wist wel beter maar hield toch nog vast aan dat hele kleine kansje dat het goed zou komen. Die avond bleef het bij die ene keer en zondagochtend ook dus ik kreeg weer een beetje hoop. Helaas zat er in de middag weer wat lichtroze bloed bij. Het bleef heel de dag maar bij een klein beetje bloed.

Maandag 17 feb 2020 ben ik gewoon gaan werken. Ik had ondertussen steken in mijn rug verder geen buikkrampen. Ik was heel de dag wat onrustig en de rugpijn werd heviger. Op het einde van de werkdag ging ik nog even naar het toilet voordat ik naar huis ging. En toen was er bloed...heel veel bloed. Mijn nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik heb al mijn spullen bij elkaar gegrist en snel iedereen fijne avond gewenst en heb heel de weg naar huis gehuild. 

Waarom ik? Een miskraam is iets wat je wel vaker hoort maar nooit aan denkt dat het jezelf ook kan overkomen. Het zit wel in je achterhoofd dat het kan gebeuren maar je maakt je daar niet druk om. Als je eenmaal een miskraam heb gehad is een volgende zwangerschap niet meer zo zorgenloos kan ik je zeggen. 

Die week ben ik gewoon gaan werken. De ene dag ging dat heel goed en kon ik mijn zinnen even verzetten de andere dag was ik een emotioneel wrak en kwam er niks van werken terecht en dus maar naar huis gegaan. Ookal is het pril het is echt wel een heftig iets en moet je echt verwerken. Althans, ik dan. Als je dat niet mee hebt gemaakt snap je dat ook niet. Ik voelde me ergens ook een aansteller, hoezo heb ik zoveel verdriet van een stipje die je nauwelijks ziet op het scherm, die je nog niet heb voelen schoppen. De goed bedoelde opmerking 'beter dat het nu op gang komt nu het nog zo pril is dan dat je het kindje verliest of zelf de beslissing moet nemen later in de zwangerschap' hielp ook niet echt mee. Maar al heel snel dacht ik, natuurlijk mag je verdriet hebben het is dan wel pril maar het heeft geleefd in mij en dat ben ik nu verloren.  Ineens hoor je ook van alle kanten 'oh ja ik heb ook een miskraam gehad'. en stiekem nog best veel. Dat is ook logisch als je je bedenkt dat 1 op de 10 zwangerschappen eindigen in een (vroege) miskraam.

Na een emotionele week bloeden verloor ik uiteindelijk het vruchtje. Heel gek was dat ik vanaf toen ook wat meer kon relativeren en het idee had ik kan weer vooruit. Ik zal dit nooit vergeten maar ik kon weer vooruit kijken naar een volgende poging. Klinkt heel hard maar zo voelde ik het wel. Begin maart kreeg ik nog een echo om te kijken of mijn baarmoeder 'schoon' was en kreeg ik groen licht voor een volgende IUI poging. Uitgerekend zou dat dan in april 2020 zijn. Teminste, dat dacht ik.... Helaas kwam er iets anders tussen waardoor ik mijn kinderwens op 'pauze' moest zetten...