Gebroken vliezen, of toch niet?

-deel 3- 

Ik maakte eerst David, mijn man wakker om te vertellen dat ik zo’n rare pijn had. ‘Echt hoor,’ overtuig ik hem, ‘als ik nu 40 weken zou zijn zou ik zeggen dat de bevalling begonnen is, ik kan het op de minuut af timen’. Maar toen stond ik op en stroomde het bloed langs mijn benen. ‘Nee, niet weer’ is was eerste gedachte…

Tijdens het douchen nam de pijn, die ik steeds gevoeld had in de nacht af, en ik twijfelde opnieuw wat ik zou doen. Alle voorgaande keren was er steeds niets aan de hand. En hoe vriendelijk de verloskundigen ook zijn, ik mocht altijd direct langskomen, voelde ik me ook bezwaard om voor niets te bellen. Ik besloot mijn zus, zelf moeder van meerdere kinderen, te bellen. Zij vond het een verontrustend verhaal en overtuigde me de verloskundige te bellen. Verontschuldigend deed ik mijn verhaal aan de assistente. Ik vertelde wat er gebeurd was en dat, ook als alles goed zou zijn, ik alsnog benieuwd was waar het vandaan komt. Het zal vast heel warrig geklonken hebben dacht ik later wel eens… Ik mocht weer langskomen.

Net als de vorige keer zag ik direct onze kleine man bewegen op de echo. Op dat moment voelde ik me zowel opgelucht als beschaamd. Zat ik daar weer met m’n verhaal en dan was er niets te zien.. En uiteraard, zo had ik net nog naar mijn vriendin geappt, is het bloedverlies ook volledig gestopt nu ik hier ben, net alsof ik het verzin. Maar terwijl al deze gedachten door me heen gingen bleef de verloskundige naar het scherm kijken. ‘Kijk, hier zitten z’n voetjes, hier z’n handjes…’ Het kwam op mij wat bevreemdend over. Uiteindelijk vroeg de verloskundige of ik het idee had dat mijn vliezen misschien gebroken zijn? (Ah, dus dat was hij aan het doen, kijken hoeveel vruchtwater er nog was…) ‘Nee hoor’ zei ik heel stellig. ‘Het is alleen bloedverlies, helderrood bloedverlies’. Hoezo vliezen gebroken, natuurlijk niet. Ik ben nog maar 17.3 weken, dat kan niet toch niet? Ja, theoretisch snapte ik wel dat het kan, ik studeerde zelf verloskunde. Maar ik kwam hier gewoon om te horen dat alles goed is, net als de vorige keer. De verloskundige gaf aan toch even te willen kijken en een test afnemen. Volledig verward om dit geschetste scenario trok ik mijn schoenen uit. ‘Aan je sokken zal het niet liggen’. Huh? Ik keek van de verloskundige naar m’n sokken, fel gekleurde regenboogsokken. Later moesten David en ik hier nog vaak om lachen, net als om de uitspraak die ik zelf doe als ik me uitkleed. Zo absurd, m’n vliezen waren misschien gebroken, we zouden ons kind misschien verliezen en wat zeg ik: ‘Oh, ik heb m’n benen helemaal niet geschoren!’. De verloskundige gaf aan gelukkig beroepsgeheim te hebben. ;)

Het staafje van de test kleurt blauw, wat wijst op vruchtwaterverlies. Het dringt totaal niet tot me door. ‘Oke, en nu?’ De verloskundige stuurt me door naar de gynaecoloog, en zegt me rekening te moeten houden met geen goede afloop. In de auto bel ik huilend m’n zus op. Zij is net zo geschokt als ik. Mijn hart breekt als ik bedenk dat ik het aan David moet vertellen, die thuis aan het werk is. Hij veert op als ik binnen kom: ‘En?’ ‘Het is niet goed, m’n vliezen zijn gebroken’. Voor het eerst zie ik een blik van wanhoop op zijn gezicht en hij zit met zijn handen in het haar. Figuurlijk dan, want zijn haar is verleden tijd. Het is een beeld wat ik nooit zal vergeten. Inmiddels hebben we een appje van de verloskundige, we kunnen gelijk door naar het ziekenhuis. De gynaecoloog bekijkt rustig de echo. Ook bekijkt hij het bloedverlies. Het appje wat we die avond naar onze familie sturen vat deze controle samen:

Ha allemaal, even een wat minder leuk bericht van onze kant. Na veel bloedverlies en lichte weeën afgelopen nacht heb ik opnieuw een controle gehad bij de verloskundige. We konden zien dat het kleine mannetje het prima doet, goed gegroeid is en een mooie hartslag heeft. Helaas bleek ook dat hij nog maar weinig vruchtwater heeft, en na een 'positieve' test bleken de vliezen gebroken te zijn. We zijn direct doorgestuurd naar de gynaecoloog. Die kon door het bloedverlies niet bevestigen nog ontkennen dat de vliezen daadwerkelijk gebroken zijn maar bevestigde dat er weinig vruchtwater over is. Vrijdag moeten we terug komen om te kijken óf en hoeveel vruchtwater er nog is en bij verminderd bloedverlies kunnen we weer een test doen. Mochten de vliezen daadwerkelijk gebroken zijn dan kunnen we helaas niks meer doen en moeten we afwachten hoelang het kindje nog in leven blijft en wanneer het zich aandient.

Als de vliezen niet gebroken zijn vind de gynaecoloog het bloedverlies (wat toch uit de placenta blijkt te komen, die ligt dicht op de uitgang) dusdanig verontrustend dat hij ook daarin niet veel hoop geeft maar toch is er dan nog een kans!

De gynaecoloog gaf gelijk mee dat áls de vliezen gebroken zijn we er over moeten nadenken om de zwangerschap gelijk af te breken, dit ivm het grotere infectie gevaar voor mij dan de overlevingskans voor de baby. We hopen niet dat we voor een moeilijk keuze komen te staan maar voor ons is het duidelijk dat, zolang er leven is er ook hoop is en dat laten we ons niet ontnemen.

En zo zitten we samen op de bank, met nieuwe hoop, afwachtend wat er nog zal komen.