Er is maar één oplossing… bevallen!

Mijn vorige post eindigde in het ziekenhuis na een extra controle voor mijn bloeddruk.

Na een eerste bevalling vol met medicatie en een bloeddruk die sky-high was geweest wilde ik dit niet nog eens. “Gewoon” normaal bevallen met zo min mogelijk poespas. In het ziekenhuis voor mijn eigen gemoedsrust en verder niets.

Helaas mocht het niet zo zijn.

19 oktober 2020

Tijdens de controle was mijn bloeddruk weer verhoogd en ik werd naar “de triage” gestuurd.

Daar werden uiteraard verschillende tests gedaan, catheterurine afgenomen, gelukkig had de doktersassistente op de poli al bloed geprikt, dat scheelde weer tijd. Maar je bent al gauw een paar uur verder voor je iets weet. Iets over 11 uur ‘s ochtends kwam dan toch de uitslag. De arts kwam binnen met een tabletje… ik begon al chagrijnig te kijken. Ik begon al wat kriegel “jullie gaan me toch niet met pillen naar huis sturen hè!”.

De arts lachte. “Jawel, ééntje! Tot 14.00 uur vanmiddag, want dan staat er een bed voor je klaar. Er is namelijk maar één oplossing, bevallen!”

Dus naar huis, gauw beschuit gekocht en twee kleuren muisjes, we wisten niet of we een jongen of meisje kregen en wilden niet zonder zitten. Thuis brood gegeten, tas gepakt en mijn stiefzoon voor de avond bij mijn ouders ondergebracht omdat hij snowboardles had. Schoonmoeder gebeld en verteld dat we terug moesten naar het ziekenhuis (en sorry van je verjaardag!).

Terug in het ziekenhuis was er een kamer en begon het wachten. Om 15.00 uur werd er een tablet misoprostol ingebracht om de baarmoedermond te verweken want die was er nog niet klaar voor.

Wat stond dat gevoel me tegen, deze medicatie geven ze ook om een miskraam op te wekken….

Die tabletten hadden drie uur de tijd nodig om te werken en je mocht er een aantal op een dag… dit kan nog wel even duren dachten we…. Dus het wachten begon…