Het 3e trimester: het grote onbekende

Inmiddels ben ik 30 weken zwanger en "moet" er toch echt aan aan de babykamer begonnen worden.

Ik vind het heel erg moeilijk om me echt te hechten aan mijn zoon in mijn buik want wie zegt mij dat ik hem wel mee naar huis mag nemen? Ik durf daardoor eigenlijk niet vooruit te kijken. Ik wil geen tastbare wijzigingen in huis maken voor "het geval dat". Shoppen voor babyspullen bijvoorbeeld vind ik ook echt verschrikkelijk. Alles hieraan voelt vreemd, beladen en spannend en ik kan er dan ook niet van genieten. Ik leef eigenlijk mijn hele zwangerschap in een overlevingsstand onder het motto eerst zien dan geloven.

Maar goed we beginnen toch aan de babykamer want ik ben half augustus uitgerekend en we willen niet in de bloedhitte nog van alles moeten.

De kamer wordt donkergrijs met witte meubels en grijs/witte nijntje stickers. Ik kies bewust voor neutrale kleuren omdat ik niet aan vrolijke kleuren wilde denken maar stel het gaat fout dan hoef ik alleen die stickers eraf te trekken en het is "gewoon" een kamer.

In de kamer staat ook een wieg. DE wieg kan ik wel zeggen waar ikzelf nog in heb gelegen. Ik vond hem helemaal niet zo mooi en het past ook helemaal niet bij mij maar omdat mijn omgeving er zo enthousiast van wordt ga ik akkoord. Ook de wieg wordt opnieuw geschilderd en voorzien van nieuwe bekleding en eerlijk is eerlijk hij staat best leuk in de kamer.

De kamer raakt steeds meer gevuld met babyspullen en langzaam komt het besef dat de bevalling dichterbij komt. Dit maakt me bang. Zou het weer een vreselijke ervaring worden, zou hij ook doodgaan? Zou ik het zelf wel overleven? Ik neem deze vragen mee naar de eerstvolgende controle.

Tijdens de controle afspraak is alles wederom goed en ze vraagt of ik al heb nagedacht over de bevalling. Ik geef aan dat ik het allemaal spannend vind en niet weet of ik het allemaal wel aandurf. We hebben een gesprek en opeens vraagt ze: "Besef je je wel dat je straks een levend kind mee naar huis gaat nemen en daarvoor gaat zorgen?" 
Schoorvoetend moet ik toegeven dat ik als ruim 30 weken lang niet verder durf te kijken en niet durf te dromen van een levend kind. Wat volgt is een emotioneel moeilijk gesprek waarbij we de bevalling van Benjamin* nog een keer doornemen en waarbij ze uitlegt wat er nu allemaal anders is. Ik ga naar huis met de opdracht om na te denken over een bevalplan (wat wil ik wel en wat absoluut niet) en dat ik mijn best ga doen verder in de toekomst te kijken.

Bij de volgende blog neem ik je mee naar de bevalling.

Maak nu je account aan op Mamaplaats & maak 3x kans op een DEPLAY Tablet t.w.v. €180! 🎁